دانشمندان دانشگاه آلاباما از نزديكتر شدن نتايج تحقيقات خود به واقعيت اقتصادي استخراج اورانيوم از آب اقيانوسها خبر دادند كه مي‌تواند آينده انرژي اتمي را تضمين كند.
به گزارش سرويس علمي خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا)، اقيانوسها جهان حداقل چهار ميليارد تن از اين فلز ارزشمند را در خود دارا هستند. اما در چهار دهه گذشته، هدف استخراج اورانيوم از آب دريا به دليل مشكلات فني و هزينه‌هاي بالا به يك رؤيا تبديل شده است.
گزارش جديد دكتر رابين راجرز از دانشگاه آلاباما در نشست سالانه انجمن شيمي آمريكا نشان داده كه پيشرفتهاي سريعي در مسير تبديل شدن اقيانوسها به يك مخزن اورانيوم در حال انجام است.
توسعه‌ها در فناوري استخراج توانسته هزينه‌هاي توليد را تقريبا به نصف برساند.
شيوه استاندارد استخراج كه در ژاپن توليد شده از كفپوشهاي الياف بافته پلاستيك ادغام شده با تركيبات جاذب اورانيوم استفاده مي‌كند.
هر كفپوش بين 45 تا 90 متر بوده و در 90 تا 180 متري زير آب معلق نگه داشته مي‌شود. پس از بازگردادن آن به سطح، اين كفپوشها با يك حلال ملايم اسيدي شسته شده تا اورانيوم از آن بازيافت شود.
اين كفپوشها سپس در جريان فرايندي بطور مجدد در آب غرق مي‌شود تا بتوان چندين بار از آن بهره برد.
اين كار جديد دانشمندان شامل ساخت نسخه‌هاي ارزانتر و كارآمدتر از كفپوشها و تركيبات جاذب اورانيوم آنها است.
تيم دكتر راجرز در حال بررسي استفاده از پوسته‌هاي ميگو ضايعاتي از صنعت غذاي دريايي براي توليد ماده كفپوش زيست تخريب‌پذير هستند.
استخراج اورانيوم از آب دريا همچنين مي‌تواند از مزيتهايي براي محبط زيست برخوردار باشد؛ چرا كه شيوه‌هاي سننتي برداشت اين ماده باعث توليد فاضلاب آلوده و بروز خطرات سلامت براي استخراج‌كنندگان مي‌شود
به گزارش سرويس علمي خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا)، اقيانوسها جهان حداقل چهار ميليارد تن از اين فلز ارزشمند را در خود دارا هستند. اما در چهار دهه گذشته، هدف استخراج اورانيوم از آب دريا به دليل مشكلات فني و هزينه‌هاي بالا به يك رؤيا تبديل شده است.
گزارش جديد دكتر رابين راجرز از دانشگاه آلاباما در نشست سالانه انجمن شيمي آمريكا نشان داده كه پيشرفتهاي سريعي در مسير تبديل شدن اقيانوسها به يك مخزن اورانيوم در حال انجام است.
توسعه‌ها در فناوري استخراج توانسته هزينه‌هاي توليد را تقريبا به نصف برساند.
شيوه استاندارد استخراج كه در ژاپن توليد شده از كفپوشهاي الياف بافته پلاستيك ادغام شده با تركيبات جاذب اورانيوم استفاده مي‌كند.
هر كفپوش بين 45 تا 90 متر بوده و در 90 تا 180 متري زير آب معلق نگه داشته مي‌شود. پس از بازگردادن آن به سطح، اين كفپوشها با يك حلال ملايم اسيدي شسته شده تا اورانيوم از آن بازيافت شود.
اين كفپوشها سپس در جريان فرايندي بطور مجدد در آب غرق مي‌شود تا بتوان چندين بار از آن بهره برد.
اين كار جديد دانشمندان شامل ساخت نسخه‌هاي ارزانتر و كارآمدتر از كفپوشها و تركيبات جاذب اورانيوم آنها است.
تيم دكتر راجرز در حال بررسي استفاده از پوسته‌هاي ميگو ضايعاتي از صنعت غذاي دريايي براي توليد ماده كفپوش زيست تخريب‌پذير هستند.
استخراج اورانيوم از آب دريا همچنين مي‌تواند از مزيتهايي براي محبط زيست برخوردار باشد؛ چرا كه شيوه‌هاي سننتي برداشت اين ماده باعث توليد فاضلاب آلوده و بروز خطرات سلامت براي استخراج‌كنندگان مي‌شود