B a R a N
مدير ارشد تالار
Ryan Stewart – In the Dreaming Hour 2010
چقدر دلچسب است برخاستن از خواب در یک صبح بارانی تابستان و قدم زدن در باغچه ای پر از گل های رنگارنگ که انعکاس نور از قطره های باران زیبایی را بر گلبرگ های آنها می پاشد و چقدر تماشایی است پرواز پروانه ها در همهمه ی گل ها و قطره های باران و همگی اینها گواهی است بر یگانگی و زیبایی خالق هستی … در پستی ویژه به سراغ اثری روح نواز و دلنشین از یک پیانیست رفته ایم که شاید نامش کمتر شنیده شده است. رایان استوارت پیانیست آمریکایی که شور و علاقه ی بی حد و حسری به موسیقی دارد. او دوران کودکی خود را حتی قبل از بازی با هم سن و سالهایش به سرگرم شدن با ساز پیانو مشغول می شد و در نوجوانی و دوران دبیرستان در ساعات صرف ناهار ترجیح می داد پیانو زدن را تمرین کند. استوارت مادرش را الهام بخش خویش می داند چرا که این مادرش بوده که نوازندگی را با عشق و علاقه به او آموخته و این عشق و علاقه مادر و فرزندی پیوندی ناگسستنی بین موسیقی ، پیانو و رایان ایجاد نموده است. اما این آموزش ها دیری نپایید که مادر رایان وقتی که او 13 سال داشت به دلیل بیماری سرطان درگذشت. رایان مرگ مادرش را تلخ ترین خاطره ی زندگی خود می داند در این مورد می گوید« بعنوان نوجوانی که مادرم را از دست داده بودم ، نشستن پشت پیانو و نواختن به یاد مادر و فکر کردن به او تنها کاری بود که انجام دادم» با مرگ مادرش ، پدر رایان او را به شکوفایی استعدادش تشویق کرد. وی پس از فارغ التحصیلی از دبیرستان موفق به اخذ بورس تحصیلی برای دانشکده ی موسیقی یوتا شد. مهارت وی در نواختن پیانو با مطالعه ، تمرین و کمک گرفتن از اساتید خود روز به روز کامل تر شد. از این به بعد بود که رایان به تدریس پیانو و نوشتن آهنگ پرداخت. هر چند که استوارت در نهایت موسیقی را ترک کرد اما با این حال این موسیقی است که اوقات فراغت او و با هم بودن را در کنار همسر و دو دخترش پر می کند.