این بیماری بر اساس چهار علامت مخصوص آن مشخص می شود:
• ارتعاش دست و پا در حالت استراحت
(لرزش بیمار همزمان با ارتعاش دست و پا در حالت استراحت)
• آرام شدن حرکت
• سختی حرکت (و خشک شدن) دست و پا یا بدن
• تعادل بد (تعادل ضعیف)
اگر دو یا بیشتر از این علایم در بيمار دیده شود، مخصوصا ً وقتی
که در یک سمت بیشتر از سمت دیگر پدیدار شود، تشخیص پارکینسون داده
می شود مگر اینکه علایم دیگری همزمان وجود داشته باشد که بیماری
دیگری را نمایان کند.
در تصویر بالای صفحه محمد علی کلی
بوکسور معروف را می بینید كه در حال
حاضر به این بیماری مبتلاست .
ممکن است بيمار در اوایل، بیماری را با لرزش دست و پا یا با ضعیف شدن
حرکت احساس کند و دریابد که انجام هر کاری بیشتر از حد معمول طول
می کشد و یا اینکه سختی و خشک شدن حرکت دست و ضعف تعادل را
تجربه می کند.
اولین نشانی های پارکینسون مجموعه ای متفاوت از ارتعاش، آرام شدن
حرکت، سفت شدن عضلات و تعادل ضعیف هستند.
معمولا ً علایم پارکینسون ابتدا
در یک سمت بدن پدیدار می شوند و
با گذشت زمان به سمت دیگر هم راه پیدا می کنند.
تغییراتی در حالت صورت و چهره روی می دهد، از جمله ثابت شدن (fixation)
حالت صورت (ظاهرا ً احساسات کمی بر چهره نمایان می شود) و یا
حالت خیرگی چشم ( به دلیل کاهش پلک زدن). علاوه بر این ها، خشک شدن
شانه یا لنگیدن پا در سمت تحت تاثیر قرارگرفته عوارض دیگر (عادی) این بیماری است.
ممکن است افراد مسن به اشتباه ، نمایان شدن این نشانه های پارکینسون را
به تغییرات افزایش سن ربط بدهند، ارتعاش را به عنوان "لرزش" بدانند،
برادیکنسیا (آرام شدن حرکت) را به "آرام شدن عادی" و سفت شدن عضلات را به
"آرتروز" ربط بدهند.
حالت قوز (stooped) این بیماری را هم خیلی از این افراد به سن یا پوکی استخوان
(osteoporosis) ربط می دهند.
هم بیماران مسن و هم بيماران جوان ممکن است بعد از بیش از یک سال که
با این عوارض روبرو بوده اند برای تشخیص به پزشک مراجعه کنند.
از هر صد نفر بالای سن شصت سال یک نفر به پارکینسون مبتلا می شود،
و معمولا ً این بیماری در حدود سن شصت سالگی آغار می شود.
افراد جوانتر هم می توانند مبتلا به پارکینسون شوند.
تخمین زده می شود که افراد جوان مبتلا به پارکینسون (مبتلا شده در سن
چهل یا کمتر) پنج تا ده درصد کل این بیماران را تشکیل می دهند.
پیشرفت بیماری پارکینسون:
بعد از بیماری آلزایمر (Alzheimer)، بیماری پارکینسون معمولترین بیماری مخرب
اعصاب (neurodegenerative) به حساب می آید.
پارکینسون يک بیماری مزمن و همیشه در حال پیشرفت است.
این بیماری نتیجه از بين رفتن یا ضعیف شدن و لطمه خوردن
سلول های عصبی در مغز میانی (سوبستانتیا نیگرا - substantia nigra) است.
این سلول های عصبی ماده ای به نام دوپامین، ترشح می کنند.
دوپامین پیام های عصبی را از سوبستانتیا نیگرا (مغز میانی)
به بخش دیگری از مغر به نام کارپوس استراتوم (corpus stratum)، می برد.
این پیام ها به حرکت بدن تعادل می بخشند. وقتی سلول های ترشح کننده
دوپامین در سوبستانتیا نیگرا (substantia nigra) می میرند، مراکز دیگر کنترل
کننده حرکات بدن نامنظم کار می کنند.
این اختلال ها در مراکز کنترل بدن در مغز باعث به وجود آمدن علایم پارکینسون می شوند.
اگر هشتاد درصد سلول های ترشح کننده دوپامین از بین بروند،
علامتهای پارکینسون پدیدار می شوند.
علایم پارکینسون در مراحل اوليه بيماری ملایم و بیشتر اوقات در یک سمت
بدن دیده می شوند و گاه حتی احتیاج به درمان پزشکی ندارند.
ارتعاش در حالت استراحت یک علامت ویژه بیماری پارکینسون است،
که یکی از معمولترین علایم های پارکینسون به حساب می آید. ولی بعضی
از مبتلایان پارکینسون هیچ وقت با این مشکل برخورد نمی کنند.
بیماران ممکن است دست لرزان خود را در جیب یا پشت پنهان کنند یا چیزی
را برای کنترل ارتعاش در دست نگه دارند. لرزش می تواند بیشتر از هر محدودیت
جسمی دیگر اثر منفی روحی داشته باشد.
با مرور زمان علایم اوليه بدتر و وخیم تر می شوند. یک رعشه ملایم تبدیل به یک ارتعاش
مزاحم و ملموس می شود. ممکن است تکه کردن غذا و استفاده از دست مرتعش
به مرور زمان سخت تر شود.
مترجم : آقای مسعود شرافتی