ترجمه:دکتر علي ملائکه/توصيه آکادمي متخصصان اطفال آمريکا
بيش‌فعالي را از 4 سالگي جدي بگيريد
آکادمي متخصصان اطفال آمريکا اين هفته اصول راهنماي خود را براي تشخيص کودکان مبتلا به «اختلال کمبود‌توجه و بيش‌فعالي» (ADHD) گسترش داد تا پزشکان همه کودکان از 4 تا 18 سال را که نشانه‌هاي اين عارضه را بروز دهند ارزيابي کنند...
به گزارش رويترز، اين اصول راهنمايي قديمي که عمر 10 ساله داشت بر تشخيص و درمان «اختلال کمبود‌توجه و بيش‌فعالي» در کودکان از 6 تا 12 ماه متمرکز بود اما اکنون پژوهشگران مي‌گويند مشکلات رفتاري، بيش‌فعالي و مشکل در توجه ممکن است در سنين پايين‌تر بروز کند و «اختلال کمبود‌توجه و بيش‌فعالي» اغلب تا سنين نوجواني و حتي بزرگسالي ادامه پيدا ميکند.
بر اين اساس آنها توصيه مي‌کنند متخصصان اطفال به دنبال يافتن ناتواني‌هاي يادگيري، اضطراب و ساير مواردي باشند که ممکن است با «اختلال کمبود‌توجه و بيش‌فعالي» همراه شوند. همچنين اين آکادمي در بيانيه‌اي در نشريه پدياتريک (Pediatrics) مي‌گويد رفتاردرماني و دارودرماني اين کودکان بايد براساس سن و شدت علائم آنها باشد.
براساس اطلاعات جمع‌آوري‌شده به‌وسيله مرکز کنترل و پيشگيري بيماري‌هاي آمريکا بين 6 تا 9 درصد کودکان و نوجوانان به «اختلال کمبود‌توجه و بيش‌فعالي» مبتلا هستند و اين بيماري در نوجوانان شايع‌تر از کودکان کم‌سن است.
اودي هنين از برنامه رفتاردرماني شناختي کودکان بيمارستان عمومي ماساچوست در‌اين‌باره مي‌گويد: «خوشحالم که اصول راهنماي جديد «اختلال کمبود‌توجه و بيش‌فعالي» کودکان کم‌سن‌تر و نوجوانان در سنين بالاتر را هم به رسميت مي‌شناسد. به نظر من وجود «اختلال کمبود‌توجه و بيش‌فعالي» در کودکان و نوجوانان در دو طرف طيف پايين و طيف بالاي سني ناديده گرفته مي‌شد.»
اين اصول راهنما که پيش‌نويس آن به‌وسيله يک کميته 14 نفري تدوين شده است به متخصصان اطفال توصيه ميکند به والدين، آموزگاران و ساير بزرگسالاني که در جماعات مربوط به رفتار کودکان يا مشکلات مربوط به مدرسه حضور دارند، مشاوره بدهند تا بتوانند در تشخيص‌شان از توصيفات آنها استفاده کنند زيرا کودکان ممکن است همه علائم را هنگام حضور در مطب بروز ندهند.
اگر کودک مبتلا به «اختلال کمبود‌توجه و بيش‌فعالي» تشخيص داده شود، والدين هم نقش مهمي در راهبردهاي درماني به‌خصوص در کودکان کم‌سن‌تر خواهند داشت.
نويسندگان اين اصول راهنماي جديد توصيه مي‌کنند که براي درمان کودکان 4 و 5 ساله به والدين تکنيک‌هايي آموزش داده شود تا به مديريت رفتار اين کودکان کمک شود، از جمله اين شيوه‌ها تقويت مثبت و ناديده‌گرفتن يا استفاده از تنبيه کردن (منظور تنبيه بدني نيست) در مقابل برخي از رفتارهاست. تنها در صورتي که اين روش‌ها موثر واقع نشود و علائم متوسط تا شديد «اختلال کمبود‌توجه و بيش‌فعالي» ادامه پيدا کند کودکان کم‌سن را بايد دارودرماني کرد.
راسل جي رمزي که در دانشکده پرلمن دانشگاه پنسيلوانيا به تحقيق درباره «اختلال کمبود‌توجه و بيش‌فعالي» مشغول است، گفت: «بسياري از کودکان کم‌سن ممکن است در زمان‌هايي پرجنب‌و‌جوش باشند يا در تمرکز مشکل داشته باشند اما براي آنکه تشخيص «اختلال کمبود‌توجه و بيش‌فعالي» داده شود، رفتار کودک بايد «باعث اختلال زندگي او» در محيط‌هاي متفاوت- در خانه، مدرسه و در روابط با همسالان- شود.» او مي‌گويد: «تشخيص، يک فرآيند است. ممکن است بتوان علائم را در کودکان پيش از سن مدرسه با غربالگري (بيماريابي عمومي) شناسايي کرد اما اين بيماري بايد در طول زمان دنبال شود و مورد ارزيابي مجدد قرار گيرد تا معلوم شود تداوم دارد يا نه.» به گفته او آموزگاران يا والدين مي‌توانند به کودکان در سن مدرسه با همان راهبردهاي مورد استفاده براي کودکان در سن پيش از مدرسه رفتار درماني انجام دهند. برخي از اين کودکان نيز ممکن است به برنامه‌هاي آموزشي خاصي نياز داشته باشند، براي مثال در صورتي که انجام تکاليف خانه به‌وسيله آنها مدت زيادي طول مي‌کشد، مي‌توان مقدار آن را کمتر کرد. داروهاي محرک مانند ويوانز، ريتالين و کونسرتا هم به تنهايي و هم همراه روش‌هاي رفتاردرماني در اين گروه سني موثر بوده‌اند. اين گزارش مي‌گويد اين داروها داراي عوارض جانبي هستند از جمله بي‌اشتهايي، مشکلات خواب و دردمعده. کودکاني که برخي از علائم «اختلال کمبود‌توجه و بيش‌فعالي» را دارند اما تشخيص کامل بيماري در آنها داده نشده است، نبايد دارو مصرف کنند. نويسندگان اين گزارش، دارودرماني و رفتاردرماني انفرادي را براي نوجوانان مبتلا به «اختلال کمبود‌توجه و بيش‌فعالي» توصيه مي‌کنند. آنها تاکيد مي‌کنند پزشکان بايد مراقب بروز نشانه‌هاي مربوط به سوءمصرف مواد يا الکل در اين گروه سني باشند و اگر اين مشکلات مربوط به سوءمصرف مواد ادامه يافت بايد به اولويت درماني بدل شود. بالاخره از آنجا که اين اختلال ممکن است براي مدت‌طولاني ادامه پيدا کند، اين اصول راهنما، برقراري ارتباط ميان خانواده‌ها، مدارس و پزشکان در طولاني‌مدت را براي کمک به درمان اين عارضه ضروري مي‌داند.
بيش‌فعالي را از 4 سالگي جدي بگيريد
آکادمي متخصصان اطفال آمريکا اين هفته اصول راهنماي خود را براي تشخيص کودکان مبتلا به «اختلال کمبود‌توجه و بيش‌فعالي» (ADHD) گسترش داد تا پزشکان همه کودکان از 4 تا 18 سال را که نشانه‌هاي اين عارضه را بروز دهند ارزيابي کنند...
به گزارش رويترز، اين اصول راهنمايي قديمي که عمر 10 ساله داشت بر تشخيص و درمان «اختلال کمبود‌توجه و بيش‌فعالي» در کودکان از 6 تا 12 ماه متمرکز بود اما اکنون پژوهشگران مي‌گويند مشکلات رفتاري، بيش‌فعالي و مشکل در توجه ممکن است در سنين پايين‌تر بروز کند و «اختلال کمبود‌توجه و بيش‌فعالي» اغلب تا سنين نوجواني و حتي بزرگسالي ادامه پيدا ميکند.
بر اين اساس آنها توصيه مي‌کنند متخصصان اطفال به دنبال يافتن ناتواني‌هاي يادگيري، اضطراب و ساير مواردي باشند که ممکن است با «اختلال کمبود‌توجه و بيش‌فعالي» همراه شوند. همچنين اين آکادمي در بيانيه‌اي در نشريه پدياتريک (Pediatrics) مي‌گويد رفتاردرماني و دارودرماني اين کودکان بايد براساس سن و شدت علائم آنها باشد.
براساس اطلاعات جمع‌آوري‌شده به‌وسيله مرکز کنترل و پيشگيري بيماري‌هاي آمريکا بين 6 تا 9 درصد کودکان و نوجوانان به «اختلال کمبود‌توجه و بيش‌فعالي» مبتلا هستند و اين بيماري در نوجوانان شايع‌تر از کودکان کم‌سن است.
اودي هنين از برنامه رفتاردرماني شناختي کودکان بيمارستان عمومي ماساچوست در‌اين‌باره مي‌گويد: «خوشحالم که اصول راهنماي جديد «اختلال کمبود‌توجه و بيش‌فعالي» کودکان کم‌سن‌تر و نوجوانان در سنين بالاتر را هم به رسميت مي‌شناسد. به نظر من وجود «اختلال کمبود‌توجه و بيش‌فعالي» در کودکان و نوجوانان در دو طرف طيف پايين و طيف بالاي سني ناديده گرفته مي‌شد.»
اين اصول راهنما که پيش‌نويس آن به‌وسيله يک کميته 14 نفري تدوين شده است به متخصصان اطفال توصيه ميکند به والدين، آموزگاران و ساير بزرگسالاني که در جماعات مربوط به رفتار کودکان يا مشکلات مربوط به مدرسه حضور دارند، مشاوره بدهند تا بتوانند در تشخيص‌شان از توصيفات آنها استفاده کنند زيرا کودکان ممکن است همه علائم را هنگام حضور در مطب بروز ندهند.
اگر کودک مبتلا به «اختلال کمبود‌توجه و بيش‌فعالي» تشخيص داده شود، والدين هم نقش مهمي در راهبردهاي درماني به‌خصوص در کودکان کم‌سن‌تر خواهند داشت.
نويسندگان اين اصول راهنماي جديد توصيه مي‌کنند که براي درمان کودکان 4 و 5 ساله به والدين تکنيک‌هايي آموزش داده شود تا به مديريت رفتار اين کودکان کمک شود، از جمله اين شيوه‌ها تقويت مثبت و ناديده‌گرفتن يا استفاده از تنبيه کردن (منظور تنبيه بدني نيست) در مقابل برخي از رفتارهاست. تنها در صورتي که اين روش‌ها موثر واقع نشود و علائم متوسط تا شديد «اختلال کمبود‌توجه و بيش‌فعالي» ادامه پيدا کند کودکان کم‌سن را بايد دارودرماني کرد.
راسل جي رمزي که در دانشکده پرلمن دانشگاه پنسيلوانيا به تحقيق درباره «اختلال کمبود‌توجه و بيش‌فعالي» مشغول است، گفت: «بسياري از کودکان کم‌سن ممکن است در زمان‌هايي پرجنب‌و‌جوش باشند يا در تمرکز مشکل داشته باشند اما براي آنکه تشخيص «اختلال کمبود‌توجه و بيش‌فعالي» داده شود، رفتار کودک بايد «باعث اختلال زندگي او» در محيط‌هاي متفاوت- در خانه، مدرسه و در روابط با همسالان- شود.» او مي‌گويد: «تشخيص، يک فرآيند است. ممکن است بتوان علائم را در کودکان پيش از سن مدرسه با غربالگري (بيماريابي عمومي) شناسايي کرد اما اين بيماري بايد در طول زمان دنبال شود و مورد ارزيابي مجدد قرار گيرد تا معلوم شود تداوم دارد يا نه.» به گفته او آموزگاران يا والدين مي‌توانند به کودکان در سن مدرسه با همان راهبردهاي مورد استفاده براي کودکان در سن پيش از مدرسه رفتار درماني انجام دهند. برخي از اين کودکان نيز ممکن است به برنامه‌هاي آموزشي خاصي نياز داشته باشند، براي مثال در صورتي که انجام تکاليف خانه به‌وسيله آنها مدت زيادي طول مي‌کشد، مي‌توان مقدار آن را کمتر کرد. داروهاي محرک مانند ويوانز، ريتالين و کونسرتا هم به تنهايي و هم همراه روش‌هاي رفتاردرماني در اين گروه سني موثر بوده‌اند. اين گزارش مي‌گويد اين داروها داراي عوارض جانبي هستند از جمله بي‌اشتهايي، مشکلات خواب و دردمعده. کودکاني که برخي از علائم «اختلال کمبود‌توجه و بيش‌فعالي» را دارند اما تشخيص کامل بيماري در آنها داده نشده است، نبايد دارو مصرف کنند. نويسندگان اين گزارش، دارودرماني و رفتاردرماني انفرادي را براي نوجوانان مبتلا به «اختلال کمبود‌توجه و بيش‌فعالي» توصيه مي‌کنند. آنها تاکيد مي‌کنند پزشکان بايد مراقب بروز نشانه‌هاي مربوط به سوءمصرف مواد يا الکل در اين گروه سني باشند و اگر اين مشکلات مربوط به سوءمصرف مواد ادامه يافت بايد به اولويت درماني بدل شود. بالاخره از آنجا که اين اختلال ممکن است براي مدت‌طولاني ادامه پيدا کند، اين اصول راهنما، برقراري ارتباط ميان خانواده‌ها، مدارس و پزشکان در طولاني‌مدت را براي کمک به درمان اين عارضه ضروري مي‌داند.