...
نتایج مطالعه صورت گرفته توسط محققان نشان می‌دهد، فضا- زمان احتمالا نوعی مایع فوق سرد است.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، فضا چیست؟ یک محیط خالی یا پر از چیزی است که رسانایی ارائه می‌کند که از طریق آن فوتون‌ها، امواج الکترومغناطیسی و هر چیز دیگر توان حرکت پیدا می‌کنند؟
دانشمندان در تلاش برای یافتن پاسخی برای این سوال هستند، اما یک نظریه جدید نشان می‌دهد که فضا- زمان (spacetime) خود یک ابرشاره مایع است و درصورتیکه این نظریه تأیید شود، مدل استاندارد فیزیک نیازمند بازنگری مجدد خواهد بود.
ایده سیال بودن فضا- زمان که بعنوان «نظریه خلأ ابرشاره» (SVT) شناخته شده است، موضوع جدیدی نبوده و در حقیقت این ایده از نیم قرن قبل مطرح شده است.
اما «استفانو لیبراتی» استاد دانشکده بین‌المللی مطالعات پیشرفته (SISSA) و «لوکا ماچیونه» از محققان دانشگاه لودویگ- ماکسیمیلیان در مونیخ نخستین دانشمندانی هستند که ویسکوزیته چنین مایعی را مورد بررسی قرار داده و با بررسی ضخامت مایع دریافته‌اند که این میزان تقریبا صفر است.
محققان با تهیه مدل‌هایی، اقدام به ترکیب گرانش و مکانیک کوانتوم به گرانش کوانتومی کردند.
یکی از بزرگترین چالش‌ها در درک جهان، تلاش برای کشف کردن چگونگی حرکت همه چیز در فضا است؛ حرکت امواج از طریق آب را در نظر بگیرید، موج از طریق آب و استفاده از آن بعنوان یک رسانا (medium) به حرکت در می‌آید.
انتقال انرژی از این نوع – مانند چگونگی عبور صدا از هوا یا عبور گرما از فلز – نیاز به یک رسانا دارد.
وجود فرضی یک رسانا در فضا معمولا بعنوان یک اتر (ether) شناخته می‌شود، اما اثبات یا رد وجود آن بسیار دشوار است.
«لیبراتی» و «ماچیونه» در این مطالعه نشان دادند که این اتر در حقیقت یک ابرشاره (superfluid) است.
آب یک مایع روان است، اما در واقعیت یک جرم از مولکول‌های H2O است؛ فضا- زمان نیز از مولکول‌های H20 ساخته شده است.
نکته کلیدی این نظریه حول محور چهار نیروی بنیادی جهان شامل الکترومغناطیس، تعامل ضعیف، تعامل قوی و گرانش می‌چرخد و مکانیک کوانتومی قادر به توضیح تمامی این نیروها بجز گرانش است.
مدل قابل‌قبول برای گرانش کوانتومی در حقیقت ابرشارگی جهان خواهد بود، اما این مدل نیازمند درک ما از ویسکوزیته و میزان ضخامت آن - با تخمین نزدیک به صفر - دارد.
به گفته «لیبراتی»، اگر فضا- زمان نوعی مایع باشد، باید ویسکوزیته و سایر اثرات اتلافی نیز با جزئیات در نظر گرفته شوند؛ ویسکوزیته به فوتون‌ها و سایر ذرات اجازه حرکت آزادانه را می‌دهد.
اگر فضا- زمان مایع باشد، براساس محاسبات صورت گرفته باید یک ابرشاره باشد و در این صورت میزان ویسکوزیته بسیارکم و نزدیک به صفر خواهد بود.
پاسخ به سیال بودن فضا- زمان در مقاله‌ای تحت عنوان Astrophysical Constraints on Planck Scale Dissipative Phenomena منتشر شده است. -
نتایج مطالعه صورت گرفته توسط محققان نشان می‌دهد، فضا- زمان احتمالا نوعی مایع فوق سرد است.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، فضا چیست؟ یک محیط خالی یا پر از چیزی است که رسانایی ارائه می‌کند که از طریق آن فوتون‌ها، امواج الکترومغناطیسی و هر چیز دیگر توان حرکت پیدا می‌کنند؟
دانشمندان در تلاش برای یافتن پاسخی برای این سوال هستند، اما یک نظریه جدید نشان می‌دهد که فضا- زمان (spacetime) خود یک ابرشاره مایع است و درصورتیکه این نظریه تأیید شود، مدل استاندارد فیزیک نیازمند بازنگری مجدد خواهد بود.
ایده سیال بودن فضا- زمان که بعنوان «نظریه خلأ ابرشاره» (SVT) شناخته شده است، موضوع جدیدی نبوده و در حقیقت این ایده از نیم قرن قبل مطرح شده است.
اما «استفانو لیبراتی» استاد دانشکده بین‌المللی مطالعات پیشرفته (SISSA) و «لوکا ماچیونه» از محققان دانشگاه لودویگ- ماکسیمیلیان در مونیخ نخستین دانشمندانی هستند که ویسکوزیته چنین مایعی را مورد بررسی قرار داده و با بررسی ضخامت مایع دریافته‌اند که این میزان تقریبا صفر است.
محققان با تهیه مدل‌هایی، اقدام به ترکیب گرانش و مکانیک کوانتوم به گرانش کوانتومی کردند.
یکی از بزرگترین چالش‌ها در درک جهان، تلاش برای کشف کردن چگونگی حرکت همه چیز در فضا است؛ حرکت امواج از طریق آب را در نظر بگیرید، موج از طریق آب و استفاده از آن بعنوان یک رسانا (medium) به حرکت در می‌آید.
انتقال انرژی از این نوع – مانند چگونگی عبور صدا از هوا یا عبور گرما از فلز – نیاز به یک رسانا دارد.
وجود فرضی یک رسانا در فضا معمولا بعنوان یک اتر (ether) شناخته می‌شود، اما اثبات یا رد وجود آن بسیار دشوار است.
«لیبراتی» و «ماچیونه» در این مطالعه نشان دادند که این اتر در حقیقت یک ابرشاره (superfluid) است.
آب یک مایع روان است، اما در واقعیت یک جرم از مولکول‌های H2O است؛ فضا- زمان نیز از مولکول‌های H20 ساخته شده است.
نکته کلیدی این نظریه حول محور چهار نیروی بنیادی جهان شامل الکترومغناطیس، تعامل ضعیف، تعامل قوی و گرانش می‌چرخد و مکانیک کوانتومی قادر به توضیح تمامی این نیروها بجز گرانش است.
مدل قابل‌قبول برای گرانش کوانتومی در حقیقت ابرشارگی جهان خواهد بود، اما این مدل نیازمند درک ما از ویسکوزیته و میزان ضخامت آن - با تخمین نزدیک به صفر - دارد.
به گفته «لیبراتی»، اگر فضا- زمان نوعی مایع باشد، باید ویسکوزیته و سایر اثرات اتلافی نیز با جزئیات در نظر گرفته شوند؛ ویسکوزیته به فوتون‌ها و سایر ذرات اجازه حرکت آزادانه را می‌دهد.
اگر فضا- زمان مایع باشد، براساس محاسبات صورت گرفته باید یک ابرشاره باشد و در این صورت میزان ویسکوزیته بسیارکم و نزدیک به صفر خواهد بود.
پاسخ به سیال بودن فضا- زمان در مقاله‌ای تحت عنوان Astrophysical Constraints on Planck Scale Dissipative Phenomena منتشر شده است. -