پیرمرد 66 ساله‌ای بیش از 46 سال از عمرش را در غاری میان جنگل های انبوه روستای جیرده از توابع دهستان آلیان فومن سپری كرده و آخرین باری كه استحمام كرده 20 سال قبل بوده است.
به گزارش ایران ناز فومن، عزیز نوروزی پرور پیرمرد 66 ساله متولد آذر 1320 و شماره شناسنامه 4، همانند انسانهای نخستین داخل یك حفره سنگی در میان جنگل های سربه فلك كشیده روستای جیرده فومن زندگی می‌كند و با آنكه اهالی محل یك كلبه چوبی برای وی ساخته اند از زندگی در آنجا خودداری می‌كند و همچنان برزندگی غارنشینی مصر است. وی گفت: طی مدت 46 سال به زندگی غارنشینی خوگرفته ام و هرگز غذای گرم نخورده و روزها و شب هایم را با آب، نان، ماست و گیاهان جنگلی می‌گذرانم.
نوروزی پرور كه فاقد هرگونه امكانات بهداشتی است، افزود: 20 سال پیش زمانی كه در بیمارستان بستری بودم حمام كرده و بعد از آن رنگ حمام را ندیدم. این پیرمرد غارنشین كه پس از 5 سال در تیرماه امسال موهای سرش را كوتاه كرده در این باره اظهار داشت: از آنجا كه هرروز پیاده روی می كنم و به روستاهای پایین دست سرمی‌زنم و نان و ماست تهیه می كنم به اصرار مردم و بچه ها موهایم را كوتاه كردم و از این بابت بسیار دلخور و ناراحتم.
اهالی و پیرمردان خوش قریحه روستاهای جیرده، مشه كه، كنتانسر، گاو كوه ی آلیان نیز در گفت وگو با خبرنگار فارس، نوروزی پرور را مردی بی آزاد می‌دانند كه تاكنون صدمه و آسیبی به كسی نرسانده اما از آداب اجتماعی و نوع معیشت دنیای امروز فاصله دارد و زندگی او غارنشینی را تداعی می‌كند.
نوروزی پرور كه به عزیز غارنشین شهرت دارد دارای حافظه خوبی است و تا كلاس پنجم ابتدایی درس خوانده و از 20 سالگی به صورت طبیعی زندگی كرد اما از آن به بعد به جنگل پناه برد و احوالاتش دگرگون شد. وی اشعار زیادی از كتابهای اول تا پنجم ابتدایی را در ذهن خود به خاطر سپرده و آنها را زمزمه می‌كند.
این غارنشین در ادامه گفت وگوی خود در مورد علت غارنشینی خود اذعان داشت: من در سوگ یگانه نگارم آواره كوه و جنگل شدم. وی در پایان از آرزویش سخن گفت: تنها آرزوی من داشتن یك تفنگ ته پر، یك كاخ و ازدواج با دختری زیبا است.
به گزارش ایران ناز فومن، عزیز نوروزی پرور پیرمرد 66 ساله متولد آذر 1320 و شماره شناسنامه 4، همانند انسانهای نخستین داخل یك حفره سنگی در میان جنگل های سربه فلك كشیده روستای جیرده فومن زندگی می‌كند و با آنكه اهالی محل یك كلبه چوبی برای وی ساخته اند از زندگی در آنجا خودداری می‌كند و همچنان برزندگی غارنشینی مصر است. وی گفت: طی مدت 46 سال به زندگی غارنشینی خوگرفته ام و هرگز غذای گرم نخورده و روزها و شب هایم را با آب، نان، ماست و گیاهان جنگلی می‌گذرانم.
نوروزی پرور كه فاقد هرگونه امكانات بهداشتی است، افزود: 20 سال پیش زمانی كه در بیمارستان بستری بودم حمام كرده و بعد از آن رنگ حمام را ندیدم. این پیرمرد غارنشین كه پس از 5 سال در تیرماه امسال موهای سرش را كوتاه كرده در این باره اظهار داشت: از آنجا كه هرروز پیاده روی می كنم و به روستاهای پایین دست سرمی‌زنم و نان و ماست تهیه می كنم به اصرار مردم و بچه ها موهایم را كوتاه كردم و از این بابت بسیار دلخور و ناراحتم.
اهالی و پیرمردان خوش قریحه روستاهای جیرده، مشه كه، كنتانسر، گاو كوه ی آلیان نیز در گفت وگو با خبرنگار فارس، نوروزی پرور را مردی بی آزاد می‌دانند كه تاكنون صدمه و آسیبی به كسی نرسانده اما از آداب اجتماعی و نوع معیشت دنیای امروز فاصله دارد و زندگی او غارنشینی را تداعی می‌كند.
نوروزی پرور كه به عزیز غارنشین شهرت دارد دارای حافظه خوبی است و تا كلاس پنجم ابتدایی درس خوانده و از 20 سالگی به صورت طبیعی زندگی كرد اما از آن به بعد به جنگل پناه برد و احوالاتش دگرگون شد. وی اشعار زیادی از كتابهای اول تا پنجم ابتدایی را در ذهن خود به خاطر سپرده و آنها را زمزمه می‌كند.
این غارنشین در ادامه گفت وگوی خود در مورد علت غارنشینی خود اذعان داشت: من در سوگ یگانه نگارم آواره كوه و جنگل شدم. وی در پایان از آرزویش سخن گفت: تنها آرزوی من داشتن یك تفنگ ته پر، یك كاخ و ازدواج با دختری زیبا است.