تصاویر دیدنی یک توریست آمریکایی از ایران

[ناهید]

تصاویر دیدنی یک توریست آمریکایی از ایران

فرازنیوز: "کریستوفر ثورنتون" تحلیلگر سابق برنامه اطلاعات بین الملل وزارت امور خارجه آمریکا در نوامبر سال گذشته میلادی در سفری به ایران نتایج مشاهدات خود را در قالب یک گزارش و مجموعه ای از عکس ها در نشریه آتلانتیک منتشر کرده است.
​

به گزارش خبرگزاری فرازنیوز، این تحلیلگر آمریکایی از اینکه در ایران علی رغم تصویر ساخته شده از این کشور در رسانه های غربی و آمریکایی شعارهای ضد آمریکایی نمی شنود و بالعکس از علاقه مردم ایران به مردم آمریکا زیاد می بیند و می شنود متعجب می شود.

وی مجموعه تصاویر زیر را به عنوان نمونه ای از حرکت عادی و آرام زندگی در ایران به تصویرکشیده است.

​

خرید و فروش در بازار اصفهان​

​

محوطه تاریخی و تفریحی گنجنامه همدان​

​

دو روحانی اصفهانی در حال صحبت با یکدیگر​

​

یک کارگاه سوهان پزی بین اصفهان و شیراز​

​

استخر میدان امام اصفهان​

​

میدان امام اصفهان​

​

کلک چال تهران​

​

خنک شدن یک کودک در حوض مجموعه تاریخی فین کاشان​

​

مجموعه تاریخی و توریستی گنجنامه همدان​

​

آرامگاه حافظ در شیراز​

​

بلال فروشی در گنجنامه همدان​

​

بازی کودکان در میدان امام اصفهان​

​

​

​

​

​

باغ ارم شیراز ​

​

 

[ناهید]

​

ریک استیوز مجری شبکه تلویزیونی PBS آمریکا اسفندماه سال گذشته جهت تهیه یک مستند گردشگری برای شبکه متبوع خود به ایران سفر کرد.​

استیوز یکی از قسمت های سری جدید برنامه جهانگردی خود با عنوان « Rick Steves’ Europe» را به ایران و آشنایی با مردم این کشور اختصاص داده است. استیوز به همین منظور به مدت 10 روز در ایران اقامت گزید و در این مدت ضمن مصاحبه با عامه مردم به تهیه عکس و فیلم از نقاط دیدنی و گردشگری ایران پرداخت. این مجری آمریکایی می گوید: « ایران، شگفت انگیزترین و جذاب ترین کشوری بوده که تاکنون از آن دیدن کرده ام.»

​

برنامه استیوز با عنوان «Rick Steves’ Europe» که حاصل سفرهای وی به شهرهای مختلف دنیاست از جمله برنامه های پرطرفدار در شبکه PBS محسوب می شود.
« در طول سفر به ایران برای فیلمبرداری مستند تلویزیونی، دفترچه یادداشت خود را به سرعت با مشاهدات شگفت آور پر کردم.در جایی شاهد شعارها و دیوار نوشته هایی بودم که جوانان را به سمت «خورشید تابناک شهادت» تشویق می کرد و یک دفعه نیز در حالی که مشغول مرور کتاب های یک فروشگاه کتاب بودم زن فروشنده مقداری شیرینی به من داد. یکی از کتاب ها بسیار قابل تحسین بود و زمانی که قصد داشتم بدون خرید هرگونه کتابی، فروشگاه را ترک کنم این زن کتاب مورد نظر را به طور رایگان به من اهدا کرد.
هرچند زبان انگلیسی دومین زبان بر روی بسیاری از تابلوها و علامت های خیابانی محسوب می شود اما یک دستخط محلی ناخوانا بر روی تابلوها به چشم می خورد که به نظر عربی می آمد. اما به سرعت متوجه شدم که این خط در واقع به زبان فارسی است. ایرانی ها، فارسی زبان هستند و عربی صحبت نمی کنند. وجود این اختلاف بین عربی و فارسی یک وجه تمایز بسیار مهم برای مردم ایران است. خدمه فیلمبرداری و خود من بارها و بارها این عبارت را از مردم می شنیدیم که : "ما عرب نیستیم!"

​

با این حال شماره ها و اعداد، همان شماره هایی است که در جهان عرب استفاده می شود. خوشبختانه در زمان نیاز متوجه شدم که ایرانی ها از شماره های انگلیسی نیز استفاده می کنند.
ایران یک «جامعه نقدی» است. به علت تحریم های سه دهه گذشته آمریکا، کارت های اعتباری غربی در اینجا کاربرد ندارد. نبود دستگاه های خودپرداز (ATM) برای خارجی ها به این معنی است که ما باید پول نقد زیادی به همراه داشته باشیم و یاد بگیریم که آن را با احتیاط خرج کنیم. هر دلار معادل 10 هزار ریال است. یک «تومان» ده ریال است، قیمت برخی کالاها به ریال و برخی دیگر به تومان است. رخت شویی هتل پیراهن من را در ازای «20 هزار ...» شستشو داد. به نظر شما این نرخ به ریال بوده (2 دلار) یا تومان (20 دلار)؟ سکه به ندرت در ایران استفاده می شود و بانک ها برای کمک به تسهیل تجارت اقدام به چاپ اسکناس های درشت می کنند. برای تشخیص جعلی بودن یک اسکناس کافی است شماره آن را با انگشتان خود مالش دهید، اگر اسکناس واقعی نباشد شماره ها بر اثر گرما ناپدید خواهند شد.
مردم ایران سه تقویم مختلف را دنبال می کنند. تقویم ایرانی (شمسی) و اسلامی (قمری) برای انجام امور داخلی و تقویم میلادی (برای رابطه با جهان خارج).
دولت اسلامی، پوشش و رفتار عمومی زنان را زیر نظر دارد. مردان نیز با شدت کمتری تحت کنترل هستند. مردان کراوات پوش به ندرت دیده می شوند چرا که آن به عنوان نشانه شاه دوستی نگریسته می شود.
آمریکایی هایی که از ایران دیدن می کنند توجه داشته باشند که همراه یک راهنمای تور یا یک راهنمای خصوصی باشند. شخص راهنما بنده را از کیفیت مناسب رستوران هایی که در آن غذا صرف می کردم - که عموماً در هتل ها قرار داشتند - مطمئن کرد. کیفیت غذاها نسبت به سفر قبلی ام در سال 1978 بسیار بهتر شده است.
رستوران ها به جای دستمال سفره از کلینکس استفاده می کنند. بر روی هر میز غذا یک جعبه دستمال کاغذی وجود دارد. از آنجا که فرهنگ ایرانی ها با چای گره خورده است در وعده های صبحانه، قهوه آماده صرف می شود. ساکنان محلی به من اطمینان دادند که آشامیدن از شیر آب خطری ندارد اما ترجیح دادم که از بطری های آماده آب استفاده کنم.
مصرف مشروبات الکلی در ایران به شدت ممنوع است و هیچگونه مشروب یا آبجو در ملع عام صرف نمی شود.
توریست های پرشمار غربی اغلب از آلمان، فرانسه، بریتانیا و هلند در ایران حضور دارند. به نظر من اگر ایرانی ها درها را به روی گردشگران خارجی بگشایند صنعت توریسم این کشور به سرعت اوج می گیرد.

​

یک زمانی ما در ترافیک تهران گیر افتاده بودیم که فردی در خودرو مجاور از راننده اتومبیلی که من در آن نشسته بودم خواست شیشه های خودرو را پایین بکشد. وی یک دسته گل تقدیم کرد و گفت: "این گل ها را به آن فرد خارجی که در صندلی عقب خودرویتان نشسته، بدهید و به خاطر ترافیک از او عذرخواهی کنید."
و زمانی که ایران درهای توریسم خود را باز کند تجربیاتی مثل تجربه یاد شده، ما را به این باور می رساند که مردم ایران، بزرگترین جاذبه گردشگران خارجی هستند.»
« یک پدر و مادر جوان ایرانی به من لبخند زدند در حالی که از دست دختر و پسر کوچکشان که با بی قراری آنها را کشان کشان به سمت یک مغازه فروش تنقلات، ساندویچ و بستنی می بردند، درمانده شده بودند. در همان نزدیکی ها کنار یک ساختمان 15 طبقه تصویر نقاشی شده پرچم آمریکا به چشم می خورد که به جای ستاره ها جمجمه مردگان و به جای خطوط موازی خط سیر گلوله های توپ بر روی آن نقش بسته بود.
ترکیب شگفت آور سیاست های قدرت نمایی نظامی ایران در کنار خونگرمی و صمیمیت مردم آن، چیزی است که در طول سفر 12 روزه ام به این کشور برای فیلمبرداری یک مستند تلویزیونی در نظرم جلب توجه می کرد. ایران شاید جذاب ترین کشوری باشد که تاکنون از آن دیدار کرده ام و همچنین کشوری که بیشترین برداشت نادرست از آن در جهان وجود دارد.
به نظر می رسد مردم به خاطر نگرانی از نفوذ غرب و تاثیرگذاری آن بر فرزندانشان، بخشی از آزادی های خود را فدا کرده اند. در جایی والدین به من می گفتند: «ما نمی خواهیم دخترانمان شبیه کسی چون بریتنی اسپیرز (خواننده آمریکایی) بزرگ شود» و به همین دلیل است که آنها بخشی از آزادی خود را فدای رسیدن به این هدف کرده اند.
آنها احساس می کنند که «انقلاب ارزش ها» جوی پدید می آورد که در این محیط می توانند فرزندان خود را بدون مواد مخدر، شهوات و مادی گرایی غرب بزرگ کنند.

​

زنان ایرانی باید روسری برسر کنند اما گیسوان بسیاری از آنها از جلوی روسری شان نمایان است. صورت ها به شکل زیبایی آرایش شده و نگاه های آنها به ویژه معنادار و اسرارآمیز است. چشم ها خیره می شود.

​

​

قبل از آمدن به ایران به حدی از احساسات ضدآمریکایی در این کشور می ترسیدیم که دوربین گران قیمت و بزرگ خود را در آتن جا گذاشتیم و با مدلی که جلوه کمتری داشت (کمتر توی چشم می زد) به ایران آمدیم! با این حال زمانی که به آنجا رسیدم متوجه شدیم که با مردمی مودب روبرو هستیم. به ویژه زمانی که آنها می فهمیدند که ما آمریکایی هستیم به سرعت لبخند می زندند. من قبلاً هرگز چنین اوقات خوشی را که در خیابان های تهران تجربه کردم هیج کجا ندیده بودم و مردم هیچ کشوری نیز تا این حد خودمانی و صمیمانه نبودند.

تهران شهری مدرن و پرجنب و جوش است با بازارچه های خرید پررونق، خیابان های شلوغ و پرترافیک و مردمی که لباس هایی به سبک غربی ها می پوشند.
ایران کشوری مذهبی است. ایستگاه های متعدد تلویزیونی به پخش برنامه های مذهبی می پردازند و در موقع اذان شبکه ها تصاویری از غروب خورشید بر فراز دریا یا مکه را به نمایش می گذارند. در آمریکا بیلبوردها و تبلیغات ما را به مصرفی بودن تشویق می کند اما در ایران بیلبوردهای خیابانی، موزیک و برنامه های تلویزیونی همگی درباره تعلیمات مردان مقدس و بزرگ است.

​

​

یک زمانی از راهنمایم پرسیدم که آیا غیرمسلمان بودن در ایران جایز است که وی پاسخ مثبت داد. او گفت: «ما آزادی مذهبی در کشور داریم تا زمانی که به اسلام توهین نشود.»
سئوال کردم: «چه می شود اگر شما خواهان گرفتن منصبی در ارتش یا دولت باشید؟» و راهنمایم پاسخ داد: «در این صورت بهتر است که شما یک مسلمان و معتقد به اسلام شیعه باشید».
خدمه فیلمبرداری در جلوی سفارت پیشین آمریکا در تهران توقف کردند. اینجا همان جایی است که در سال 1979 به تصرف دانشجویان انقلابی درآمد و 52 گروگان آمریکایی به مدت 444 روز در این نقطه که از آن به نام «لانه جاسوسی» یاد می کنند نگهداری شدند.
از نظر ایرانی ها این یک لحظه غرورآمیز و پیروزمندانه علیه کشوری بود که برای سال ها در امورشان دخالت می کرد. دیوارهای سفارت همچنان با تصاویر ضدآمریکایی که در همان زمان نقاشی شد پوشانده شده است. با این حال بحران گروگان گیری به 30 سال قبل برمی گردد. اکثر ایرانی ها در آن زمان متولد نشده بودند. این یک تاریخ باستانی از نگاه راهنمای جوان ماست.

زمانی که کار ما به پایان رسید سریعاً به سمت فرودگاه برای پرواز به خانه (آمریکا) حرکت کردیم. هنگامی که ما در ترافیک تهران گیر افتاده بودیم راننده مان فریاد زد: «مرگ بر ترافیک!». من شوکه شدم و گفتم: «چی؟ من فکر می کردم مرگ بر آمریکا گفتی». او گفت: «اینجا در ایران زمانی که یک چیز ما را درمانده می کند و از کنترل مان خارج می شویم به آن مرگ می فرستیم!».
تازه اینجا بود که فهمیدم وقتی در کشورم (آمریکا) مردم به نوجوانانشان می گویند: «بروید به جهنم» در واقع منظورشان این نیست که می خواهند آنها بمیرند و در جهنم سوزانده شوند... آنها فقط می خواهند کودکانشان صدای موسیقی را کم کنند!
در زمان سوار شدن به هواپیما متصدیان پرواز ایرفرانس به خوبی از ما استقبال کردند. و ما همراه با نوار خام یک برنامه فیلمبرداری شده از ایران که امیدواریم خصلت های دوستانه یک ملت پرافتخار 70 میلیونی را نمایش دهد به غرب بازگشتیم.

​

ریک استیوز در تخت جمشید​