دلانه

[baroon]

خدایا !!!​

یاری ام ده تا دل در تو بندم .​

که مرا جز تو یار وفاداری نیست.​

تا از جلوه فروشی بر این و آن برحذر باشم .​

که هرچه هست همه از آن توست .​

و هیچ داشته ای را بر من دوامی نیست .​

دستگیرم شو تا همان گونه که می خواهی مرا بپیرایی ،​

و به گوهر ایمان و شکیبایی جانم را بیارایی ...​

دوستای علاقه مند میتونید به طور مجزّا ، شعرهای عرفانی اعمّ از شعر قدیم یا معاصر رو توی این تاپیک قرار بدید .:گل:

 

[baroon]

در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد
عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد

جلوه‌ای کرد رخت دید ملک عشق نداشت
عین آتش شد از این غیرت و بر آدم زد

عقل می‌خواست کز آن شعله چراغ افروزد
برق غیرت بدرخشید و جهان برهم زد

مدعی خواست که آید به تماشاگه راز
دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زد

دیگران قرعه قسمت همه بر عیش زدند
دل غمدیده ما بود که هم بر غم زد

جان علوی هوس چاه زنخدان تو داشت
دست در حلقه آن زلف خم اندر خم زد

حافظ آن روز طربنامه عشق تو نوشت
که قلم بر سر اسباب دل خرم زد​

 

[baroon]

در نظربازی ما بی‌خبران حیرانند
من چنینم که نمودم دگر ایشان دانند

عاقلان نقطه پرگار وجودند ولی
عشق داند که در این دایره سرگردانند

جلوه گاه رخ او دیده من تنها نیست
ماه و خورشید همین آینه می‌گردانند

عهد ما با لب شیرین دهنان بست خدا
ما همه بنده و این قوم خداوندانند

مفلسانیم و هوای می و مطرب داریم
آه اگر خرقه پشمین به گرو نستانند

وصل خورشید به شبپره اعمی نرسد
که در آن آینه صاحب نظران حیرانند

لاف عشق و گله از یار زهی لاف دروغ
عشقبازان چنین مستحق هجرانند

مگرم چشم سیاه تو بیاموزد کار
ور نه مستوری و مستی همه کس نتوانند

گر به نزهتگه ارواح برد بوی تو باد
عقل و جان گوهر هستی به نثار افشانند

زاهد ار رندی حافظ نکند فهم چه شد
دیو بگریزد از آن قوم که قرآن خوانند

گر شوند آگه از اندیشه ما مغبچگان
بعد از این خرقه صوفی به گرو نستانند​

 

[baroon]

دیده‏ای نیست نبیند رخ زیبای تو را
نیست گوشی که همی‏نشنود آوای تو را

هیچ دستی نشود جز بر خوان تو دراز
کس نجوید به جهان جز اثر پای تو را

رهرو عشقم و از خرقه و مسند بیزار
به دو عالم ندهم روی دل آرای تو را

قامت سرو قدان را به پشیزی نخرد
آنکه در خواب ببیند قد رعنای تو را

به کجا روی نماید که تواش قبله نه‏ای؟
آنکه جوید به حرم، منزل و ماوای تو را

همه جا منزل عشق است؛ که یارم همه جاست
کور دل آنکه نیابد به جهان، جای تو را

با که گویم که ندیده است و نبیند به جهان
جز خم ابرو و جز زلف چلیپای تو را

دکه علم و خرد بست، درِ عشق گشود
آنکه می‏داشت به سر علّت سودای تو را

بشکنم این قلم و پاره کنم این دفتر
نتوان شرح کنم جلوه والای تو را​

 

[baroon]

زان یار دلنوازم شکریست با شکایت
گر نکته دان عشقی بشنو تو این حکایت

بی مزد بود و منت هر خدمتی که کردم
یا رب مباد کس را مخدوم بی عنایت

رندان تشنه لب را آبی نمی‌دهد کس
گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت

در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کان جا
سرها بریده بینی بی جرم و بی جنایت

چشمت به غمزه ما را خون خورد و می‌پسندی
جانا روا نباشد خون ریز را حمایت

در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود
از گوشه‌ای برون آی ای کوکب هدایت

از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود
زنهار از این بیابان وین راه بی‌نهایت

ای آفتاب خوبان می‌جوشد اندرونم
یک ساعتم بگنجان در سایه عنایت

این راه را نهایت صورت کجا توان بست
کش صد هزار منزل بیش است در بدایت

هر چند بردی آبم روی از درت نتابم
جور از حبیب خوشتر کز مدعی رعایت

عشقت رسد به فریاد ار خود به سان حافظ
قرآن ز بر بخوانی در چارده روایت​

 

[baroon]

مهر خوبان دل و دین از همه بی ‏پروا برد
رخ شطرنج نبرد، آنچه رخ زیبا برد

تو مپندار که مجنون، سر خود مجنون گشت
ز سمک تا به سهایش کشش لیلی برد

من به سرچشمه خورشید نه خود بردم راه
ذره‏ای بودم و مهر تو مرا بالا برد

من خس بی‏سر و پایم که به سیل افتادم
او که می‏رفت مرا هم به دل دریا برد

جام صهبا ز کجا بود مگر دست که بود
که در این بزم بگردید و دل شیدا برد

خم ابروی تو بود و کف مینوی تو بود
که به یک جلوه ز من نام و نشان یکجا برد

خودت آموختیم مهر و خودت سوختیم
با برافروخته رویی که قرار از ما برد

همه یاران به سر راه تو بودیم ولی
خم ابروت مرا دید و ز من یغما برد

همه دلباخته بودیم و هراسان که غمت
همه را پشت سر انداخت، مرا تنها برد​

 

[baroon]

به یک گره که دو چشمت بر ابروان انداخت
هزار فتنه و آشوب در جهان انداخت

فریب زلف تو با عاشقان چه شعبده ساخت؟
که هر که جان و دلی داشت در میان انداخت

دلم، که در سر زلف تو شد ، توان گه گه
ز آفتاب رخت سایه‌ای بر آن انداخت

رخ تو در خور چشم من است، لیک چه سود
که پرده از رخ تو برنمی‌توان انداخت

حلاوت لب تو، دوش، یاد می‌کردم
بسا شکر که در آن لحظه در دهان انداخت

من از وصال تو دل برگرفته بودم، لیک
زبان لطف توام باز در گمان انداخت

قبول تو دگران را به صدر وصل نشاند
دل شکسته‌ی ما را بر آستان انداخت

چه قدر دارد، جانا، دلی؟ توان هردم
بر آستان درت صدهزار جان انداخت

عراقی از دل و جان آن زمان امید برید
که چشم جادوی تو چنین در ابروان انداخت
​

 

[baroon]

شاید ز بزم آینه ها دورمان کنی
تا در خمار فاصله مخمورمان کنی

یک چلّه جوشش است ز انگور تا شراب
ما غوره ایم و مست که انگورمان کنی

فریاد بعد مرگ به جایی نمیرسد
تا زنده ایم کاش که در گورمان کنی

در آتشیم از تب عشقت چه باک اگر
در آتش محاکمه محصورمان کنی

با آبروی ریخته باید چه کار کرد؟!
گیرم که از مؤاخذه معذورمان کنی

بی شک به دور از کرم توست ، ماه من!
از چارده ستاره شبی دورمان کنی!

​

 

[baroon]

زین گونه ام که در غم غربت شکیب نیست
گر سر کنم شکایت هجران ، غریب نیست


جانم بگیر و صحبت جانانه ام ببخش
کزجان شکیب هست و زجانان شکیب نیست


گم گشته ی دیار محبت کجا رود؟
نام حبیب هست و نشان حبیب نیست


عاشق منم که یار به حالم نظر نکرد
ای خواجه درد هست ولیکن طبیب نیست


در کار عشق او که جهانیش مدّعی است
این شکر چون کنیم که مارا رقیب نیست


جانا نصاب حسن تو حدّ کمال یافت
وین بخت بین که از تو هنوزم نصیب نیست


گلبانگ «سایه» گوش کن ای سرو خوش خرام
کاین سوز دل به ناله ی هر عندلیب نیست​

 

[baroon]

از همه سوی جهان جلوه‌ی او می‌بینم
جلوه‌ی اوست جهان کز همه سو می‌بینم
چشم از او جلوه از او ما چه حریفیم ای دل
چهره‌ی اوست که با دیده‌ی او می‌بینم
تا که در دیده‌ی من کون و مکان آینه گشت
هم در آن آینه آن آینه رو می‌بینم
او صفیری که ز خاموشی شب می‌شنوم
و آن هیاهو که سحر بر سر کو می‌بینم
چون به نوروز کند پیرهن از سبزه و گل
آن نگارین همه رنگ و همه بو می‌بینم
تا یکی قطره چشیدم منش از چشمه‌ی قاف
کوه در چشمه و دریا به سبو می‌بینم
زشتی نیست به عالم که من از دیده‌ی او
چون نکو مینگرم جمله نکو می‌بینم
با که نسبت دهم این زشتی و زیبائی را
که من این عشوه در آیینه‌ی او می‌بینم
در نمازند درختان و گل از باد وزان
خم به سرچشمه و در کار وضو می‌بینم
ذره خشتی که فرا داشته کیهان عظیم
باز کیهان به دل ذره فرو می‌بینم
ذره خشتی که فرا داشته کیهان عظیم
باز کیهان به دل ذره فرو می‌بینم
غنچه را پیرهنی کز غم عشق آمده چاک
خار را سوزن تدبیر و رفو می‌بینم
با خیال تو که شب سربنهم بر خارا
بستر خویش به خواب از پر قو می‌بینم
با چه دل در چمن حسن تو آیم که هنوز
نرگس مست ترا عربده‌جو می‌بینم
این تن خسته ز جان تا به لبش راهی نیست
کز فلک پنجه‌ی قهرش به گلو می‌بینم
آسمان راز به من گفت و به کس باز نگفت
شهریار اینهمه زان راز مگو می‌بینم​

 

[baroon]

ای خدا از عاشقان خشنود باد
عاشقان را عاقبت محمود باد

عاشقان را از جمالت عید باد
جانشان در آتشت چون عود باد

دست کردی دلبرا در خون ما
جان ما زین دست خون آلود باد

هر که گوید که خلاصش ده ز عشق
آن دعا از آسمان مردود باد

مه کم آید مدّتی در راه عشق
آن کمی عشق جمله سود باد

دیگران از مرگ مهلت خواستند
عاشقان گویند نی نی زود باد

آسمان از دود عاشق ساخته‌ست
آفرین بر صاحب این دود باد​

 

[baroon]

دلی که پیش تو ره یافت باز پس نرود
هوا گرفته ی عشق از پی هوس نرود

به بوی زلف تو دم می زنم درین شب تار
وگرنه چون سحرم بی تو یک نفس نرود

چنان به دام غمت خو گرفت مرغ دلم
که یاد باغ بهشتش درین قفس نرود

نثار آه سحر میکنم سرشک نیاز
که دامن توام ای گل ز دسترس نرود

دلا بسوز و به جان بر فروز آتش عشق
کزین چراغ تو دودی به چشم کس نرود

فغانِ بلبل طبعم به گلشن تو خوش است
که کار دلبری گل ز خار و خس نرود

دلی که نغمه ی ناقوس معبد تو شنید
چو کودکان ز پی بانگ هر جرس نرود

بر آستان تو چون سایه سر نهم همه عمر
که هر که پیش تو ره یافت باز پس نرود​

 

[baroon]

گفتم كه چرا دورتر از خواب و سرابي ... خواب و سرابي
گفتي كه منم با تو وليكن تو نقابي ... اما تو نقابي

فرياد كشيدم تو كجايي ، تو كجايي
گفتي كه طلب كن مرا تا كه بيابي

چون همسفر عشق شدي ، مرد سفر باش ، مرد سفر باش
هم منتظر حادثه ، هم فكر خطر باش ، فكر خطر باش

هر منزل اين راه بيابان هلاك است
هر چشمه سرابي ست كه بر سينه ي خاك است

در سايه ي هر سنگ اگر گل به زمين است
نقش تن ماري ست كه در خواب كمين است

در هر قدمت خار ،‌ هر شاخه سر دار
در هر نفس آزار هر ثانيه صد بار

چون همسفر عشق شدي ، مرد سفر باش ، مرد سفر باش
هم منتظر حادثه هم فكر خطر باش ،‌ فكر خطر باش

گفتم كه عطش مي كشدم در تب صحرا
گفتي كه مجوي آب و عطش باش سراپا

گفتم كه نشانم بده گر چشمه اي آنجاست
گفتي چو شدي تشنه ترين ،‌ قلب تو درياست

گفتم كه در اين راه ،‌ كو نقطه ي آغاز
گفتي كه تويي تو ، خود پاسخ اين راز
​

 

[baroon]

پاسخ : دلانه ها

صورتگر نقاشم هر لحظه بتی سازم​

​

وانگه همه بت‌ها را در پیش تو بگدازم​

​

صد نقش برانگیزم با روح درآمیزم​

​

چون نقش تو را بینم در آتشش اندازم​

​

تو ساقی خماری یا دشمن هشیاری​

​

یا آنک کنی ویران هر خانه که می سازم​

​

جان ریخته شد بر تو آمیخته شد با تو​

​

چون بوی تو دارد جان جان را هله بنوازم​

​

هر خون که ز من روید با خاک تو می گوید​

​

با مهر تو همرنگم با عشق توهنبازم​

​

در خانه آب و گل بی‌توست خراب این دل​

​

یا خانه درآ جانا یا خانه بپردازم​

​

​

​

 

[baroon]

یک شبنم ...

این است آن منی که از سال های دراز ،

از نخستین روزی که به خویش چشم گشوده ام ،

بر دوش کشیده ام؛

و کشیدم

و از گرماها و سرماها

و شکست ها و پیروزی ها

و سفرها و حضرها

و شادی ها و غم ها گذشتم

و گذراندم

و آوردم ؛

و آوردم

تا در آخرین سر منزل مسیح ،

آن را بر روی یک گلبرگ ،

در کام شکفته و تشنه ی یک گل صوفی چکاندم؛

در آرزوی سر زدن آفتاب مرگ ،

شب حیات را تحمل کردم .

و آفتاب سر زد؛

طلوع کرد...

اما آفتاب مرگ نبود ...

شگفتا آفتاب دیگری بود...

آفتاب عرفان بود ؛

با رنگ زرینش

و گرمای آتشینش

و درخشش نازنینش

و پنجه های نرم و لطیف و نوازشگرش

و تلالؤ زیبا و خوب و گرمی بخش هر لحظه بیش ترش ،

هر لحظه بلندترش

و هر لحظه گسترده تر و فراگیر ترش !

 

[baroon]

اگر چه در پس چندین هزار پرده نهانی
به چشم عارف بینا چو آفتاب عیانی
جهان به نور تجلی تست زنده ازیرا
همه جهان تن و تنها تو جان جمله جهانی
تو یوسفی و جهان عاشق تو همچو زلیخا
که دم به دم ز تو یابد جهان پیر جوانی
به کبریای تو اوهام ما چگونه برد پی
که صد هزار مراتب برون ز حد گمانی
​

 

[baroon]

همه عمر برندارم سر از اين خمار مستی
كه هنوز من نبودم كه تو در دلم نشستی

تو نه مثل آفتابي كه حضور و غيبت افتد
دگران روند و آيند و تو همچنان كه هستی

چه حكايت از فراقت كه نداشتم وليكن
تو چو روي باز كردي در ماجرا ببستی

نظري به دوستان كن كه هزار بار از آن به
كه تحيتي نويسيّ و هدايتيّ فرستی

دل دردمند ما را كه اسير توست يارا!
به وصال مرهمي نه چو به انتظار خستی

برو اي فقيه دانا! به خداي بخش ما را
تو و زهد و پارسايي، من و عاشقي و مستی

دل هوشمند بايد كه به دليري سپارد
كه چو قبله‌ايت باشد به از آن كه خودپرستی

چو زمام بخت و دولت، نه به دست جهد باشد
چه كنند اگر زبوني نكنند و زير دستی

گله از فــراق ياران و جفـاي روزگاران
نه طريق توست سعدي! سر خويش گير و رستی



​

 

[fatemeh]

پروردگارا
آرامش را همچون دانه های برف
آرام و بیصدا
به سرزمین قلب کسانی که برایم عزیزند، بباران​

 

[baroon]

یک لحظه به حال خویش مگذار مرا
بردار از این میانه، بردار مرا

یک عمر به ننگ عافیت تن دادم
ای عشق! به دست درد بسپار مرا​

 

[fatemeh]

من خدایی دارم، که در این نزدیکی است
نه در آن بالاها
مهربان، خوب، قشنگ.........چهره اش نورانیست
گاهگاهی سخنی می گوید، با دل کوچک من،
ساده تر از سخن ساده من
او مرا می فهمد
او مرا می خواند، او مرا می خواهد
او همه درد مرا می داند

یاد او ذکر من است، در غم و در شادی
چون به غم می نگرم، آن زمان رقص کنان می خندم
که خدا یار من است، که خدا در همه جا یاد من است​