Maryam
متخصص بخش ادبیات
اسیر تکنولوژی شده ایم، اسیر زندگی مدرن! روزهای مان تقریباً شبیه هم شده و چاره ای گویا یافت نمی شود؛ کارهای تکراری، شغل هایی که گاه دوست شان نداریم و واکنش هایی که 90درصد آن ها طبیعی و غیر قابل کنترل هستند.
خسته می شویم از این همه کار، از این همه دوندگی و حالا پایان یک روز کاری فرا می رسد. می خواهیم به خانه بازگردیم. کمابیش روز سختی را پشت سر نهاده ایم و با خاطری پریشان، میزمان را جمع وجور می کنیم تا راهی خانه شویم. خانه، جایی که اسم آن، ما را به رؤیاهای آرامش بخش می برد و در آنجا یکی مثل ما منتظر است تا همدم زندگانی اش بازگردد و با یک فنجان چای داغ، خستگی و ناراحتی را از تن و روح اش دور نماید.
مسیر محل کار تا خانه را با درگیری های هر روزه با ترافیک و بوق زدن های بی مورد برخی و نیز رعایت نکردن قوانین راهنمایی و رانندگی از سوی برخی از شهروندان دیگر، پشت سر می گذاریم و تازه پس از 2ساعت که محیط کار را ترک نموده ایم، به خانه می رسیم؛ به قول معروف: خسته و کوفته! هیچ چیز مانند یک فضای آرام و بی سر و صدا، ما را خوشحال و راضی نخواهد نمود و اینک این دو مقوله شاید به نوعی که ما انتظار داریم، مهیا و در دسترس نباشد؛ آن وقت تمام حجم خستگی ها، به هم ریختگی اعصاب و اثرات روانی منفی ناشی از کار و تلاش و حواشی مخصوص به آن در قالب داد و فریاد و دعواهای ناخواسته، آواری می شود بر سر اهل خانه و آرامشی که تا همین چند دقیقه پیش آرزویش را داشتیم.
این ها اگرچه خوش آیند نیست اما به وضوح و به تناوب در زندگی روزمره ی خیلی از ما و یا اطرافیان ما رخ می دهد و گاه ناگزیر باید با آن ها و عواقب آن کنار بیاییم. قصد نصیحت و پنددادنی در بین نیست، تنها می خواهیم با چند کار ساده و بدون دردسر، اندکی از فشارهای موجود را کاهش دهیم.
اگر روزی را که به پایان آن نزدیک می شویم، سخت و خسته کننده پشت سر نهاده ایم، برای رفتن به خانه، آن هم با اعصاب و روانی آزرده، عجله نکنیم؛ تلفن را برداریم و به خانه زنگ بزنیم؛ ضمن پرسیدن حال و احوال و جویاشدن اتفاقات روزمره، عنوان کنیم کمی دیرتر به خانه بازمی گردیم، حوصله ی رانندگی نداریم و امروز ترجیح می دهیم با اتوبوس و مترو و تاکسی به خانه بازگردیم و اگر وسیله ی شخصی نداریم، این گونه عنوان شود که قصد پیاده روی و فکرکردن داریم.
شاید اصلاً نیازی نباشد توضیح بدهیم و تنها با گفتن این نکته که نگران نباشید، امروز کمی دیرتر می آیید، مسأله را با عوض نمودن مسیر بازگشت به خانه حل نمایید؛ با انتخاب مسیری که هیچ وقت از آن تردد ننموده اید، انتخاب وسایل نقلیه ی عمومی، قدم زدن در پارک و یا یک پیاده رو بدون توجه به اطرافیان و نشستن روی یک صندلی در پارک نزدیک منزل یا حاشیه ی خیابان، با آرامشی بیش تر به خانه بازگردید.
همین انتخاب مسیری ناشناخته یا جدید و حتی انتخاب مسیری طولانی تر از حد معمول هر روز، می تواند شما را آرام تر به منزل برساند. زندگی، سیستم پیچیده ای دارد اما لذت بردن از آن، به فرمول های عجیب و غریبی نیاز ندارد. با یک تغییر ساده و پیش پاافتاده می توان تغییراتی اساسی و بنیادین در رفتار و برخوردهای روزمره ایجاد نمود. این کار نباید با یک مقدمه چینی گسترده و در قالب کارهایی پیچیده انجام پذیرد؛ باید از کوچک ترین ابتکارات رفتاری، به نفع ساده نمودن تعاملات روزمره بهره جست و این امکان پذیر نیست مگر با استفاده از هوش و ذکاوت ذاتی که در نهاد تمامی انسان ها نهادینه شده است.
خسته می شویم از این همه کار، از این همه دوندگی و حالا پایان یک روز کاری فرا می رسد. می خواهیم به خانه بازگردیم. کمابیش روز سختی را پشت سر نهاده ایم و با خاطری پریشان، میزمان را جمع وجور می کنیم تا راهی خانه شویم. خانه، جایی که اسم آن، ما را به رؤیاهای آرامش بخش می برد و در آنجا یکی مثل ما منتظر است تا همدم زندگانی اش بازگردد و با یک فنجان چای داغ، خستگی و ناراحتی را از تن و روح اش دور نماید.
مسیر محل کار تا خانه را با درگیری های هر روزه با ترافیک و بوق زدن های بی مورد برخی و نیز رعایت نکردن قوانین راهنمایی و رانندگی از سوی برخی از شهروندان دیگر، پشت سر می گذاریم و تازه پس از 2ساعت که محیط کار را ترک نموده ایم، به خانه می رسیم؛ به قول معروف: خسته و کوفته! هیچ چیز مانند یک فضای آرام و بی سر و صدا، ما را خوشحال و راضی نخواهد نمود و اینک این دو مقوله شاید به نوعی که ما انتظار داریم، مهیا و در دسترس نباشد؛ آن وقت تمام حجم خستگی ها، به هم ریختگی اعصاب و اثرات روانی منفی ناشی از کار و تلاش و حواشی مخصوص به آن در قالب داد و فریاد و دعواهای ناخواسته، آواری می شود بر سر اهل خانه و آرامشی که تا همین چند دقیقه پیش آرزویش را داشتیم.
این ها اگرچه خوش آیند نیست اما به وضوح و به تناوب در زندگی روزمره ی خیلی از ما و یا اطرافیان ما رخ می دهد و گاه ناگزیر باید با آن ها و عواقب آن کنار بیاییم. قصد نصیحت و پنددادنی در بین نیست، تنها می خواهیم با چند کار ساده و بدون دردسر، اندکی از فشارهای موجود را کاهش دهیم.
اگر روزی را که به پایان آن نزدیک می شویم، سخت و خسته کننده پشت سر نهاده ایم، برای رفتن به خانه، آن هم با اعصاب و روانی آزرده، عجله نکنیم؛ تلفن را برداریم و به خانه زنگ بزنیم؛ ضمن پرسیدن حال و احوال و جویاشدن اتفاقات روزمره، عنوان کنیم کمی دیرتر به خانه بازمی گردیم، حوصله ی رانندگی نداریم و امروز ترجیح می دهیم با اتوبوس و مترو و تاکسی به خانه بازگردیم و اگر وسیله ی شخصی نداریم، این گونه عنوان شود که قصد پیاده روی و فکرکردن داریم.
شاید اصلاً نیازی نباشد توضیح بدهیم و تنها با گفتن این نکته که نگران نباشید، امروز کمی دیرتر می آیید، مسأله را با عوض نمودن مسیر بازگشت به خانه حل نمایید؛ با انتخاب مسیری که هیچ وقت از آن تردد ننموده اید، انتخاب وسایل نقلیه ی عمومی، قدم زدن در پارک و یا یک پیاده رو بدون توجه به اطرافیان و نشستن روی یک صندلی در پارک نزدیک منزل یا حاشیه ی خیابان، با آرامشی بیش تر به خانه بازگردید.
همین انتخاب مسیری ناشناخته یا جدید و حتی انتخاب مسیری طولانی تر از حد معمول هر روز، می تواند شما را آرام تر به منزل برساند. زندگی، سیستم پیچیده ای دارد اما لذت بردن از آن، به فرمول های عجیب و غریبی نیاز ندارد. با یک تغییر ساده و پیش پاافتاده می توان تغییراتی اساسی و بنیادین در رفتار و برخوردهای روزمره ایجاد نمود. این کار نباید با یک مقدمه چینی گسترده و در قالب کارهایی پیچیده انجام پذیرد؛ باید از کوچک ترین ابتکارات رفتاری، به نفع ساده نمودن تعاملات روزمره بهره جست و این امکان پذیر نیست مگر با استفاده از هوش و ذکاوت ذاتی که در نهاد تمامی انسان ها نهادینه شده است.