در بحارالانوار از کتاب «الدُّرة الباهرة» روایت شده است که حضرت ابوجعفر امام جواد علیه السّلام فرمودند:
چگونه تباه شود کسی که خداوند کفیل او است و چگونه رهایی یابد کسی که خداوند در طلب او است.
هر کس به غیر از خدا دل بندد، خداوند او را به همان کس واگذار کند.
و کسی که ندانسته کاری را انجام دهد، تباهی در کارش زیادتر از اصلاح آن است.
آهنگ و توجه به خداوند به وسیله دلها، کارسازتر از به تعب انداختن اعضای بدن با اعمال است.
کسی که از هوای نفس خود پیروی کند، دشمنش را به آرزویش رسانده است.
کسی که از مدارا کردن فاصله بگیرد (و با مردم مدارا نکند) ناراحتی نزدش آید.
کسی که پیش از آزمودن، اطمینان پیدا کند خود را در معرض نابودی و سرانجامی رنج آور قرار داده است.
و کسی که بی جهت دیگری را سرزنش کند، دیگران او را بی جهت سرزنش کنند.
کسی که بر مرکب خواسته ها و شهوات خویش سوار گشته است، از هیچ لغزشی روی نگرداند.
پابرجا باش تا به هدف برسی یا نزدیک به هدف گردی.
اعتماد به خدا، بهای هر چیز ارزشمندی است و نردبانی به سوی هر جایگاه والایی است.
از مصاحبت بدکار بپرهیز که همانند شمشیر کشیده و برهنه ای است منظرش نیکو؛ ولی کاربُرد و اثرش زشت است.
چون قضای الهی فرود آید، فضا تنگ شود.
در خیانت انسان همین بس که امین مردمان خیانتکار گردد.
بی نیازی مؤمن، بی نیازی او از مردم است.
نعمتی که سپاس نشود، همانند گناهی است که آمرزیده نگردد.
خشم کسی که خشنودی اش در ستمکاری است به تو زیان نرساند.
کسی که از برادر خود به نیت پاک راضی نشود، به عطا و بخشش هم راضی نگردد.
کسی که موارد(کارها) را نشناسد سرچشمه کارها او را به ناتوانی و رنج اندازد.
پی نوشت ها:
۱. بحارالانوار، ج۷۸، ص ۳۶۳-۳۶۴.
۲. چهارده اندرز از چهارده معصوم علیهم السّلام، ص۸۲-۸۳.
منبع:مادحین