گاهی یادگیری و تلفظ برخی حروف، برای كودكان كمتر از 5 سال بسیار راحت تر از سایر حروف است، بنابراین به جای تلفظ حروف سخت تر، حروفی كه تلفظشان راحت تر است، جایگزین می كنند كه به این حالت « اختلال بیان آوایی » گفته می شود. معمولا مشكل عمده چنین كودكانی تمسخر دوستان و اجبار والدین برای تلفظ صحیح كلمات است.
در حالی كه پدر و مادر نباید در مورد این مساله حساسیت و واكنش شدیدی نشان دهند. زیرا این كار فقط باعث بروز استرس بیشتر و جلب توجه او به مشكل تلفظی اش می شود كه در نهایت كاهش اعتماد به نفس و ارتباط كمتر او با هم سن و سالانش را در پی خواهد داشت.
بیشتر كودكان مبتلا به اختلال بیان آوایی در جمع های خانوادگی و دوستان، كمتر لب به سخن می گشایند و مهارت های كلامی را دیرتر می آموزند. مورد تسمخر قرار گرفتن كودك به وسیله هم سن و سالان هم باعث ترس او از بازی با آنها می شود. در چنین شرایطی باید از فرزندتان بخواهید در جمع صحبت كند و در قبال پاسخ دادن او را تشویق كنید. اگر متوجه شدید كودكی او را به دلیل نوع گفتارش تمسخر می كند، مانع این كار شوید.
به طور معمول كودكان 6-5 ساله، آگاهی و دید بهتری به مشكلشان دارند و می فهمند این مشكل گذراست بنابراین راحت تر با آن كنار می آیند درحالی كه كودكان كم سن و سال تر، ممكن است دچار كاهش اعتماد به نفس و گوشه گیری شوند.
به طور كلی انتظار می رود با بزرگ شدن كودك، تعداد حروفی كه جابجا می كند و تلفظ آنها برایش سخت تر است، كمتر شود و رفته رفته روند بهبود را طی كند. به ندرت ممكن است در مواردی این اختلال تا سنین بزرگسالی هم طول بكشد كه در این شرایط علت با « اختلال بیان آوایی » متفاوت است. در مجموع اگر چه وجود « اختلال بیان آوایی » مشكل چندانی در روابط اجتماعی كودك ایجاد نمی كند و نیازی به پیگیری و درمان ندارد، اما اگر همزمان با اختلال گفتاری دیگری مانند لكنت، درك نكردن كلمات و... است، حتما باید بررسی و اقدام درمانی انجام شود.
در حالی كه پدر و مادر نباید در مورد این مساله حساسیت و واكنش شدیدی نشان دهند. زیرا این كار فقط باعث بروز استرس بیشتر و جلب توجه او به مشكل تلفظی اش می شود كه در نهایت كاهش اعتماد به نفس و ارتباط كمتر او با هم سن و سالانش را در پی خواهد داشت.
بیشتر كودكان مبتلا به اختلال بیان آوایی در جمع های خانوادگی و دوستان، كمتر لب به سخن می گشایند و مهارت های كلامی را دیرتر می آموزند. مورد تسمخر قرار گرفتن كودك به وسیله هم سن و سالان هم باعث ترس او از بازی با آنها می شود. در چنین شرایطی باید از فرزندتان بخواهید در جمع صحبت كند و در قبال پاسخ دادن او را تشویق كنید. اگر متوجه شدید كودكی او را به دلیل نوع گفتارش تمسخر می كند، مانع این كار شوید.
به طور معمول كودكان 6-5 ساله، آگاهی و دید بهتری به مشكلشان دارند و می فهمند این مشكل گذراست بنابراین راحت تر با آن كنار می آیند درحالی كه كودكان كم سن و سال تر، ممكن است دچار كاهش اعتماد به نفس و گوشه گیری شوند.
به طور كلی انتظار می رود با بزرگ شدن كودك، تعداد حروفی كه جابجا می كند و تلفظ آنها برایش سخت تر است، كمتر شود و رفته رفته روند بهبود را طی كند. به ندرت ممكن است در مواردی این اختلال تا سنین بزرگسالی هم طول بكشد كه در این شرایط علت با « اختلال بیان آوایی » متفاوت است. در مجموع اگر چه وجود « اختلال بیان آوایی » مشكل چندانی در روابط اجتماعی كودك ایجاد نمی كند و نیازی به پیگیری و درمان ندارد، اما اگر همزمان با اختلال گفتاری دیگری مانند لكنت، درك نكردن كلمات و... است، حتما باید بررسی و اقدام درمانی انجام شود.