ریورا٬ جمهوری خواهی و جنگ داخلی (۱۹۲۳–۱۹۵۷)
در ۱۴ ژوئن ۱۹۲۵، جمعیت حاضر در یک مسابقه در حرکتی خودجوش در اعتراض به دیکتاتوری
میگوئل پریمو ده ریورا سرود ملی را هو کردند. حکومت در واکنش به این عمل ورزشگاه را شش ماه تعطیل کرد و گمپر نیز مجور به کناره‌گیری از ریاست باشگاه شد.
[۱۴] همزمان با حرکت حرفه‌ای شدن باشگاه‌ها، در ۱۹۲۶ مدیران بارسلونا برای اولین بار حرکت بارسلونا درجهت حرفه‌ای شدن اعلام کردند.
[۱۲] در ۱۹۲۸، بارسلونا پیروز
جام اسپانیا شد که در مراسم آن ترانه‌ی
اودا اِ پلاکتو که توسط یکی از اعضای اصلی گروه «نسل ۲۷»،
رافائا آلبرتی در وصف عملکرد قهرمانانه دروازه بان بارسا، نوشته شده بود، خوانده شد.
[۱۵] در ۳۰ جولای ۱۹۳۰، بنیان گذار باشگاه، خوان گمپر، بعد از دوره‌ای افسردگی به واسطه مشکلات شخصی و اقتصادی اقدام به خودکشی کرد.
[۸]
اگرچه بارسلونا با بازیکن سرشناسی چون
جوزپ اسکولا به کار خود ادامه می‌داد، باشگاه به دلیل کشمکش‌های سیاسی که جامعه ورزشی را به کلی تحت شعاع قرار داده بود، وارد دوره‌ای از افت شده بود.
[۱۶] باوجود کسب قهرمانی در سالهای ۱۹۳۰، ۱۹۳۱، ۱۹۳۲، ۱۹۳۴، ۱۹۳۶ و ۱۹۳۸
[۷] در مسابقات کاتالونیا، بارسلونا هیچ موفقیتی در سطح ملی (بجز
عنوان بحث برانگیز ۱۹۳۷) بدست نیاورده بود. یک ماه پس از شروع
جنگ داخلی اسپانیا در سال ۱۹۳۶، برخی از بازیکنان بارسلونا و
اتلتیک بیلبائو داوطلب خدمت سربازی در جمع افرادی شدند که در مقابل شورشیان نظامی می‌جنگیدند.
[۱۷] در ۶ اکتبر همین سال
جوزپ سانیول مدیر باشگاه و از اعضای حامی حزب سیاسی استقلال طلب، توسط سربازان
فالانژ در نزدیکی
گواداراما به قتل رسید.
[۱۸] در تابستان ۱۹۳۷، تیم به اردوی
مکزیک و
ایالات متحده رفت. این اردو اگرچه به لحاظ مالی باشگاه را در امان نگه می‌داشت، اما نیمی از تیم به دنبال
پناهندگی در کشورهای
فرانسه و مکزیک بودند. در ۱۶ مارس ۱۹۳۸، بارسلونا مورد بمباران هوایی قرار گرفت که به کشته شدن ۳۰۰۰ تن انجامید و دفتر باشگاه نیز از این بمباران در امان نماند.
[۱۹] کاتالونیا چند ماه بعد به تصرف در آمد. باشگاه به نماد نافرمانی
کاتالانیسم تبدیل شد و در پی‌محدودیت‌های ایجاد شده اعضای آن به ۳٬۴۸۶ نفر کاهش یافت.
[۲۰] پس از جنگ داخلی،
پرچم کاتالونیا ممنوع اعلام شد و تیم‌ها از استفاده از نام‌های غیراسپانیایی نیز منبع شدند. این اقدام باشگاه را مجبور به تغییر نام به (به
اسپانیایی:
Club de Fútbol Barcelona) و حذف پرچم کاتالونیا از لباس تیم کرد.
[۱۳]
در ۱۹۴۳، بارسلونا در نیمه نهایی مسابقات
کوپا دل جنرالیسمه به مصاف
رئال مادرید رفت. دیدار رفت دو تیم در لس کورتس با نتیجه ۳–۰ به نفع بارسلونا پایان یافت. پیش از بازی برگشت، اعضای تیم بارسلونا با رئیس امنیت دولت
فرانسیسکو فرانکو دیدار داشتند و او به آن‌ها
یادآوری کرد که تنها به علت سخاوتمندی رژیم آن‌ها امکان بازی کردن را دارند. در بازی برگشت رئال مادرید با نتیجه ۱۱–۱ بارسلونا را شکست داد.
[۲۱] علیرغم فشارهای سیاسی آن زمان، بارسلونا در ده ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ توانست موفقیت‌های قابل توجهی را کسب کند. بارسا با مربیگری
جوزپ سامیتیر و بازیکنانی چون
سزار،
آنتونی رامالتس و
خوان ولاسکو در سال ۱۹۲۹ توانست برای اولین بار قهرمان لا لیگا شود. این عنوان را توانست در سالهای ۱۹۴۸ و ۱۹۴۹ نیز بدست آورد. همچنین در سال ۱۹۴۹ توانست برای اولین بار
کوپا لاتین را فتح کند. در ژوئن ۱۹۵۰ باشگاه قرار دادی با
لادیسلائو کوبالا بست، او یکی از افراد تاثیر گذار در بارسلونا بود.
در یکشنبه بارانی سال ۱۹۵۱، انبوهی از جمعیت پس از پیروزی ۲–۱ در برابر
سانتاندر، ورزشگاه لس کورتس را بدون استفاده از
تراموا ترک کردند که شگفتی مسئولین حکومتی را برانگیخت. در آن زمان در
بارسلون کارکنان تراموا اعتصاب کرده بودند و این حمایت از جانب طرفداران بارسلون از حرکت آنان صورت گرفت. رویدادهایی از این قبیل چهره‌ای متفاوت از باشگاه یا تعلق آن به فراتر از کاتالونیا را نشان می‌داد. برخی اسپانیایی‌های تندرو باشگاه را مدافع حقوق بشر و آزادی می‌دانستند.
[۲۲][۲۳]
بارسلونا توانست با مربیگری
فردیناند دائوییک و بازی
لادیسلائو کوبالا در سال ۱۹۵۲ پنج عنوان قهرمانی مختلف شامل لا لیگا، کوپا دل جنرالیسمه (یا همان کوپا دل ری)،
کوپا لاتین و
کوپا اوا دوارته و کوپا مارتینی روسی را بالای سر ببرد. همچنین در ۱۹۵۳ نیز توانست مجددا لا لیگا و کوپا دل جنرالیسمه را فتح کند.
