جمهوری کوزوو ( Republic of Ko"s"ovo ) کشوری است واقع در جنوب شرق اروپا ، جنوب صربستان ، شمال آلبانی و مقدونیه و شرق مونته نگرو . پایتخت کوزوو ، شهر پریشتینا ( Pristina ) با 630 هزار نفر جمعیت می باشد ، مساحت کوزوو 10.887 کیلومتر مربع و جمعیت آن 2 میلیون و 127 هزار نفر است . از مهمترین شهرهای کوزوو می توان به ژاکووه 403 هزار نفر ، پودژوه 319 هزار نفر و پریزرن 168 هزار نفر اشاره کرد . کوزوو از نظر اقلیمی دارای آب و هوایی قاره ای است به طوری که دارای زمستان هایی سرد و پر برف و تابستان هایی نسبتا گرم است . جریان های هوای سرد آلپ و هوای گرم و مرطوب مدیترانه ای باعث ایجاد تنوع آب و هوایی در این منطقه شده است . کوزوو کشوری بلند و مرتفع است همچنان که پست ترین نقطه ی این کشور رود درینی بارده ( Drini Bardhe ) در کنار مرز با آلبانی با 297 متر ارتفاع و بلندترین نقطه ، قله ی دراویکا ( Deravica ) با 2565 متر ارتفاع در غرب این کشور قرار دارد . صرب ها در قرن 7 میلادی به سرزمین کوزووی امروزی مهاجرت کردند ولی به علت عدم اتحاد بسیار آسیب پذیر بودند ، نبرد کوزوو ( Battle of Ko"s"ovo ) در سال 1389 میلادی به وقوع پیوست که در جریان این جنگ عثمانی ها بر صرب ها غلبه کردند که این حادثه منجر به حاکمیت عثمانی ها بر این منطقه به مدت بیش از 5 قرن شد . عثمانی ها بسیاری از ترک ها و آلبانیایی تبارها را به این منطقه منتقل کردند . به تدریج صرب ها پس از ، از دست دادن حاکمیت رفته رفته اکثریت نژادی را نیز از دست دادند و آلبانیایی ها گروه نژادی عمده در کوزوو لقب گرفت . پس از پنج قرن، طی جنگ اول بالکان در سال 1912 صربستان بار دیگر کوزوو را تحت کنترل خود درآورد . پس از جنگ جهانی دوم در سال 1945 دولت جمهوری فدرال سوسیالیست یوگسلاوی کوزوو را به عنوان یک استان خودمختار به رسمیت شناخت ، پس از چهار دهه آلبانیایی تبارهای کوزوو تبلیغات وسیعی را به منظور خود مختاری بیشتر ترتیب دادند ، در سال 1974 از جانب دولت یوگسلاوی وضعیتی برابر با یک جمهوری به کوزوو اعطا شد و در قانون اساسی یوگسلاوی نیز به تصویب رسید . با وجود اعطای قانون گذاری به آلبانیایی تبارهای کوزوو ، ناسیونالیست های آلبانیایی پا را از این نیز فراتر گذاشتند و در دهه ی 80 میلادی با برگزاری شورش های خیابانی خواستار استقلال کوزوو از یوگسلاوی شدند ، ناسیونالیست های صرب کوزوو به رهبری اسلوبودان میلوسویچ ( Slobodan Milosevic ) با تظاهرکنندگان آلبانیایی تبار درگیر شدند و این درگیری ها به خشونت کشیده شد . در سال 1989 و تحت رهبری میلوسویچ ، صربستان قانون اساسی را به تصویب رساند که خودمختاری کوزوو به حداقل رسید ، در سال 1991 نیز رهبران آلبانیایی کوزوو در پاسخ با برگزاری یک همه پرسی استقلال خود را از صربستان اعلام کردند . میلوسویچ که در آن زمان به رهبری یوگسلاوی نیز رسیده بود سرکوب گسترده ای را علیه دولت غیر رسمی کوزوو که در آن زمان بر عهده ی ابراهیم روگووآ ( Ibrahim Rugova ) بود و همچنین آلبانیایی تبار های کوزوو آغاز کرد . دولت غیر رسمی روگووآ تلاش های منفعلانه ای را به منظور به دست آوردن حمایت های بین المللی و استقلال انجام داد . در سال 1995 آلبانیایی ها ناخرسندی خود را از استراتژی غیر خشونت آمیز روگووآ اعلام کردند آنها مدعی بودند باید برای رسیدن به حق خود باید جنگید ، بدین ترتیب ارتش آزادی بخش کوزوو با ماهیتی شورشی و شبه نظامی تشکیل گردید . در سال 1998 میلوسویچ کمپینی را به منظور مقابله به مثل با شبه نظامیان کوزوو بنیان نهاد که نتیجه ی آن قتل عام و نسل کشی آلبانیایی تباران به دست ارتش و پلیس صربستان بود ، جامعه بین الملل از صربستان خواست درگیری ها را با صلح و آشتی خاتمه دهد ولی میلوسویچ این درخواست جامعه ی جهانی را رد کرد . سه ماه بعد ناتو با بمباران صربستان در مارچ 1999 صربستان را مجبور به اتمام جنگ نمود ، سرانجام نیروهای صرب در ژوئن 1999 از کوزوو عقب نشینی کردند ، شورای امنیت سازمان ملل طی قطعنامه شماره 1244 ، مصوب سال 1999 در کوزوو یک حکومت موقت ایجاد کرد که تحت نظارت سازمان ملل کار خود را آغاز کرد . بنا به این قطعنامه حق تمامیت ارضی صربستان نیز محفوظ شناخته شد . در سال 2001 شورای موقت منطقه ی خودمختار کوزوو آغاز به کار کرد و حکومت موقت تحت نظارت سازمان ملل اختیارات و مسئولیت های خود را به این شورای موقت تفویض کرد . در سالهای 2006 و 2007 جلسات متناوبی به منظور عدم تمرکز دینی و مذهبی به منظور حفظ حقوق اقلیت های مذهبی در کوزوو برگزار شد . در 17 فوریه 2008 مجمع ملی کوزوو رسما استقلال خود را از صربستان اعلام کرد ، آمریکا و بسیاری دیگر از کشورهای اروپای غربی و جهان بلافاصله استقلال کوزوو را به رسمیت شناختند ولی صربستان و روسیه از به رسمیت شناختن استقلال کوزوو خودداری کرد . آمریکا اولین کشور جهان بود که یک هیئت دیپلماتیک به کوزوو اعزام کرد و یکی از دیپلمات های ارشد آمریکایی ، خانم تینا کایدانو ( Tina Kaidanow ) به عنوان سفیر آمریکا در کوزوو از سوی وزارت خارجه آمریکا انتخاب شد . در انتخابات کوزوو نیز ، فاتمیر سجدیو ( Fatmir Sejdiu ) در 10 فوریه 2006 با کسب اکثریت آرای مجمع ملی به عنوان رئیس جمهور کوزوو انتخاب شد . هاشم تاچی ( Hashim Thaci ) نیز در 9 ژانویه 2008 با صلاحدید مجمع ملی به سمت نخست وزیر کوزوو برگزیده شد . قانون اساسی کوزوو در 9 آوریل 2008 تصویب و در 15 ژوئن قابلیت اجرایی پیدا کرد . نژاد 88 % مردم کوزوو آلبانیایی ، 7 % صرب ، و 5 % نیز بوسنیایی ، گورانی و ترک هستند . دین اکثریت مردم کوزوو را مسلمان ، ارتدکس صرب و کاتولیک تشکیل می دهند ، زبان آلبانیایی و صربی زبان های رسمی کوزوو هستند ، زبانهای بوسنیایی و ترکی نیز رایج می باشد . واحد پول کوزوو ، یورو با واحد جزء سنت نام دارد هرچند دینار صربستان نیز در امور اقتصادی و تجاری قابل استفاده است . از مهمترین صادرات کوزوو می توان به انواع فلزات ، تولیدات چرمی و ماشین آلات اشاره کرد .
کوزوو مشتمل بر 11 بخش می باشد :
1 - دکان (Dekan )
2 - دراگاش ( Dragash )
3 - کا******یک ( Kaconik )
4 - لیپیان ( Lipjan )
5 - میتروویسه ( Mitrovice )
6 - اوبیلیک ( Obiliq )
7 - پریشتینا ( Pristina )
8 - پریزرن ( Prizren )
9 - روهاوک ( Rahovek )
10 - ویتی ( Viti )
11 - زوبین ( Zubin )
