یکی از بزرگترین توفانهای سطح سیاره زحل ممکن است در نهایت در اثر خفگی با دنباله خود آرام شده باشد.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، پژوهش جدید دانشمندان نشان داده که توفان عظیم بهاری که برای 267 روز در سال‌های 2010 و 2011 با سرعت در سطح سیاره زحل حرکت می‌کرد، احتمالا پس از گردش در اطراف این سیاره با دنباله خود برخورد کرده است.
دانشمندان تا پیش از این با چنین پدیده‌ای که یک توفان از خود تغذیه کند، روبرو نشده بودند و هنوز توضیح قابل توجهی در مورد افول توفان در زمان مواجهه سر و انتهای آن با یکدیگر وجود ندارد.
این توفان غول‌پیکر یکی از «نقاط عظیم سفید» سیاره زحل بوده که در هر سال زحل که برابر با 30 سال زمینی بوده، آغاز می‌شود.
جدیدترین توفان این سیاره در اواخر ژانویه 2011 اطراف سیاره را در برگرفته و در نهایت حدود 150 هزار کیلومتر از شمال تا جنوب رشد کرد که در نهایت در اواخر ماه ژوئن همان سال پایان یافت.
این تندباد یکی از طولانی‌ترین توفانهای مشاهده شده در زحل بود و همچنین اولین موردی بود که توسط یک فضاپیمای مداری بطور نزدیک مورد بررسی قرار می‌گرفت.
این پژوهش در مجله Icarus منتشر شده است.
مجموعه تصاویر بزرگترین توفان سیاره زحل از زمان آغاز
لایه‌های ابر متفاوت بزرگترین توفان سیاره زحل
الگوهای باد در یک گردباد چرخشی ساعت‌گرد پس از پایان توفان
تصویر موزائیکی بزرگ از کل توفان در نیمکره شمالی زحل
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، پژوهش جدید دانشمندان نشان داده که توفان عظیم بهاری که برای 267 روز در سال‌های 2010 و 2011 با سرعت در سطح سیاره زحل حرکت می‌کرد، احتمالا پس از گردش در اطراف این سیاره با دنباله خود برخورد کرده است.
دانشمندان تا پیش از این با چنین پدیده‌ای که یک توفان از خود تغذیه کند، روبرو نشده بودند و هنوز توضیح قابل توجهی در مورد افول توفان در زمان مواجهه سر و انتهای آن با یکدیگر وجود ندارد.
این توفان غول‌پیکر یکی از «نقاط عظیم سفید» سیاره زحل بوده که در هر سال زحل که برابر با 30 سال زمینی بوده، آغاز می‌شود.
جدیدترین توفان این سیاره در اواخر ژانویه 2011 اطراف سیاره را در برگرفته و در نهایت حدود 150 هزار کیلومتر از شمال تا جنوب رشد کرد که در نهایت در اواخر ماه ژوئن همان سال پایان یافت.
این تندباد یکی از طولانی‌ترین توفانهای مشاهده شده در زحل بود و همچنین اولین موردی بود که توسط یک فضاپیمای مداری بطور نزدیک مورد بررسی قرار می‌گرفت.
این پژوهش در مجله Icarus منتشر شده است.