[h=2]
شاید شما هم دیده باشید گاهی بچه ها با كسی حرف می زنند، بازی می كنند، همراه او غذا می خورند و اسباب بازی هایشان را با هم شریك می شوند اما این دوست دیده نمی شود، حرف نمی زند، حركت نمی كند و فقط در ذهن و خیال كودك همراه اوست.پدر و مادرها معمولا پس از دیدن چنین صحنه ای احساس نگرانی می كنند و با ترس از این كه فرزندشان خیالاتی شده، با پزشكان و كارشناسان مختلف مشورت می كنند ولی جالب است بدانید دوست های خیالی بچه ها چندان هم موجودات نگران كننده ای نیستند و این رفتار در كودكان كاملا طبیعی است.بیشتر كودكانی كه در سنین حدود 2 یا 3 سال هستند، چند دوست خیالی برای خود دارند كه این دوستی ها تا حدود 4 و 5 سالگی هم ادامه می یابد؛ البته هر چه سن كودك بیشتر می شود، شدت این دوستی ها كمتر خواهد شد و به همین دلیل بیشترین و عمیق ترین دوستی بچه ها با دوستان خیالی را در سنین حدود سه سالگی می بینیم.متخصصان بر این باورند كه این دوستی ها تا جایی كه كودك خیلی این رابطه را ادامه ندهد، نگران كننده نیست؛ به این معنا كه اگر كودك نتواند با دوستان واقعی اش ارتباط برقرار كند و تنها با خیالپردازی هایش سرگرم شود، والدین باید دست به كار شوند تا مهارت برقراری ارتباط در دنیای واقعی را نیز به او بیاموزند و او را به سوی دوستی های واقعی راهنمایی كنند.این موضوع آنگاه مهم تر جلوه می كند كه بدانیم اگر بچه ها بتوانند در همان دوران كودكی، روابط دوستانه و دوستی های كودكانه را به خوبی و به شیوه صحیح تجربه كنند، بدون شك در آینده هوش اجتماعی شان تقویت می شود و والدین نیز در دوران نوجوانی چندان نگران انتخاب دوستان او نخواهند بود.البته والدین گاهی تصور می كنند بچه های كوچك تر نیازی به ایجاد روابط دوستانه ندارند و همین كه در خانه و با سایر اعضای خانواده مشغول صحبت و بازی شوند برای پركردن اوقات آنها كافی است؛ در حالی كه روان شناسان اعتقاد دارند كودكان از زمانی كه وارد 3 سالگی می شوند، حتما نیاز دارند با فرد دیگری از گروه همسالان خودشان دوست شوند.بچه ها تا پایان 2 سالگی با والدین و بخصوص مادرشان ارتباط برقرار می كنند و بیشتر در جمع خانواده به دنبال اجتماعی شدن هستند. در واقع كودكان در این سال ها مفاهیم زیادی را درك نمی كنند، مهارت های گفتاری لازم را كسب نكرده اند و توانایی بازی كردن و مشاركت با سایر افراد همسال خود را ندارند؛ به همین دلیل تا این سنین، ارتباطات خانوادگی می تواند برای كودك كافی باشد، اما از سه سال به بعد بچه ها در جمع همسالان و دوستانشان قرار می گیرند و بتدریج از یكدیگر یاد می گیرند كه چطور برخورد كنند و در موقعیت های مختلف چه رفتاری داشته باشند.پس برای این كه بچه ها در این مورد نیز موفق عمل كنند، لازم است پدر و مادر برای آنها از همان سنین خردسالی وقت كافی بگذارند و به آنها ارتباطات جمعی را بیاموزند.البته پدر و مادری می توانند چنین رفتاری داشته باشند كه خودشان برقراری این نوع روابط را آموزش ببینند بنابراین نقش مراكز آموزشی در این زمینه بسیار مهم است و مسوولان مربوط باید برنامه های مدونی در این زمینه داشته باشند. به یقین این یكی از راه های رسیدن به جامعه ای سالم، فعال و پویاست.
شاید شما هم دیده باشید گاهی بچه ها با كسی حرف می زنند، بازی می كنند، همراه او غذا می خورند و اسباب بازی هایشان را با هم شریك می شوند اما این دوست دیده نمی شود، حرف نمی زند، حركت نمی كند و فقط در ذهن و خیال كودك همراه اوست.پدر و مادرها معمولا پس از دیدن چنین صحنه ای احساس نگرانی می كنند و با ترس از این كه فرزندشان خیالاتی شده، با پزشكان و كارشناسان مختلف مشورت می كنند ولی جالب است بدانید دوست های خیالی بچه ها چندان هم موجودات نگران كننده ای نیستند و این رفتار در كودكان كاملا طبیعی است.بیشتر كودكانی كه در سنین حدود 2 یا 3 سال هستند، چند دوست خیالی برای خود دارند كه این دوستی ها تا حدود 4 و 5 سالگی هم ادامه می یابد؛ البته هر چه سن كودك بیشتر می شود، شدت این دوستی ها كمتر خواهد شد و به همین دلیل بیشترین و عمیق ترین دوستی بچه ها با دوستان خیالی را در سنین حدود سه سالگی می بینیم.متخصصان بر این باورند كه این دوستی ها تا جایی كه كودك خیلی این رابطه را ادامه ندهد، نگران كننده نیست؛ به این معنا كه اگر كودك نتواند با دوستان واقعی اش ارتباط برقرار كند و تنها با خیالپردازی هایش سرگرم شود، والدین باید دست به كار شوند تا مهارت برقراری ارتباط در دنیای واقعی را نیز به او بیاموزند و او را به سوی دوستی های واقعی راهنمایی كنند.این موضوع آنگاه مهم تر جلوه می كند كه بدانیم اگر بچه ها بتوانند در همان دوران كودكی، روابط دوستانه و دوستی های كودكانه را به خوبی و به شیوه صحیح تجربه كنند، بدون شك در آینده هوش اجتماعی شان تقویت می شود و والدین نیز در دوران نوجوانی چندان نگران انتخاب دوستان او نخواهند بود.البته والدین گاهی تصور می كنند بچه های كوچك تر نیازی به ایجاد روابط دوستانه ندارند و همین كه در خانه و با سایر اعضای خانواده مشغول صحبت و بازی شوند برای پركردن اوقات آنها كافی است؛ در حالی كه روان شناسان اعتقاد دارند كودكان از زمانی كه وارد 3 سالگی می شوند، حتما نیاز دارند با فرد دیگری از گروه همسالان خودشان دوست شوند.بچه ها تا پایان 2 سالگی با والدین و بخصوص مادرشان ارتباط برقرار می كنند و بیشتر در جمع خانواده به دنبال اجتماعی شدن هستند. در واقع كودكان در این سال ها مفاهیم زیادی را درك نمی كنند، مهارت های گفتاری لازم را كسب نكرده اند و توانایی بازی كردن و مشاركت با سایر افراد همسال خود را ندارند؛ به همین دلیل تا این سنین، ارتباطات خانوادگی می تواند برای كودك كافی باشد، اما از سه سال به بعد بچه ها در جمع همسالان و دوستانشان قرار می گیرند و بتدریج از یكدیگر یاد می گیرند كه چطور برخورد كنند و در موقعیت های مختلف چه رفتاری داشته باشند.پس برای این كه بچه ها در این مورد نیز موفق عمل كنند، لازم است پدر و مادر برای آنها از همان سنین خردسالی وقت كافی بگذارند و به آنها ارتباطات جمعی را بیاموزند.البته پدر و مادری می توانند چنین رفتاری داشته باشند كه خودشان برقراری این نوع روابط را آموزش ببینند بنابراین نقش مراكز آموزشی در این زمینه بسیار مهم است و مسوولان مربوط باید برنامه های مدونی در این زمینه داشته باشند. به یقین این یكی از راه های رسیدن به جامعه ای سالم، فعال و پویاست.