پژوهشگران مي‌گويند بي‌علاقگي بدون افسردگي از مشخصه بيماران مبتلا به پاركينسون است.
به گزارش رويترز هلث از نيويورك، محققان در گزارش خود نوشتند، بنابراين بي‌علاقگي ويژگي اصلي پاركينسون است.
دكتر "ليندسي كرچ دارو" مي‌گويد غربالگري بيماران از نظر بي‌علاقگي و افسردگي براي درمان مناسب بيمار حائز اهميت است.
وي افزود: آموزش اعضاي خانواده و مراقبان بيمار در اين‌باره كه بي‌علاقگي مشخصه بيماري پاركينسون است نيز مسئله مهمي است.
دارو گفت: رفتار بي‌علاقگي چيزي نيست كه بيمار بتواند آن را كنترل كند. همچنين تنبلي يا بدقلقي و سخت‌گيري بيمار نيست بلكه نشانه بيماري پاركينسون است.
كرچ دارو از دانشگاه فلوريدا در گاينسويل و همكارانش ۸۰بيمار مبتلا به پاركينسون را با ۲۰بيمار مبتلا به اختلال كنترل عضلاني "ديستوني" مقايسه كردند.
آنها دريافتند شدت و فراواني بي‌علاقگي در مبتلايان به پاركينسون بيشتر از بيماران مبتلا به ديستوني است.
۵۱درصد از بيماران مبتلا به پاركينسون در مقايسه با ۲۰درصد از بيماران مبتلا به ديستوني بي‌علاقگي از خود نشان دادند.
محققان نوشتند، بي‌علاقگي در نبود افسردگي در بيماران مبتلا به پاركينسون شايع است كه جالب‌ترين و مهمترين يافته اين تحقيق است.
دكتر "ايرن هيگمن ريچارد" از دانشگاه راچستر در نيويورك در اين مطالعه نوشت: تشخيص اينكه بي‌علاقگي مي‌تواند بدون افسردگي ظاهر شود بااهميت است تا از تشخيص و درمان نامناسب اختلال افسردگي كه وجود ندارد اجتناب شود.
داروهاي تحريك‌كننده در درمان كساني كه دچار بي‌علاقگي هستند معرفي شده‌اند.
ريچارد نوشت: معمولا همسر، خانواده و يا دوستان بيمار از رفتار بي علاقگي وي شكايت مي‌كنند نه خود بيمار. زيرا بيمار براي انجام هر كاري نياز به تحريك و تشويق دايمي دارد و نمي‌خواهد به جايي برود.
مشروح اين مطالعه را مي‌توانيد در شماره ۱۱ژوئيه ،2010مجله Neurologyمطالعه كنيد.
به گزارش رويترز هلث از نيويورك، محققان در گزارش خود نوشتند، بنابراين بي‌علاقگي ويژگي اصلي پاركينسون است.
دكتر "ليندسي كرچ دارو" مي‌گويد غربالگري بيماران از نظر بي‌علاقگي و افسردگي براي درمان مناسب بيمار حائز اهميت است.
وي افزود: آموزش اعضاي خانواده و مراقبان بيمار در اين‌باره كه بي‌علاقگي مشخصه بيماري پاركينسون است نيز مسئله مهمي است.
دارو گفت: رفتار بي‌علاقگي چيزي نيست كه بيمار بتواند آن را كنترل كند. همچنين تنبلي يا بدقلقي و سخت‌گيري بيمار نيست بلكه نشانه بيماري پاركينسون است.
كرچ دارو از دانشگاه فلوريدا در گاينسويل و همكارانش ۸۰بيمار مبتلا به پاركينسون را با ۲۰بيمار مبتلا به اختلال كنترل عضلاني "ديستوني" مقايسه كردند.
آنها دريافتند شدت و فراواني بي‌علاقگي در مبتلايان به پاركينسون بيشتر از بيماران مبتلا به ديستوني است.
۵۱درصد از بيماران مبتلا به پاركينسون در مقايسه با ۲۰درصد از بيماران مبتلا به ديستوني بي‌علاقگي از خود نشان دادند.
محققان نوشتند، بي‌علاقگي در نبود افسردگي در بيماران مبتلا به پاركينسون شايع است كه جالب‌ترين و مهمترين يافته اين تحقيق است.
دكتر "ايرن هيگمن ريچارد" از دانشگاه راچستر در نيويورك در اين مطالعه نوشت: تشخيص اينكه بي‌علاقگي مي‌تواند بدون افسردگي ظاهر شود بااهميت است تا از تشخيص و درمان نامناسب اختلال افسردگي كه وجود ندارد اجتناب شود.
داروهاي تحريك‌كننده در درمان كساني كه دچار بي‌علاقگي هستند معرفي شده‌اند.
ريچارد نوشت: معمولا همسر، خانواده و يا دوستان بيمار از رفتار بي علاقگي وي شكايت مي‌كنند نه خود بيمار. زيرا بيمار براي انجام هر كاري نياز به تحريك و تشويق دايمي دارد و نمي‌خواهد به جايي برود.
مشروح اين مطالعه را مي‌توانيد در شماره ۱۱ژوئيه ،2010مجله Neurologyمطالعه كنيد.