به لوح سینه ی عاشق خطوط کینه می میرد
محبت کن، که دل چون سرد شد، در سینه می میرد
مرنجان «خاطری» را گر دوام دوستی خواهی
که با گرد لطیفی، نور در آیینه می میرد
نمود نقش ایوان می فریبد دل از این مردم!
اساس زحمت بنا، درون چینه می میرد
ز بام گنبد نخوت فرود آ، گر کسی هستی
که تکبیر «ریا»، در مسجد آدینه می میرد
دلت را زنده با نور «حقیقت» کن، که این پیکر
اگر عریان، وگر در کسوت پشمینه می میرد
شتابان هر طرف تا کی؟ برای کسب زور و زر
که گنجور، عاقبت با حسرت گنجینه می میرد
به آن آلوده دامان نقد هستی، داده از دستی
بَرَم حسرت، که بی اندیشه ی نقدینه می میرد
محبت کن، که دل چون سرد شد، در سینه می میرد
مرنجان «خاطری» را گر دوام دوستی خواهی
که با گرد لطیفی، نور در آیینه می میرد
نمود نقش ایوان می فریبد دل از این مردم!
اساس زحمت بنا، درون چینه می میرد
ز بام گنبد نخوت فرود آ، گر کسی هستی
که تکبیر «ریا»، در مسجد آدینه می میرد
دلت را زنده با نور «حقیقت» کن، که این پیکر
اگر عریان، وگر در کسوت پشمینه می میرد
شتابان هر طرف تا کی؟ برای کسب زور و زر
که گنجور، عاقبت با حسرت گنجینه می میرد
به آن آلوده دامان نقد هستی، داده از دستی
بَرَم حسرت، که بی اندیشه ی نقدینه می میرد
رحیم معینی کرمانشاهی