عکاسی برای معماران مورد نیاز است و لازم است هر معمار بتواند از اثر معماری عکس مطلوبی تهیه کند.
درکاوشهایی که باستان شناسان انجام دادند متوجه شدند که بشر در دوران پارینه سنگی که آماده زندگی دسته جمعی و سپس ده نشینی شد، علاوه بر ابزارها و سلاح های ابتدایی که با پاره سنگهای غیر صیقلی ساخته می شدند بر روی دیوارها و سقفهای غارهایی که اقامتگاه یا پرستشگاه آنان بود کنده کاری می کردند .
آنان از نماد های تصویری برای ایجاد ارتباط استفاده می کردند. با پیدایش خط نه تنها استفاده از تصویر در زندگی بشر از بین نرفت، بلکه جایگاه ویژه ای پیدا کرد.
اختراع عکاسی تحولی گسترده در راه بهره گیری از تصویر را، به انسان قرن تکنولوژی نوید داد. عکاسی در مدت کوتاهی پس از اختراع آن، بسیار سریع در گوشه گوشه زندگی بشر رخنه کرده است. شاید کمتر خانواده ای را بتوان پیدا کرد که به عکس و جمع آوری یادبودهای ایام خوش و گذران زندگی علاقه نشان ندهد و از طریق عکس آنها را ثبت نکند.
عکسها در مقابل چشمان حسرت زده ما، خاطرات گذشته را زنده می کنند.
عکاسی سه ویژگی علمی، صنعتی و هنری دارد و باید قبول کرد که عکاسی نه تنها علم یا صنعت و هنر بلکه از هر یک نشانه ای بسزا دارد، زیرا در آغاز عکاسی مانند یک پدیده علمی تولد پیدا کرد و قوانین علمی در پیشرفت آن موثر بودند و سپس مانند یک صنعت رونق گرفت و آنگاه جنبه هنری پیدا کرد به طوری که امروزه از آن در سه مرحله گفته شده استفاده می شود.
انطباق عکس با واقعیت، عکاسی را بیش از هر رسانه ای دیگر قابل اعتماد کرده است و به تایید همگان، قدر تاثیر گذاری یک عکس در مقایسه با کلام و کتاب بسیار موثر تر است، چرا که کلام و کتابت نیازمند استدلال و برهان است و عکس بی نیاز از آن.
عکسهای تاریخی، شاهد امانتداریست که فرهنگ، آداب و رسوم، سنتها و برجسته ترین لحظه های تاریخ را در دل خود محفوظ دارد.در بسیاری از کشورهای جهان عکاسی یکی از رشته های دانشگاهی به حساب می آید. در ایران نیز در سال ۱۳۶۲ در دانشکده هنری رسمیت یافته است.
استفاده از عکس در رشته های هنری گوناگون از جمله معماری کمک شایانی به معرفی و شناخت آثار مختلف کرده است. در بخشهای آینده بیشتر در این زمینه صحبت خواهیم کرد.
منبع : خیشخان
آخرین ویرایش: