در قسمت قبلی آموزش برنامه نویسی به زبان ++C به معرفی این زبان و مقدمات برنامه نویسی آن پرداخته شد. اکنون ادامه بحث را پیگیری می کنیم.
گفتیم متغیر ها ، محلی در حافظه جهت نگه داری داده ها می باشند و به شکل ”;نام متغیر نوع” تعریف می شوند. نوع می تواند int ، char ، double ، float ، short int ، long int و… باشد ، نام متغیر نیز یک نام دلخواه می باشد. البته در نام گذاری متغیر ها باید قواعد خاصی را رعایت کرد ، از جمله اینکه از کاراکتر های غیر مجاز شامل !#$%* و… استفاده نشود یا از اعداد در اول اسامی استفاده نشود ، البته می توان از خط تیره (-) در نام گذاری متغیر ها به جز حرف اول استفاده کرد.
انواع داده ای صحیح در ++C :
یک بایت : char ، unsigned char ، singed char
دو بایت : int ، short int
چهار بایت : unsigned short int ، long int ، unsigned int ، unsigned long int
داده های فوق نوع های متغیر ها هستند و هر کدام برای عملیات مختلف استفاده می شوند ، به عنوان مثال از int برای اعداد تا محدوده مشخص (منفی و مثبت) حداکثر تا 2 بایت استفاده می شود که مناسب برای عملیات ریاضی است ، یا از char زمانی استفاده می شود که با کاراکتر ها سر و کار داریم و… که در آینده با همه ی اینها آشنا می شوید.
مثال های تعریف متغیر :
int a یا char b و… که در انتهای هر دستور طبق قواعد ++C باید از ; (سمی کالون) استفاده کرد که این نکته را فراموش نکنید.
اپراتور ها در ++C :
به سه دسته تقسیم می شوند : 1- ریاضی 2- رابطه ای 3- بیتی
1- ریاضی شامل : — ++ % / * – +
2- رابطه ای شامل : != == <= >= > <
3- بیتی : << >> ( بخوانید شیفت به راست و شیفت به چپ )
در رابطه با عملکرد و تقدم هر یک از اپراتور ها در آینده بحث می شود.
چند نکته مهم :
1- همانطور که قبلاً هم اشاره شد ++C حساس به متن بوده و بین حروف کوچک و بزرگ تفاوت قائل است.
2- سعی کنید در برنامه حالت تو رفتگی دندانگی (indention) را رعایت کنید.
3- اصل برنامه ++C با main شروع می شود.
منتظر جلسات بعدی باشید …