بخشیدن موضوع جدیدی نیست، ما شنیده ایم كه: «بخشش از بزرگان است.»،«گذشته ها گذشته، ببخشید و فراموش كنید.». «اشتباه كردن انسانی و بخشیدن الهی است.» این جملات و یا عباراتی با این مفهوم را ، آنقدر به تكرار شنیده ایم كه دیگر شك نداریم كه بخشیدن، رفتاری خوب و اخلاقی و نشانه فضیلت و تقوی است.
بخشیدن ارتباط نزدیكی با فراموش كردن دارد و باید دانست كه فراموش كردن ، همیشه عادت بدی نیست. بسیاری از اختلافاتی كه با هم داریم و منجر به قطع رابطه مان با دیگران می شود، بیشتر حاصل یك عملكرد مقطعی اشتباه است. بخشش به معنای فراموش کردن اشتباهات دیگران نیست. بلکه به معنای پشت سر گذاشتن نفرت و انتقام و پیش رفتن به سوی مراحل بعدی زندگی است. در حالی که فراموش کردن، پاک کردن گذشته است.به زبان ساده تر بخشیدن یعنی ببخش ولی فراموش نکن ولی معنای فراموش کردن یعنی هم ببخش و هم فراموش کن . ما با بخشیدن دیگران در واقع خودمان را هم بخشیده ایم. بخشش اتفاق های ناگوار زندگی مان را تغییر نمی دهد اما دید ما را به زندگی عوض خواهد کرد. زمانی که کسی را می بخشیم داستان بسیار متفاوتی از زندگی خود برای دیگران تعریف می کنیم. اما زمانی که هیچ تلاشی برای بخشش نکنیم قطعاً برای دیگران تعریف خواهیم کرد که قربانی حوادث ناگوار شده ایم.
بخشیدن فراموش كردن نیست، با بخشیدن كسانی كه ما را رنج داده اند، خاطرات و تجربیات تلخ گذشته را از خاطره نمی زدائیم اما با فراموش کردن در واقع تجربیات تلخ گذشته را پاک می کنیم. بخشیدن نمی تواند حوادث ناخوشایند را از تاریخ زندگی ما پاك كند و نبخشیدن هم چنین كاری نخواهد كرد اما می توانیم تمام این حوادث ناخوشایند را فراموش كنیم و با آرامش خیال زندگی کنیم.