اشعار ژاپنی

[eliza]

یکی از قشنگترین اشعار ژاپنی
خورشید با سرخی تمام می درخشید
در تابش غروب ،کودکی با دایه‌اش
با کنجکاوی به قبری می نگریستند

آن قبر هنوز تازه
آمیخته با عطر شیرین گلهای کدوی مزرعه
بوی خاک نم گرفته می داد

دایه گفت : این قبر من است
بعد از مردنم،زیر این خاک
در تاریکی خواهم خوابید

سه سال بعد دایه ام رفت
در اینجا دفن گشت و من اینک تنها ...
آه که چه زود رنگ کهنه گرفته قبرش

وقتی در سبزه‌زار خورشید با سرخی تمام می درخشد
و گلهای کدوی مزرعه باطراوت می‌شکفد
اشک می‌ریزم ... هنوز هم
:13:

 

[eliza]

عشق اول

زیر درخت سیب دیدم تو را
تازه آراسته بودی موی سرت را
تو همچون گل سری که به موی سرت داشتی
گل بودی برای من

دادی دست سفیدت را به من
دادی سیبی اندک سرخ به دستم
ای مهربان از آن روز پاییزی
بسته شد دلم به تو

زیر درخت سیب هست راهی باریک
نگویید و نپرسید ای دوستان
چه کسی درست کرد آنرا
و برای چه درست شد آن راه

شی مازاکی - توسون

 

[eliza]

کالسکه

مادر …
چیزی کم رنگ و خاطره انگیز می بارد
چیزی به رنگ گل ادریس می بارد
در زیر طاقی بی انتهای درختان
بادی آهنگین می وزد

اینک در سایه روشن غروب
مادر, کالسکه مرا هل بدهید
رو به خورشید سرخ غروب
با تسلط تمام, کالسکه مرا هل بدهید

کلاه مخملینی با منگوله ی سرخ
بر سر سرد من بگذارید
پرندگانی مهاجر با شتاب در آسمان
فصل را با خود می برند

راهی که در آن چیزی کم رنگ و خاطره انگیز می بارد
و چیزی به رنگ گل ادریس می بارد
مادر, من می دانم
می دانم که این راه, راهی دور و دراز و بی انتهاست

Miyoshi-Tatsuji
گل ادریس : گیاهی بوته ای