ساخت کوچک ترین نانوپره جهان
ایسنا: گروهى از محققان کانادایى با استفاده از نانومیله هاى فلزى که حدود ۵۰۰ برابر نازک تر از تار موى انسان هستند، پره هاى کوچکى ساخته اند. این میله هاى کوچک قادرند هم در جهت حرکت عقربه هاى ساعت و هم در خلاف جهت حرکت عقربه هاى ساعت چرخیده و بیش از یک نوع حرکت چرخشى را به نمایش بگذارند. نانومیله ها پس از برقرارى اتصال شیمیایى با ویفرهاى سیلیکونى مى توانند به چرخش درآیند. این کار با اضافه کردن پراکسید هیدروژن به محلول انجام مى شود. یک واکنش در انتهاى آزاد نانومیله ها، حباب هاى گاز را براى ایجاد فشار آزاد مى کند و باعث چرخش میله ها با سرعت تقریباً ثابتى مى شود. فقط زمانى که ذخیره سوختى پراکسید هیدروژن به پایان برسد، میله ها از چرخش باز مى ایستند. جفرى اوزین و همکارانش در دانشگاه تورنتوى کانادا از نانومیله هایى که از یک قطعه طلا و قطعه کوچکترى از نیکل ساخته شده بودند، در ساخت نانوپره ها استفاده کردند. این میله ها از انتهاى طلایى شان که با پراکسید هیدروژن واکنش نمى دهد به ویفرهاى سیلیکونى متصل مى شوند. نیکل نیز در واکنش تجزیه H2O2 براى تهیه آب و اکسیژن به عنوان کاتالیزور عمل مى کند. حباب هاى اکسیژن موجود در سطح نیکل فشار گاز را براى حرکت نانومیله ها تأمین مى کند. به رغم قابلیت هاى این نانوپره، محققان به این واقعیت نیز اذعان دارند که اگر قرار است نانوماشین ها آینده اى داشته باشند، باید راه هایى پیدا شود تا تمام اجزاى آن به صورت یکپارچه عمل کنند. پروفسور اوزین مى گوید: «حرکت چرخشى، قلب بسیارى از ماشین هاى مرسوم کنونى مانند موتورهاى چرخشى، ملخ ها و ساعت ها است.» با این وجود واضح است که این ماشین ها چیزى بیش از یک چرخنده نیاز دارند. در سال ،۲۰۰۰ کارلو مونته ماگنو از دانشگاه کالیفرنیا با استفاده از مولکول هاىATP، چرخنده هاى نیکلى را به حرکت درآورد. یک محقق مى گوید: «موتورهاى زیستى کارهاى هوشمندانه ترى را انجام مى دهند و عده اى نیز معتقدند این موتورها به دلیل انجام کارهاى هوشمندانه، فریبنده هستند.»
ارسال : بتول شاه کرمی
به نقل از : www.karajneeds.com
ایسنا: گروهى از محققان کانادایى با استفاده از نانومیله هاى فلزى که حدود ۵۰۰ برابر نازک تر از تار موى انسان هستند، پره هاى کوچکى ساخته اند. این میله هاى کوچک قادرند هم در جهت حرکت عقربه هاى ساعت و هم در خلاف جهت حرکت عقربه هاى ساعت چرخیده و بیش از یک نوع حرکت چرخشى را به نمایش بگذارند. نانومیله ها پس از برقرارى اتصال شیمیایى با ویفرهاى سیلیکونى مى توانند به چرخش درآیند. این کار با اضافه کردن پراکسید هیدروژن به محلول انجام مى شود. یک واکنش در انتهاى آزاد نانومیله ها، حباب هاى گاز را براى ایجاد فشار آزاد مى کند و باعث چرخش میله ها با سرعت تقریباً ثابتى مى شود. فقط زمانى که ذخیره سوختى پراکسید هیدروژن به پایان برسد، میله ها از چرخش باز مى ایستند. جفرى اوزین و همکارانش در دانشگاه تورنتوى کانادا از نانومیله هایى که از یک قطعه طلا و قطعه کوچکترى از نیکل ساخته شده بودند، در ساخت نانوپره ها استفاده کردند. این میله ها از انتهاى طلایى شان که با پراکسید هیدروژن واکنش نمى دهد به ویفرهاى سیلیکونى متصل مى شوند. نیکل نیز در واکنش تجزیه H2O2 براى تهیه آب و اکسیژن به عنوان کاتالیزور عمل مى کند. حباب هاى اکسیژن موجود در سطح نیکل فشار گاز را براى حرکت نانومیله ها تأمین مى کند. به رغم قابلیت هاى این نانوپره، محققان به این واقعیت نیز اذعان دارند که اگر قرار است نانوماشین ها آینده اى داشته باشند، باید راه هایى پیدا شود تا تمام اجزاى آن به صورت یکپارچه عمل کنند. پروفسور اوزین مى گوید: «حرکت چرخشى، قلب بسیارى از ماشین هاى مرسوم کنونى مانند موتورهاى چرخشى، ملخ ها و ساعت ها است.» با این وجود واضح است که این ماشین ها چیزى بیش از یک چرخنده نیاز دارند. در سال ،۲۰۰۰ کارلو مونته ماگنو از دانشگاه کالیفرنیا با استفاده از مولکول هاىATP، چرخنده هاى نیکلى را به حرکت درآورد. یک محقق مى گوید: «موتورهاى زیستى کارهاى هوشمندانه ترى را انجام مى دهند و عده اى نیز معتقدند این موتورها به دلیل انجام کارهاى هوشمندانه، فریبنده هستند.»
ارسال : بتول شاه کرمی
به نقل از : www.karajneeds.com