در فضا شعله ها به جای اینکه شکلی اشک مانند داشته باشند، حباب مانند هستند و یافتن منبع شعله ها در فضا کاری دشوار است. آتش در فضا و خلاء رفتاری کاملا متفاوت از خود نشان می دهد، بر روی زمین، هوای داغ به بالا می رود و مواد آتشزا را از طریق شعله به بالا کشیده و اکسیژن را به سمت آنها می کشاند، به همین دلیل است که شعله شمعها به شکل اشک دیده می شوند.
به گفته "دنیل دیتریش" مهندس هوافضای ناسا در مرکز مطالعات "گلن" ناسا، در فضا شعله ها مانند یک حباب در تمامی زوایا می سوزند و یافتن منبع آتش برای فضانوردان در فضا کاری دشوار خواهد بود. به گفته وی بر روی زمین معمولا حسگرهای آتش بر روی سقف قرار می گیرند زیرا دود حاصل از آتش به سمت بالا حرکت می کند، اما در خلاء همه چیز متفاوت است.
دیتریش به همراه "فورمن ویلیامز" از دانشگاه کالیفرنیا سن دیه گو قصد دارند در ماه جاری آزمایش FLEX2 را در ایستگاه فضایی بین المللی آغاز کنند تا چگونگی سوختن مواد در فضا و ایمن تر ساختن سفرهای فضایی را بهتر درک کنند. اگر زمانی فضانوردان بخواهند مدار زمین را ترک کنند، باید بدانند که چگونه می توانند برای خود آتش روشن کنند یا آن را مهار کنند، مانند حادثه ای که در سال 1997 در ایستگاه فضایی میر رخ داد و مخزن اکسیژنی در این ایستگاه مشتعل شده و منجر به تخلیه تقریبی ایستگاه شد. این آتش برای 14 دقیقه به سوختن ادامه داد پس از آن فرونشست.
شعله ها در فضا با حرارت کمتر، سرعت پایین تر و اکسیژن کمتری نسبت به زمین می سوزند. این به آن معنی است که موادی که برای برافروختن آتش به آنها نیاز است، در فضا باید از تراکم بیشتری برخوردار باشند. طی FLEX2 محققان در اتاقک علمی Destiny و به صورت کنترل از راه دور آزمایشهایی را انجام خواهند داد. در این آزمایشها قطراتی کوچک از شعله های آتش را روشن کرده و نحوه سوختن آنها را در تمرکزهای مختلفی از گازهای موجود در محیط بررسی می کنند.
بر اساس گزارش دیسکاوری، دانستن نقطه دقیقی که در آن آتش خاموش می شود می تواند به مهندسان در ساخت ابزارهای کارآمدتر آتشنشانی کمک کند و فضانوردان می توانند در شرایط بحرانی بهتر تصمیم گیری کنند. به این شکل فضانوردان می توانند با تغییر تراکم گازهای موجود در یک اتاقک آتش را فرو بنشانند.
منبع: خبرگزاری مهر
به گفته "دنیل دیتریش" مهندس هوافضای ناسا در مرکز مطالعات "گلن" ناسا، در فضا شعله ها مانند یک حباب در تمامی زوایا می سوزند و یافتن منبع آتش برای فضانوردان در فضا کاری دشوار خواهد بود. به گفته وی بر روی زمین معمولا حسگرهای آتش بر روی سقف قرار می گیرند زیرا دود حاصل از آتش به سمت بالا حرکت می کند، اما در خلاء همه چیز متفاوت است.
دیتریش به همراه "فورمن ویلیامز" از دانشگاه کالیفرنیا سن دیه گو قصد دارند در ماه جاری آزمایش FLEX2 را در ایستگاه فضایی بین المللی آغاز کنند تا چگونگی سوختن مواد در فضا و ایمن تر ساختن سفرهای فضایی را بهتر درک کنند. اگر زمانی فضانوردان بخواهند مدار زمین را ترک کنند، باید بدانند که چگونه می توانند برای خود آتش روشن کنند یا آن را مهار کنند، مانند حادثه ای که در سال 1997 در ایستگاه فضایی میر رخ داد و مخزن اکسیژنی در این ایستگاه مشتعل شده و منجر به تخلیه تقریبی ایستگاه شد. این آتش برای 14 دقیقه به سوختن ادامه داد پس از آن فرونشست.
شعله ها در فضا با حرارت کمتر، سرعت پایین تر و اکسیژن کمتری نسبت به زمین می سوزند. این به آن معنی است که موادی که برای برافروختن آتش به آنها نیاز است، در فضا باید از تراکم بیشتری برخوردار باشند. طی FLEX2 محققان در اتاقک علمی Destiny و به صورت کنترل از راه دور آزمایشهایی را انجام خواهند داد. در این آزمایشها قطراتی کوچک از شعله های آتش را روشن کرده و نحوه سوختن آنها را در تمرکزهای مختلفی از گازهای موجود در محیط بررسی می کنند.
بر اساس گزارش دیسکاوری، دانستن نقطه دقیقی که در آن آتش خاموش می شود می تواند به مهندسان در ساخت ابزارهای کارآمدتر آتشنشانی کمک کند و فضانوردان می توانند در شرایط بحرانی بهتر تصمیم گیری کنند. به این شکل فضانوردان می توانند با تغییر تراکم گازهای موجود در یک اتاقک آتش را فرو بنشانند.
منبع: خبرگزاری مهر