بير جند : ديار پلاس و جاجيم
منطقه عربخانه در جنوب بيرجند كيلومتر ۱۳۰ جاده زاهدان و در شمال نهبندان قرار دارد كه از شرق به كشور افغانستان، از غرب به كوير، از شمال به سربيشه و از جنوب به بخش شوسف منتهى مى شود و امروز از نظر تقسيمات كشورى از مناطق پر جمعيت بخش شوسف شهرستان نهبندان است.
بر خلاف نويسندگان فرهنگ جغرافيايى ، شمار آبادى هاى آن از مرز ۴۰۰ پارچه آبادى هم مى گذرد و جمعيت آن نيز، با وجود مهاجرت هاى بسيارى كه به شهرهايى چون تهران ، مشهد ، كرمان و بيرجند صورت گرفته ، باز هم چشمگير است. پيشه اصلى مردم آن ديار دامپرورى و كشاورزى است كه به علت نبود الگوى صحيح و خشكسالى هاى پياپى سخت مورد تهديد قرار گرفته است. قاليبافى، گليم ، پلاس و جاجيم از شمار هنرهاى دستى محل و عمده محصولات كشاورزى آن غلات و ميوه هاى متنوعى چون انار ، زردآلو و انگور است.
مقبره هاى متبرك امامزاده سيدعلى ، سيدالحسين و شيخ صالح كه هر ساله زائران بسيارى دارند ، در اين منطقه واقع شده اند كه از اين امامزاده ها كرامات و بزرگوارى هايى صادر شده كه زبانزد اهل محل است.
منطقه عربخانه از نظر منابع زيرزمينى داراى استعدادهاى بالقوه و بالفعلى است كه متأسفانه از اين قابليت ها فقط اندكى شناسايى شده و بالفعل در آمده كه از جمله اينها ، معدن مس، قلعه زرى و چندين معدن منيزيم است.
به علت همجوارى ايران با سرزمين هاى عرب نشين از زمان هاى قديم، روابط گوناگونى ميان اعراب و كشور ما برقرار بود و گروه هايى از مردم عرب براى اسكان و زندگى بويژه در شرايط نامساعد طبيعى و سياسى به سوى ايران مى آمدند. تا قبل از ظهور اسلام ، اعراب مهاجر كمتر به ايران مهاجرت مى كردند و عمده آنها در نواحى اى كه زير نفوذ و سيطره حكومت هاى ايرانى قرار داشت ، مستقر مى شدند.
مهاجرت اعراب از صدر اسلام تا زمان حاضر ادامه يافته و بديهى است كه در بسيارى از نقاط ايران ، اعراب مهاجر بتدريج و به مرور زمان در جمعيت هاى محلى مستحيل شده و بسيارى از آنان از ويژگى هاى فرهنگى خود دور شدند و فرهنگ و زبان مردم ايران را آموختند ، بطورى كه امروزه در برخى نقاط كشور تميز و تشخيص اعراب از ديگر سكنه اگر غير ممكن نباشد، كارى بس دشوار است /
منطقه عربخانه در جنوب بيرجند كيلومتر ۱۳۰ جاده زاهدان و در شمال نهبندان قرار دارد كه از شرق به كشور افغانستان، از غرب به كوير، از شمال به سربيشه و از جنوب به بخش شوسف منتهى مى شود و امروز از نظر تقسيمات كشورى از مناطق پر جمعيت بخش شوسف شهرستان نهبندان است.
بر خلاف نويسندگان فرهنگ جغرافيايى ، شمار آبادى هاى آن از مرز ۴۰۰ پارچه آبادى هم مى گذرد و جمعيت آن نيز، با وجود مهاجرت هاى بسيارى كه به شهرهايى چون تهران ، مشهد ، كرمان و بيرجند صورت گرفته ، باز هم چشمگير است. پيشه اصلى مردم آن ديار دامپرورى و كشاورزى است كه به علت نبود الگوى صحيح و خشكسالى هاى پياپى سخت مورد تهديد قرار گرفته است. قاليبافى، گليم ، پلاس و جاجيم از شمار هنرهاى دستى محل و عمده محصولات كشاورزى آن غلات و ميوه هاى متنوعى چون انار ، زردآلو و انگور است.
مقبره هاى متبرك امامزاده سيدعلى ، سيدالحسين و شيخ صالح كه هر ساله زائران بسيارى دارند ، در اين منطقه واقع شده اند كه از اين امامزاده ها كرامات و بزرگوارى هايى صادر شده كه زبانزد اهل محل است.
منطقه عربخانه از نظر منابع زيرزمينى داراى استعدادهاى بالقوه و بالفعلى است كه متأسفانه از اين قابليت ها فقط اندكى شناسايى شده و بالفعل در آمده كه از جمله اينها ، معدن مس، قلعه زرى و چندين معدن منيزيم است.
به علت همجوارى ايران با سرزمين هاى عرب نشين از زمان هاى قديم، روابط گوناگونى ميان اعراب و كشور ما برقرار بود و گروه هايى از مردم عرب براى اسكان و زندگى بويژه در شرايط نامساعد طبيعى و سياسى به سوى ايران مى آمدند. تا قبل از ظهور اسلام ، اعراب مهاجر كمتر به ايران مهاجرت مى كردند و عمده آنها در نواحى اى كه زير نفوذ و سيطره حكومت هاى ايرانى قرار داشت ، مستقر مى شدند.
مهاجرت اعراب از صدر اسلام تا زمان حاضر ادامه يافته و بديهى است كه در بسيارى از نقاط ايران ، اعراب مهاجر بتدريج و به مرور زمان در جمعيت هاى محلى مستحيل شده و بسيارى از آنان از ويژگى هاى فرهنگى خود دور شدند و فرهنگ و زبان مردم ايران را آموختند ، بطورى كه امروزه در برخى نقاط كشور تميز و تشخيص اعراب از ديگر سكنه اگر غير ممكن نباشد، كارى بس دشوار است /