تاریخچه
اولین گواهینامه رانندگی را کارل بنز مخترع خودروهای مدرن، در سال ۱۸۸۸ دریافت کرد. او برای راندن خودروی خود که موسوم به موتورواگن (به آلمانی: Motorwagen) بود و دود و صدای قابل توجهی تولید می‌کرد، از دولت محلی اجازه رانندگی دریافت کرد. اولین کشوری که داشتن گواهینامه برای رانندگی را الزامی کرد، پروس بود که در تاریخ ۲۹ سپتامبر ۱۹۰۳ این قانون را به اجرا گذاشت. اولین قوانین رانندگی در ایالات متحده در سال ۱۹۱۰ و در ایالت نیویورک تصویب شد و اولین ایالتی که داشتن گواهینامه را برای همهٔ رانندگان الزامی کرد، نیوجرسی بود (از سال ۱۹۱۳).
گواهینامه رانندگی در ایران
در ایران سال‌ها دو نوع گواهینامه خودرو وجود داشت[نیازمند منبع]: گواهینامه پایه دو که مخصوص رانندگی با خودروهای با ظرفیت حداکثر ۳۵۰۰ کیلوگرم بود (مثل خودروهای سواری، مینی‌بوس و وانت بار) و گواهینامه پایه یک که مخصوص رانندگی با خودروهای بالای ظرفیت ۳۵۰۰ کیلوگرم (مثل کامیون و اتوبوس و تریلر) بود. مدت اعتبار این گواهینامه‌ها در ابتدا ۱۰ سال بود که بعداً به ۵ سال کاهش یافت. در حال حاضر گواهینامه پایه یک به همان صورت اول باقی مانده و گواهینامه پایه دو سابق به قوت اعتباری خود باقی مانده اما برای متقاضیان جدید صادر نمی‌شود به جای آن دو نوع گواهینامه به نام‌های B1 و B2 تعریف شده‌است.[نیازمند منبع] دارندگان گواهینامه B1 در سال اول حق رانندگی از ساعت ۱۲ شب الی ۵ صبح را ندارند و مجاز به رانندگی خارج از شهر و در آزاد راه‌ها نیستند. این افراد بعد از گذشت یک سال از مدت گرفتن گواهینامه B1 می‌تواند با شرکت در یک آزمون گواهینامه‌ای بگیرند با نام B2 که هیچ کدام از محدودیتهای ذکر شده گواهینامه B1 را ندارد. پس از دو سال گواهينامه ب 1 فاقد اعتبار است و در صورت بروز تصادف، شرکت بيمه به اين افراد خدماترساني نخواهد کرد.
گواهینامه پایه یک در ایران برای رانندگی با کلیه وسایل نقلیه موتوری زمینی به جز موتور گازی و موتور سیکلت اعتبار دارد. برای موتور سیکلت، تراکتور و ماشین‌های سنگین (شامل جرثقیل، لودر و بولدوزر) گواهینامه‌های ویژه‌ای در ایران وجود دارد.
اولین گواهینامه رانندگی را کارل بنز مخترع خودروهای مدرن، در سال ۱۸۸۸ دریافت کرد. او برای راندن خودروی خود که موسوم به موتورواگن (به آلمانی: Motorwagen) بود و دود و صدای قابل توجهی تولید می‌کرد، از دولت محلی اجازه رانندگی دریافت کرد. اولین کشوری که داشتن گواهینامه برای رانندگی را الزامی کرد، پروس بود که در تاریخ ۲۹ سپتامبر ۱۹۰۳ این قانون را به اجرا گذاشت. اولین قوانین رانندگی در ایالات متحده در سال ۱۹۱۰ و در ایالت نیویورک تصویب شد و اولین ایالتی که داشتن گواهینامه را برای همهٔ رانندگان الزامی کرد، نیوجرسی بود (از سال ۱۹۱۳).
گواهینامه رانندگی در ایران
در ایران سال‌ها دو نوع گواهینامه خودرو وجود داشت[نیازمند منبع]: گواهینامه پایه دو که مخصوص رانندگی با خودروهای با ظرفیت حداکثر ۳۵۰۰ کیلوگرم بود (مثل خودروهای سواری، مینی‌بوس و وانت بار) و گواهینامه پایه یک که مخصوص رانندگی با خودروهای بالای ظرفیت ۳۵۰۰ کیلوگرم (مثل کامیون و اتوبوس و تریلر) بود. مدت اعتبار این گواهینامه‌ها در ابتدا ۱۰ سال بود که بعداً به ۵ سال کاهش یافت. در حال حاضر گواهینامه پایه یک به همان صورت اول باقی مانده و گواهینامه پایه دو سابق به قوت اعتباری خود باقی مانده اما برای متقاضیان جدید صادر نمی‌شود به جای آن دو نوع گواهینامه به نام‌های B1 و B2 تعریف شده‌است.[نیازمند منبع] دارندگان گواهینامه B1 در سال اول حق رانندگی از ساعت ۱۲ شب الی ۵ صبح را ندارند و مجاز به رانندگی خارج از شهر و در آزاد راه‌ها نیستند. این افراد بعد از گذشت یک سال از مدت گرفتن گواهینامه B1 می‌تواند با شرکت در یک آزمون گواهینامه‌ای بگیرند با نام B2 که هیچ کدام از محدودیتهای ذکر شده گواهینامه B1 را ندارد. پس از دو سال گواهينامه ب 1 فاقد اعتبار است و در صورت بروز تصادف، شرکت بيمه به اين افراد خدماترساني نخواهد کرد.
گواهینامه پایه یک در ایران برای رانندگی با کلیه وسایل نقلیه موتوری زمینی به جز موتور گازی و موتور سیکلت اعتبار دارد. برای موتور سیکلت، تراکتور و ماشین‌های سنگین (شامل جرثقیل، لودر و بولدوزر) گواهینامه‌های ویژه‌ای در ایران وجود دارد.