امشب همه اشکم، همه رشکم، همه دردم
کو بوسه ی گرمی که بجوید دلِ سردم ؟
رسوا کنمت ، ورنه ز بیتابیِ دیدار
شب تا به سحر، با دلِ رسوا به نبردم
کو بوسه ی گرمی که بجوید دلِ سردم ؟
رسوا کنمت ، ورنه ز بیتابیِ دیدار
شب تا به سحر، با دلِ رسوا به نبردم
دوری ز من، ای گلبن سیراب و دل از دور
گل بوسه فشاند به سراپایِ تو هر دَم
مهتاب تنت از دلِ این بسترِ خاموش
کی بردمد ، ای جفتِ سبک سایه که فردم
خاری شد و در جانِ پشیمانِ من آویخت
آن شِکوه که پیشِ تو تنک حوصله کردم
صد چامه فرو باردم از طبع زر اندود
گویی به خزانِ غمت ، آن شاخه ی زردم
خواهم که تو را گیرم و شادان بگریزم
آنگونه که هرگز نرسد باد به گردم
باغ گنهی، دو رخِ شیرینِ مرادی
آغوشِ تو جوید دلِ اندیشه نوردم
ای «وسوسه»، گر با تو زنم بر سرِ دلخواه
آتش فِکند مهره ی مهرِ تو به نردم
الهامگرِ طبعِ «فریدونی» و وقت است
کز نازِ دگر، تازه کنی جوششِ دردم
فریدون توللی
