گروهی از ستاره شناسان انگلیسی دریافتند که برخوردهای کیهانی میان سیارات و سیارکها توده هایی از گرد و غبار را به وجود می آورند که در حدود نیمی از سیاه چاله های عظیم مرکز کهکشانها را پنهان می کنند.
به گزارش خبرگزاری مهر، در حدود 50 درصد از سیاه چاله های عظیم مرکز کهکشانها به دلیل وجود گرد و غبار پنهان هستند. تاکنون منشای این گرد و غبار مشخص نبود. اکنون دانشمندان دانشگاه لچستر با الهام از آنچه که در منظومه خورشیدی رخ می دهد تئوری جدیدی را مطرح کردند که می تواند در این خصوص توضیح بدهد.
در منظومه خورشیدی پدیده ای به نام "گرد و غبار منطقه البروج" وجود دارد که حاصل برخوردهای میان اجرام جامدی چون سیارکها و ستارگان دنباله دار است.
به گفته این دانشمندان، مناطق مرکزی کهکشانها نه تنها محتوی سیاه چاله ها و ستارگان هستند بلکه از سیارکها و سیارات نیز میزبانی می کنند.
در این مناطق، این اجرام کیهانی سنگی در یک سرعت بسیار بالا در حدود هزار کیلومتر بر ثانیه به یکدیگر برخورد می کنند و در اثر این برخوردها تکه هایی از این اجرام جدا می شود که به تدریج از ابعاد آنها کم شده تا اینکه سرانجام در اندازه های گرد و غبارهای میکروسکوپی در آیند.
این محققان در این خصوص توضیح داد: "زندگی این سیارات در این محیط سخت، دیری نمی پاید اما گرد و غباری که از آنها ایجاد می شود بخشی وسیعی از پرتوهای سمی منطقه را مسدود می کند و از رسیدن آنها به سایر نقاط کهکشان میزبان این سیاه چاله ها جلوگیری می کند."
براساس گزارش یونیورس تودی، به گفته این دانشمندان کشف منشای این گرد و غبار نزدیک به سیاه چاله ها می تواند درخصوص تکامل و تاثیرگذاری آنها بر روی کهکشانهایی که میزبان این سیاه چاله های عظیم هستند توضیح دهد.
منبع: خبرگزاری مهر
به گزارش خبرگزاری مهر، در حدود 50 درصد از سیاه چاله های عظیم مرکز کهکشانها به دلیل وجود گرد و غبار پنهان هستند. تاکنون منشای این گرد و غبار مشخص نبود. اکنون دانشمندان دانشگاه لچستر با الهام از آنچه که در منظومه خورشیدی رخ می دهد تئوری جدیدی را مطرح کردند که می تواند در این خصوص توضیح بدهد.
در منظومه خورشیدی پدیده ای به نام "گرد و غبار منطقه البروج" وجود دارد که حاصل برخوردهای میان اجرام جامدی چون سیارکها و ستارگان دنباله دار است.
به گفته این دانشمندان، مناطق مرکزی کهکشانها نه تنها محتوی سیاه چاله ها و ستارگان هستند بلکه از سیارکها و سیارات نیز میزبانی می کنند.
در این مناطق، این اجرام کیهانی سنگی در یک سرعت بسیار بالا در حدود هزار کیلومتر بر ثانیه به یکدیگر برخورد می کنند و در اثر این برخوردها تکه هایی از این اجرام جدا می شود که به تدریج از ابعاد آنها کم شده تا اینکه سرانجام در اندازه های گرد و غبارهای میکروسکوپی در آیند.
این محققان در این خصوص توضیح داد: "زندگی این سیارات در این محیط سخت، دیری نمی پاید اما گرد و غباری که از آنها ایجاد می شود بخشی وسیعی از پرتوهای سمی منطقه را مسدود می کند و از رسیدن آنها به سایر نقاط کهکشان میزبان این سیاه چاله ها جلوگیری می کند."
براساس گزارش یونیورس تودی، به گفته این دانشمندان کشف منشای این گرد و غبار نزدیک به سیاه چاله ها می تواند درخصوص تکامل و تاثیرگذاری آنها بر روی کهکشانهایی که میزبان این سیاه چاله های عظیم هستند توضیح دهد.
منبع: خبرگزاری مهر