[h=4]
[h=4]این پرتگاه دلهره‌آور در ارتفاع 1500 متری، در کشور مالی قرار گرفته و کمتر کسی است که بعد از شنیدن ویژگی‌های عجیب این پرتگاه که طولی حدود 150 کیلومتر دارد، هوس سفر به این منطقه به سرش نزند، اما نکته مهم همین جاست،چرا که هر کسی نمی‌تواند این پرتگاه افسانه‌ای را از نزدیک ببیند؛ بهتر است گوییم گرشگر ماجراجویی که قدم به این مکان می‌گذارد باید یک کوهنورد ماهر هم باشد؛ پس برای سفر به این پرتگاه عمیق، باید کوهنوردی را با آداب و اصول حرفه‌ای یاد بگیرید.
سلطه بی‌چون و چرای گیاهان
نکته جالب اینجاست که آب‌وهوای مرطوب منطقه و ارتفاع زیاد این پرتگاه باعث شده که هیچ ردپایی از حیوانات وحشی در این پرتگاه دیده نشود و گیاهان حاکمان بلامنازع آن باشند.
لایه‌های افقی و نامنظم این پرتگاه به طور کامل پوشیده از سنگ و شن‌هایی است که طبیعت تنها عامل به وجود آمدن آنها نبوده و گوشه‌گوشه این پرتگاه می‌تواند آثاری از دخالت‌های انسان‌ها هم پیدا کرد. بعضی از مناطق پرتگاه بانداگارا هم پوشیده از باتلاق و لجنزارهایی است که از باقی ماندن آب در شکاف شیب‌های ملایم صخره‌ها شکل گرفته است، باتلاق‌هایی که می‌توانند به کابوس گردشگرانی که بدون آگاهی از نقشه منطقه و بدون حضور یک راهنمای بومی قدم به بانداگارا می‌گذارند تبدیل شوند؛ کابوسی که در بیشتر موارد نتیجه‌ای جز مرگ ندارد.
پرتگاهی تاریخی
صخره‌های شگفت‌انگیز بانداگارا همان اندازه که از نظر موقعیت جغرافیایی جایگاه ویژه‌ای دارند، از نظر باستانی هم قابل توجه هستند. باستان‌شناسان با تحقیق درباره دیواره‌های این پرتگاه به نشانه‌هایی از وجود دو قوم تلم و دوگون دست پیدا کرده‌اند. تلم‌ها اولین اقوامی بودند که به این منطقه قدم گذاشتند و از ارتفاع زیاد و در دستری نبودن این پرتگاه استفاده کردند. و آن را به‌عنوان مکانی دنج و آرام برای زندگی انتخاب کردند. آنها با حفر دیواره‌های پرتگاه، از آرامش کوه برای دفن مردگانشان استفاده کردند و مقبرهایی در دل پرتگاه ساختند که هنوز هم بعد از گذشت سال‌های زیاد نشانه‌هایی از آنها به چشم می‌خورد.
اما در حدود سال 1390 پس ازمیلاد و پس از تلم‌ها، قوم جدیدی به نام دوگون‌ها برای فرار از خشکسالی و حمله مهاجمان به این سرزمین پناه آوردند. نکته جالب اینجا بود که دوگون‌ها هم به تبعیت از تلم‌ها، شروع به حفر گودال‌هایی شبیه به غار در دل دیواره صخره‌های این پرتگاه کردند و به این ترتیب بخش دیگری از این فضا را به محل دفن مردگانشان اختصاص دادند. به همین دلیل است که با گذشت این همه سال هنوز هم، اولیت چیزی که به چشم گردشگران تازه‌وارد که قدم به این منطقه می‌گذارند و می‌خورد، نرده‌های پله مانندی است که ساکنان این منطقه برای دیدار با مردگان مدفون در این پرتگاه، ساخته‌اند. به جز این گورستان تاریخی که جزو مرتفع‌ترین گورستان‌های دنیا هم به حساب می‌آید، معماری جالبی که دوگون‌ها در ساخت خانه‌هایشان به کار برده‌اند، زیبایی پرتگاه باندگارا را چند برابر کرده و همه اینها باعث شده که نام این منطقه باستانی با طبیعت بکر و جذاب و قدمت چند هزار ساله‌اش در سال 1989 در فهرست آثار جهانی یونسکو به ثبت برسد
