• توجه: در صورتی که از کاربران قدیمی ایران انجمن هستید و امکان ورود به سایت را ندارید، میتوانید با آیدی altin_admin@ در تلگرام تماس حاصل نمایید.

آشنایی با استان اصفهان

neda_omid

متخصص بخش گردشگری
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]استان اصفهان
isfahan.jpg

[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]مرکـــــز : اصفهان
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]موقعیت : بخش مرکزی ایران
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]
isfahan.jpg

[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]مجاورت : شمال: استان های مرکزی، قم و سمنان جنوب: استان های فارس و کهگیلویه و بویراحمد شرق: استان‌های لرستان و چهارمحال بختیاری
آب و هوا: آب و هوای آن معتدل و دارای فصول منظم
وسعــــت: ۱۰۷٬۰۲۷ کیلومتر مربع
جمعـیــت: ۳٬۹۲۳٬۲۵۵
تقسیمات: 18 شهرستان، 38بخش، 67 شهر و 117 دهستان
شهرستانها: آران و بیدگل،اردستان،اصفهان،بر خوار و میمه ،تیران و کرون ، چادگان،خمینی شهر ،خوانسار،سمیرم،شهر رضا، سمیرم سفلی،فریدن،فریدونشهر،فلاور جان ،کاشان ،گلپایگان،لنجان،مبارکه،نائین،نجف اباد،نطنز

 

neda_omid

متخصص بخش گردشگری
مکان های دیدنی و تاریخی

اصفهان آميزه ای از ميراث های فرهنگی باشكوه و طبيعت زيباست كه پيشينه ای به قدمت تاريخ تمدن و فرهنگ ايران دارد. موقعيت طبيعی و جغرافيايی اصفهان در مرکز فلات ايران و خاک حاصل خيز سبب وجود جاذبه های طبيعی بسياری از جمله رشته كوه های عظيم و باشکوه، غارهای طبيعی و باستانی، روستاهای توريستی و تاريخی با شهرت جهانی، دشت های هموار، نواحی كويری، درياچه ها و آبشارهای زيبا، چشمه های معدنی، كرانه های زيبا و دل نشين رودخانه های مهمی چون زاينده رود، چشم اندازهای زيبای گياهی به همراه مناطق حفاظت شده متعدد با گونه های کم نظير گياهی و جانوری سبب شده اند که استان اصفهان نه فقط از نظر تاريخی و معماری بلکه از لحاظ جاذبه های طبيعی نيز در زمره مناطق جذاب و ديدنی ايران باشد.
موجوديت تاريخی اصفهان که به هزاره سوم قبل از ميلاد می رسد سبب شده که اين خطه از سرزمين ايران يادگارهای با ارزشی از دوره های مختلف تاريخی دردل خود داشته باشد. گفته می شود شش هزار اثر تاريخی در استان اصفهان وجود دارد که هر يک از آثار اصفهان که در دوره خاصی ساخته شده اند، ياد آورعظمت آن دوره زمانی است. معماری با ارزش بناهای تاريخی اصفهان سبب شده که برخی ازآثار تاريخی منطقه مانند: ميدان بزرگ نقش جهان در فهرست آثار ثبت شده سازمان ملی يونسکو قرارگيرند. مسجدهای قديمی با ارزش معماری فوق العاده، کاخ های تاريخی با معماری بی نظير، آتشکده های باستانی، باغ های باشکوه، کاروان سراهای تاريخی، خانه ها و عمارت های قديمی با معماری خاص کوير همراه با بادگيرهای مخصوص، پل های تاريخی با ساختی کم نظير همراه با ديدنی ترين بازارهای شرق از ديدنی های تاريخی استان اصفهان هستند که در شهرستان های مختلف استان پراکنده شده و همواره نظر فرهنگ دوستان و جهانگردان را به خود جلب نموده است. مجموع آثارطبيعی و تاريخی ياد شده، اصفهان را در فهرست ديدنی ترين مناطق ايران قرار داده است. استان اصفهان نه تنها نماينده شايسته ای برای معرفی فرهنگ و تمدن غنی ايران به ميهمانان خارجی است، بلکه بازديد از اين خطه؛ خاطرات زيبا و حس غرورانگيزی را در ذهن گردشگران داخلی نيز بر جای خواهد گذارد.
 

neda_omid

متخصص بخش گردشگری
صنايع و معادن
صنايع اصفهان دارای قدمتی تاريخی است و صنعت كاران اصفهانی مشهورترين صنعت گران ايرانی به شمار می آيند. صنايع دستی استان اصفهان از دير باز به عنوان نماينده هنر اصيل مردم ايران، در جهان سرشناس شده است. از اين رو، اگر اصفهان را گاهواره صنايع دستی ايران بناميم، سخنی به گزاف نگفته ايم. نام اصفهان بی درنگ تصوير خاتم کاری، كاشی كاری، معرق، تابلوهای مينياتور، قالی های نفيس ابريشمی و نقش های زيبای پارچه قلم كار را تداعی می كند. استان اصفهان از کانون های مهم صنعت ايران به شمار می آيد. وجود مجتمع های صنعتی فولاد مبارکه، ذوب آهن، صنايع ريسندگی، پالايش گاه اصفهان، صنايع نظامی، صنايع خوراکی و. . . اهميت صنعتی اين استان را به خوبی نشان می دهد.
استان اصفهان دارای معادن متعددی نيز است كه در حال حاضر بخشی از اين معادن فعال بوده و مورد بهره برداری قرار گرفته و به مصرف صنايع سبک و سنگين می رسد و برخی به گونه نيمه فعال و تعطيل است كه با بررسی و پژوهش های بيش تری در آينده، در راستای گسترش صنايع كشور مورد استفاده قرار خواهد گرفت. مهم ترين معدن هايی كه در حال حاضر در اين استان مورد بهره برداری قرار دارد، عبارتند از : - معدن های سرب و روی ايران كوه، كوه انجير و روستای تيران که در باختر شهرستان اصفهان قرار دارند.
- معدن سرب نخلک، در انارک نايين. اين معدن از گونه كربنات سرب است و دارای رگه های آهكی و قابل ملاحظه ای است.
- معدن سرب خانه سرمه نجف آباد که از لحاظ ذخيره، جايگاه بسيار خوبی دارد.
- معدن مس انارک که از دير باز مورد استفاده بوده، ولی از حدود 60 سال پيش دولت به طور جدی تری به استخراج آن همت ورزيده است.
- معدن منگنز اردستان با 75 درصد منگنز و مواد خارجی ناچيز از گونه عالی است.
در پيرامون اصفهان سه معدن بزرگ نمک، در رودشتين، جرقويه و حبيب آباد قهجاورستان وجود دارد.
- ناحيه ای در شمال موته به گستره ای حدود 160 كيلومتر مربع، با 9 بخش طلا دار جدا از هم، با 15 كيلومتر فاصله، وجود دارد. معادن طلای موته در 7 كيلومتری شمال روستای موته قرار دارند.
- علاوه بر معادن طلای موته معادن طلای تپه های بلبلی و گداركون نيز در اين استان وجود دارند.
- معادن تالک در دهستان جندق منطقه خور و بيابانک شهرستان نايين، در ناحيه كويری قراردارند.
- معادن زغال سنگ « كلهرود »، در نزديكی نطنز قرار دارند.
- معادن خاک نسوز سميرم در « پشته » قراردارند، كه بخشی از آن به مصرف نياز كارخانه ذوب آهن اصفهان ميرسد و بخشی برای نياز صنايع نسوز ايران به كاربرده می شود.
درناحيه موته سه معدن خاک نسوز به اين شرح وجود دارد. خاک نسوز « سنجيده »، در 110 كيلومتری شمال اصفهان و 31 كيلومتری شمال باختری ميمه، خاک نسوز « قرقچی » و خاک نسوز « تخت سرخ »، که در 25 و 27 كيلومتری شمال باختری ميمه واقع است.
مهم ترين معادن سنگ چينی اين منطقه نيزعبارتند از: چينی « لايبيد »، در 10 كيلومتری جنوب باختری موته، چينی « گدار سرخ »، در 10 كيلومتری باختر روستای موته، سنگ چينی « جاجرمی »، معادن تپه استخر و آبشوره، لوشاب، كوه كلفتی، طاق چشمه، صالح پيامبر، پيسه كوه، گدار شهرک، دره فراخ و معادن باختر لايبيد. ساير معادن استان اصفهان، عبارتند از: آهن نياسر كاشان، بنتونيت مهريجان، خاک كاشی ميمه، سيليس عباس بيگ، مرمريت موته، گرانيت مست كوه، گچ يا سولفات كلسيم حاجی قارا و لای بيد، فلئورين،. . .
 

neda_omid

متخصص بخش گردشگری
کشاورزی و دام داری به طور كلی شرايط آب وخاک در استان اصفهان، چندان مساعد برای كشاورزی نبوده، تنها تراكم جمعيت و تلاش كشاورزان تا اندازه ای جبران اين نارسايی را می نمايد. افزون بر گندم، كه در همه شهرستان های استان كشت می شود، گوناگونی آب و هوا، اندازه آب های روی زمين و زير زمين، بازار مصرف و دانش كشاورزی سبب شده، كه كشتی بر كشت ديگر چيره باشد. در استان اصفهان كشت برنج تنها در ناحيه لنجان به واسطه آب زياد، و كشت سيب زمينی در فريدن به سبب خاک مساعد و كشت پنبه در كاشان و بخشی از شهرستان اصفهان انجام می شود. كشت ديم استان ويژه گندم، جو، نخود، عدس و اسپرس است. نواحی ديم كاری نيز محدود به بخشی از جنوب و شمال باختری استان است. مهم ترين فرآورد ه های سالانه و دايمی استان اصفهان، عبارتند از: گندم، جو، برنج (شلتوک)، ارزن، لوبيا، نخود، عدس، ماش، سيب زمينی، پياز، گوجه فرنگی، برگی، غده ای، خربزه، هندوانه، گرمک، چغندر قند، پنبه (وش)، توتون و تنباكو، كنجد و فرآورده های علوفه ای چون: اسپرس، يونجه، شبدر، ذرت علوفه ای، خوشه ای، دانه ای، شلغم، چغند، ماشک،. . .
استان اصفهان از دير باز به داشتن ميوه مرغوب سرشناس بوده است. تمامی ميوه ها - جز مركبات كه به دليل نامساعد بودن شرايط آب و هوايی به عمل نمی آيد - در باغ های پيرامون شهرها و روستاها به عمل می آيد. پراكندگی زمين های زير كشت درختان ميوه بيش تر در نواحی جنوب، مركز و باختر استان است. نواحی خاور و شمال استان به واسطه شرايط اقليمی و گونه خاك و اندازه آب موجود، كم تر از ديگر نواحی به كشت درختان اختصاص داده شده است. درختان اين نواحی بيش تر از گونه انار و انگور است. در صورتی كه در مركز استان بيش تر درختان ميوه، هسته دار و دانه دار، و در ناحيه سميرم درختان سيب كاشته می شود. در ناحيه خاور استان، در خور و بيابانک به دليل شرايط آب و هوايی، نخلستان های زيادی وجود دارد.
استان اصفها ن يكی از صادر كننده گان ميوه های درختی است. گلابی، به، گيلاس، زرد آلو، و انگور از مهم ترين ميوه های اين استان است. از جمله ميوه هايی كه در اين منطقه با مرغوبيتی كم نظير به دست می آيد، گونه ای زردآلو است، كه در محل آن را « شكر پاره » می نامند و گلابی كه گونه مرغوب آن را شاه ميوه می گويند. علاوه برآن، در « سده » يا « خمينی شهر »گونه ای ميوه به نام « سِبری » به دست می آيد كه از گلابی كوچک تر، ولی از لحاظ لطافت و پر آبی، برتر است.
درختان ديگر در كناره رودها، به ويژه رودخانه زاينده رود و در نواحی چشمه سارها كاشته شده است. گذشته از آن، در بيش تر روستاهای استان اصفهان، اين گونه درختان را به عنوان حريم ملكی كشت نموده و در هنگام نياز، از چوب آن ها در صنعت و سوخت بهره می برند. بيش تر اين درختان از گونه های تبريز، چنار، بيد و نارون است.
گوناگونی آب و هوا در استان اصفهان سبب به وجود آمدن روش های گوناگون دام داری شده است و همين گوناگونی آب و هوا و كمبود علوفه، سبب شده كه دام داری در اين منطقه چندان پيشرفتی نداشته باشد. با توجه به آگاهی های موجود و با وجود گوناگونی هايی كه از نظر استعداد های كشاورزی وجود دارد، به پرورش دام می پردازند.
پرورش گاو به روش های صنعتی، نيمه صنعتی، خرده پا و روستايی صورت می گيرد. گاوداری صنعتی به طور كلی به شكل ماشينی و مكانيزه و بيش تر به گونه مجتمع های شير وگوشت فعاليت دارند، كه در پيرامون شهرستان اصفهان و تا فاصله 100 كيلومتری آن، مستقر هستند.
پرورش گوسفند در استان اصفهان با توجه به مراتع، به روش ثابت و متحرک انجام می شود. نزديک به 3 ميليون رأس گوسفند با پرورش ثابت نگاه داری می شود و برای كمبود علوفه آن ها، از پس مانده های زراعی استفاده می شود. در اصفهان هم چنين واحد های صنعتی متعددی برای پرورش طيور و توليد گوشت سفيد، وجود دارد. استان اصفهان با داشتن نواحی مستعد پرورش زنبور عسل، يكی از مهم ترين استان ها در زمينه توليد عسل است. مهم ترين نواحی در اين زمينه، عبارت اند از: نجف آباد، خوانسار، گلپايگان و فريدون شهر.
پرورش ماهی نيز در مسير كانال های آب رسانی زاينده رود صورت می گيرد و سازمان كشاورزی استان اصفهان با اجرای طرح های پرورش ماهی كپور در لنجانات و كرانه های زاينده رود توليد مواد پروتيينی را گسترش می دهد.
 

neda_omid

متخصص بخش گردشگری
وجه تسميه و پيشينه تاريخي
اصفهان به سبب پيشينه تاريخی کهن خود در طول تاريخ با نام هايی چون: آپادانا، آصف هان، اَسباهان، اِسبهان، اِسپهان، اسپينر، اسفاهان، اِسفهان، اصفهان، اصفهانک، انزان، بسفاهان، پارتاک، پارک، پاری، پرتيکان، جی، داراليهودی، سپاهان، شهرستان، گابا، گابيان، گابيه، گبی، گی، نصف جهان و يهوديه نيز خوانده شده است. بسياری از پژوهش گران بر اين باورند که اختصاص اين ناحيه در پيش از اسلام - به ويژه در دوران ساسانيان – به گرد آمدن سپاهيان مناطق جنوبی ايران، مانند : کرمان، فارس، خوزستان، سيستان،. . . وجه تسميه آن به «اِسپهان»، بوده و سپس در بعد از اسلام تحت تأثير زبان عربی به «اصفهان» تغيير شکل داده است.
منطقه مهم و استراتژيک اصفهان، در روزگار باستان از جايگاه ويژه ای بر خوردار بوده است. اين منطقه به دليل موقعيت جغرافيايی خاص، از دير باز در مسير مهاجرانی قرار داشته که فلات ايران را به سوی ديگر سرزمين ها می پيمودند. در نيمه دوم هزاره چهارم پيش از ميلاد مسيح، گروهی از ساکنان فلات مرکزی ايران از منطقه اصفهان کنونی راه دره رود کارون را پيش گرفته و به دشت حاصل خيز ايلام گام نهادند. شهر اصفهان، مرکز اين منطقه مهم؛ روزگاری پايتخت ايران به شمار می رفته است و در دوران ايلامی ها، استان کنونی اصفهان يکی از ايالت های کشور «اَنزان» يا «اَنشان» بوده است. در زمان هخامنشيان نام اين ايالت و مرکز آن، از اَنزان به گابيان (گابا / گاد و گای) تبديل يافته و به سبب آبادانی، محل زندگی پادشاهان هخامنشی نيز بوده است. در دوران اشکانيان اين منطقه يکی از ايالت های پهناور پادشاهی اشکانی بوده و حاکم شهر اصفهان پايتخت آن، عنوان شاه داشته است.
اردشير پاپکان مؤسس سلسله ساسانی، در تعقيب اردوان پنجم - آخرين پادشاه اشکانی - از مداين به منطقه اصفهان آمده، با غلبه بر ساتراب (استاندار) آن، اصفهان را گشود. در زمان ساسانيان، منطقه اصفهان اهميت بسياری داشته و جنبه دفاعی و نظامی آن، که مرکز گردآوری سپاه بوده، بر ارزش جغرافيايی اش، افزوده است. در اين دوره خانواده بزرگ ايرانی «اسپوهران» يا «هفا» بر اصفهان حکم رانی می کرده اند. بر اساس پاره ای از پژوهش ها، در اواخر اين دوران، يزدگرد به خواهش همسرش «شوشن دخت» يک کلنی يهودی در مرکز آن (گی) ايجاد کرد. گِی که بعدها «اليهوديه» يا کوی يهودی ها ناميده شد، آن بخش از شهر کنونیِ اصفهان است که بازار بزرگ اصفهان در آن قرار دارد. از اين روی، بيش تر مکان های اسلامی کنونی اين بخش، در گذشته متعلق به يهودی ها بوده است.
منطقه اصفهان درسال 19 يا 21 هـ. ق، در زمان عمر خليفه دوم به دست مسلمانان افتاد. اهميت منطقه اصفهان و شهر جی در اوايل اسلام به اندازه ای بود، که حجاج بن يوسف ثقفی به يکی از حاکمان اصفهان گفت : "ترا فرمانروايی شهری دادم که سنگش سرمه، مگسش زنبور عسل و گياهش زعفران باشد. "
اصفهان تا اوايل سده 4 هـ. ق، در قلمرو حکومت عباسيان بود. در اين دوران مرد آويج (مردآويچ/ مردآويز) فرزند زيار، که تابع فرمان روای علوی مازندران بود، خود را مستقل و فرمان روای ری خواند. در سال 319 هـ. ق، با شکست دادن ماکان کاکی سردار ديلمی و فتح تبرستان توانست از کمک پسران بويه ماهی گير نيز برخوردار شده ايالت جبال (319 هـ. ق) و هم چنين اصفهان را (320 هـ. ق) به قلمرو خود بيافزايد. مردآويج که به زنده کردن آداب و سنن ملّی نياکان ايرانی خود پای بند بود، جشن های ملّی، از جمله جشن سده را با شکوه برگزار می نمود چنان که در ماه صفر سال 323 هـ. ق، در کرانه زاينده رود، جشن سده را برگزار کرد. درمحرم سال 433 هـ. ق، طغرل سلجوقی پس از يک سال محاصره در دومين لشگرکشی خود به اصفهان آن را گشود و حکومت ديالمه کاکويه را از اين منطقه بر انداخت. طغرل 12 سال در اصفهان زندگی کرد و پانصد هزار دينار خرج ساختمان ها و امور خيريه، مسجدها و خانقاه ها کرد. اصفهان، در روزگار حکومت آلب ارسلان و وزارت خواجه نظام الملک توسی رو به گسترش و آبادانی نهاد و مردم در آسايش بودند. در زمان ملک شاه سلجوقی نيز اصفهان از مهم ترين و آبادترين ولايت ها به شمار می رفت و ملک شاه پس از قتل پدرش آلب ارسلان، اصفهان را به پايتختی خود برگزيد و ساختمان های بسيار از کوشک ها و باغ ها بنا کرد. ملک شاه هرگاه که فراغتی به دست می‎آورد، در باغ نقش جهان که خود بنا کرده بود، با وزيرش خواجه نظام الملک به سر می برده است. طغرل سوم، آخرين پادشاه سلجوقی بود که با شکست از خوارزم شاه اصفهان را به وی واگذار کرد.
پس از سال 633 هـ . ق، که اصفهان توسط سپاهيان اوکتای قاآن، جانشين چنگيز گشوده شد، اين منطقه در سيطره مغولان قرار گرفت. عمق و غنای فرهنگی ايرانيان به اندازه ای بود که در کم تر از نيم قرن اين قوم خون ريز را آداب و فرهنگ آموختند. چنان که در زمان حکومت سلطان محمد اولجايتو که در آغاز سده 8 هـ. ق به حکومت رسيد در اصفهان همانند ديگر نقاط ايران مسجد و بناهای متعددی ساخته شد. يکی از مشهورترين و زيباترين اين آثار، محرابی است گچ بری در مسجد جامع اصفهان که به محراب اولجايتو معروف شده است.
هر چند پس از تأسيس سلسله صفوی به دست شاه اسماعيل صفوی در سال 906 هـ. ق، وی تبريز را به عنوان پايتخت برگزيد؛ اما از سال 1000 هـ . ق شاه عباس کبير پايتخت را به اصفهان انتقال داده در طول 42 سال حکومت خود، پيوسته به عمران و آبادی کشور، به ويژه اصفهان پرداخت. ايجاد ميدان بزرگ نقش جهان، عالی قاپو، مسجد شيخ لطف الله و سردرب قيصريه، مسجد امام، بازار شاهی، خيابان چهار باغ، شهرک جلفا، کليساهای تاريخی،. . . در شهر اصفهان نتيجه گام ها و تلاش های شاه عباس بزرگ است.
پس از شاه عباس، هر يک از شاهان صفوی نيز به نوعی در آبادانی اصفهان کوشيدند. شاه صفی بنای امام زاده اسماعيل را در محل آن، به خوبی تعمير و تزيين کرد. شاه عباس دوم بناهايی چون: کاخ پادشاهی چهل ستون و ساختمان پل خواجو و ساختمان های سلطنتی کرانه زاينده رود، مانند هفت دست، آيينه خانه، و نمک دان را ساخت و باغ پهناور سعادت آباد را ايجاد کرد. شاه سليمان کاخ هشت بهشت را بنا نمود و شاه سلطان حسين نيز مدرسه سلطانی يا مدرسه چهار باغ، سرای فتحيه (محل مهمانسرای شاه عباس) و بازارچه شاهی را بنا کرد.
در روزگار پادشاهی نادر شاه افشار، از گسترش اصفهان کاسته شد، زيرا وی پايتختی دايمی نداشت و به شهرهای خراسان علاقه بيش تری نشان می داد. از سوی ديگر نادر شاه تمامی تلاش خود را صرف يک پارچه گی بخشيدن به استقلال کشورکرد. در زمان زنديه نيز چون پايتخت کشور به شيراز انتقال يافت، منطقه و شهر اصفهان از اهميت و اعتبار افتاد و از جمعيت آن کاسته شد.
در دوران قاجاريان نيز، اگرچه پايتخت، ديگر به تهران منتقل شده بود؛ اما اصفهان هم چنان از اهميت زيادی برخوردار بود. در اين دوران در پاره ای از بنا ها تغييراتی داده شد. يکی از حاکمانی که در اين دوران مدت طولانی بر اين شهر حکم راند، ظل السلطان فرزند ناصرالدين شاه بود. هم اکنون نيزاستان اصفهان از مناطق درجه يک و با اهميت ايران است و شهر اصفهان - مرکز استان - در رديف شهرهای درجه اول دنيا، مانند : پکن، پاريس، روم، ونيز،. . . قرار داشته و از اهميت بسيار زيادی برخوردار است.

 

neda_omid

متخصص بخش گردشگری
مشخصات جغرافيايي
استان اصفهان در مركز ايران، ميان كوه های مركزی ايران و دامنه های خاوری زاگرس، در 30 درجه و 43 دقيقه تا 34 درجه و 27 دقيقه پهنای شمالی و 49 درجه و 36 دقيقه تا 55 درجه و 31 دقيقه درازای خاوری نسبت به نيمروز گرينويچ قرار گرفته است. اين استان از شمال به استان های قم و سمنان، از شمال خاوری به استان خراسان، از خاور به استان يزد، از جنوب به استان های فارس و كهگيلويه و بوير احمد، از باختر به استان های چهار محال و بختياری و لرستان و از شمال باختری به استان مركزی محدود می شود. ارتفاع متوسط اصفهان از سطح دريا 1714متر است. درازای استان اصفهان از زرد كوه بختياری (كه سرچشمه زاينده رود است) تا باتلاق گاو خونی (كه آب ريز زاينده رود است)300 كيلومتر و پهنای آن از كوه های قهرود (كه مرز شمالی آن است) تا روستای امين آباد( كه مرز جنوبی اين استان را تشكيل می دهد) 240 كيلومتر نگاشته شده است. استان اصفهان از جاذبه های كويري‏،كوهستاني،رودخانه ای برخوردار بوده و از لحاظ جغرافيايی از مناطق با اهميت ايران به شمار می آيد. در استان اصفهان كل راه های موجود بيش از 7300 كيلومتر است.
مهم ترين آن ها عبارتند از:
1. تهران، قم، اصفهان، شيراز، بوشهر، 1228 كيلومتر.
2. اصفهان، اليگودرز، خرم آباد، انديمشک، اهواز، 745 كيلومتر.
3. اصفهان، فولاد شهر، شهر كرد، 104 كيلومتر.
4. اصفهان، شهرضا، بروجن، شهر كرد، 207 كيلومتر.
5. اصفهان، خوانسار، گلپايگان، خمين، اراک، 288 كيلومتر.
6. اصفهان، نايين، يزد، 300 كيلومتر.
راه آهن اصفهان ـ تهران
راه آهن اصفهان ـ كاشان، 271 كيلومتر
راه آهن اصفهان ـ يزد، 285 كيلومتر
راه آهن اصفهان ـ زرين شهر، 72 كيلومتر
فرودگاه بين المللی اصفهان در شمال خاوری شهر اصفهان واقع شده است. اين فرودگاه دارای دو باند به درازای 4 هزار و پانصد متر و پهنای 45 متر بوده و گنجايش آن در 24 ساعت، 500 پرواز است كه البته امكان دارد اين آمار جا به جا شود.

 
بالا