B a R a N
مدير ارشد تالار
بانی فیلم آنلاین: خسرو سینایی فیلمساز مؤلف سینمای ایران به تازگی ساخت فیلمی را به پایان رسانده که به گفته وی ژانرش مستند تخیلی است!
به گزارش بانی فیلم، وی که برای دیدار با مسئولان جشنواره بین المللی سینماحقیقت و تماشای مستند «ماروسیا» در سینما فلسطین حضور پیدا کرده بود، در گفتگویی اظهار داشت: از نظر من فیلم ها به دو دسته تقسیم می شوند؛ یا خوب هستند یا بد. هر داستانی می تواند متکی بر یک ماجرای واقعی باشد. فقط نوع پرداخت آن ممکن است متفاوت باشد. اگر فیلمساز فقط مجری باشد و کارهای سفارشی بسازد که هیچ، اما اگر اجراکار باشد باید تصمیم درستی درباره نوع و قالب، به نسبت سوژه و محتوا بگیرد. باید بفهمد سوژه اش را بهتر است در قالب مستند بسازد یا داستانی. بسیاری از فیلم های من به عنوان مستند معروف است اما من آن تعریف را قبول ندارم و فکر می کنم فیلم هایم «مستقل»هستند.
وی افزود: به تازگی ساخت فیلمی را تمام کردم که ژانر آن را «مستند تخیلی» می دانم. اسمی که خودم برایش انتخاب کردم و امیدوارم عنوانش در سینما جا بیفتد. فیلمی است تخیلی بر اساس منابع و تصاویری کاملا مستند. هدفم از این توضیحات این است که بگویم من خودم را محدود به عنوان ژانرها نمی کنم. معمولا اصطلاح «ساینس فیکشن» (علمی تخیلی) بیشتر در سینما شنیده می شود، اما من نوع فیلمم را «داکيو فیکشن» (مستند تخیلی) می دانم. ما هم می توانیم اصطلاح ایجاد کنیم!
سینایی تصریح کرد: در دهه بیست «گریرسون» عنوان «مستند» را به این نوع فیلم ها داد و حالا ما واژه «مستند تخیلی» را. تخیل نه فقط در سینما بلکه در هر هنری نقشی اساسی دارد. به نظر من اگر سینمای مستند چه در ساختار و چه در پرداخت موضوع تخیل را کنار بگذارد، تبدیل به پایین ترین سطح از سینمای مستند می شود. من سه سال پیش فیلمی ساختم به اسم «راویان تاریخ» راجع به تاریخ سکه و اسکناس. قبل از آن هم فیلم «گواهان تاریخ» را درباره موزه جواهرات ایران ساختم. هر دوی اینها را می توانستم گزارشی بسازم، ولی زیربنای ساخت هر کدام از اینها حداقل 10 جزوه بزرگ بود. من از این جزوه ها خیلی آموختم و همین آموختن یکی از دلایل علاقه مندی من به سینمای مستند است. این تحقیقات شناخت من را از موضوع بیشتر کرد.
وی افزود: من به طور جدی در مورد این نوع تقسیم بندی ها در سینما مقاومت می کنم؛ در نهایت این سینمای مستند است که به فیلمساز می آموزد که چگونه فضا و آدم ها را واقعی ببیند. برای همین فیلم های داستانی من هم واقعی است. یکی از اولین فیلم های من که خودم آن را فیلمبرداری و مونتاژ کرد «شرح حال» بود. یک فیلم تجربی که بعد از چهل و چند سال که بعضی ها آن را می بینند می گویند این که «ویدئو آرت» است. در حالی که آن سالها ویدئو آرت هنوز وجود نداشت.
به گزارش بانی فیلم، وی که برای دیدار با مسئولان جشنواره بین المللی سینماحقیقت و تماشای مستند «ماروسیا» در سینما فلسطین حضور پیدا کرده بود، در گفتگویی اظهار داشت: از نظر من فیلم ها به دو دسته تقسیم می شوند؛ یا خوب هستند یا بد. هر داستانی می تواند متکی بر یک ماجرای واقعی باشد. فقط نوع پرداخت آن ممکن است متفاوت باشد. اگر فیلمساز فقط مجری باشد و کارهای سفارشی بسازد که هیچ، اما اگر اجراکار باشد باید تصمیم درستی درباره نوع و قالب، به نسبت سوژه و محتوا بگیرد. باید بفهمد سوژه اش را بهتر است در قالب مستند بسازد یا داستانی. بسیاری از فیلم های من به عنوان مستند معروف است اما من آن تعریف را قبول ندارم و فکر می کنم فیلم هایم «مستقل»هستند.
وی افزود: به تازگی ساخت فیلمی را تمام کردم که ژانر آن را «مستند تخیلی» می دانم. اسمی که خودم برایش انتخاب کردم و امیدوارم عنوانش در سینما جا بیفتد. فیلمی است تخیلی بر اساس منابع و تصاویری کاملا مستند. هدفم از این توضیحات این است که بگویم من خودم را محدود به عنوان ژانرها نمی کنم. معمولا اصطلاح «ساینس فیکشن» (علمی تخیلی) بیشتر در سینما شنیده می شود، اما من نوع فیلمم را «داکيو فیکشن» (مستند تخیلی) می دانم. ما هم می توانیم اصطلاح ایجاد کنیم!
سینایی تصریح کرد: در دهه بیست «گریرسون» عنوان «مستند» را به این نوع فیلم ها داد و حالا ما واژه «مستند تخیلی» را. تخیل نه فقط در سینما بلکه در هر هنری نقشی اساسی دارد. به نظر من اگر سینمای مستند چه در ساختار و چه در پرداخت موضوع تخیل را کنار بگذارد، تبدیل به پایین ترین سطح از سینمای مستند می شود. من سه سال پیش فیلمی ساختم به اسم «راویان تاریخ» راجع به تاریخ سکه و اسکناس. قبل از آن هم فیلم «گواهان تاریخ» را درباره موزه جواهرات ایران ساختم. هر دوی اینها را می توانستم گزارشی بسازم، ولی زیربنای ساخت هر کدام از اینها حداقل 10 جزوه بزرگ بود. من از این جزوه ها خیلی آموختم و همین آموختن یکی از دلایل علاقه مندی من به سینمای مستند است. این تحقیقات شناخت من را از موضوع بیشتر کرد.
وی افزود: من به طور جدی در مورد این نوع تقسیم بندی ها در سینما مقاومت می کنم؛ در نهایت این سینمای مستند است که به فیلمساز می آموزد که چگونه فضا و آدم ها را واقعی ببیند. برای همین فیلم های داستانی من هم واقعی است. یکی از اولین فیلم های من که خودم آن را فیلمبرداری و مونتاژ کرد «شرح حال» بود. یک فیلم تجربی که بعد از چهل و چند سال که بعضی ها آن را می بینند می گویند این که «ویدئو آرت» است. در حالی که آن سالها ویدئو آرت هنوز وجود نداشت.