هر از چند‌گاهی نشست‌های هم‌اندیشی برای نجات دریاچه ارومیه برگزار می‌شود. آیا می‌شود این دریاچه زیبا را از فاجعه خشک شدن نجات داد. تاکنون تئوری‌های گوناگونی ارائه شده است. آنچه اکنون مسلم شده اینکه، کوته‌اندیشی انسان این فاجعه را رقم زده است.
براساس ارقام ارائه شده، دریاچه ارومیه زمانی نه چندان دور ۵ هزار و ۴۷۰ کیلومتر مربع مساحت داشت و به لحاظ مساحت دومین دریاچه شور جهان محسوب می‌شد. این دریاچه نقش بسیار مهمی را در سیستم اکولوژیک منطقه ایفا می‌کند و محل اقامت ۲۷ گونه پستاندار، ۲۱۲ گونه پرنده، ۴۱ گونه خزنده، ۷ گونه دوزیست و ۲۶ گونه ماهی بوده است.
دریاچه ارومیه با سواحل زیبا و آب‌شور خود در سال‌های گذشته گردشگران بسیاری را در فصول مختلف و به‌خصوص در تابستان به‌سوی خود جلب می‌کرد. لجن‌های سواحل آن از نظر داشتن مواد معدنی گوناگون، یکی از کمیاب‌ترین منابع طبیعی شفابخش بوده و در حوزه درمان دردهای مفاصل، رماتیسم و برخی بیماری‌های پوستی دارای کاربرد پزشکی است.
در سال‌های گذشته دوست‌داران محیط زیست بارها نسبت به کاهش آب دریاچه و خشک شدن آن هشدار دادند. هرچند تصاویر هوایی این هشدار‌ها را به اثبات می‌رساندند، اما تغییری در سیاست‌ها بوجود نیامد.
تا سال‌ها مسئولان خشک شدن دریاچه ارومیه را ناشی از تغییرات اقلیمی و تبخیر آب اعلام می‌کردند. این درحالی بود که دریاچه وان در ترکیه که در همین محدوده جغرافیایی قرار دارد، دستخوش چنین تغییراتی نبوده است.
با اوج گرفتن بحران خشک شدن دریاچه ارومیه، مشخص شد که طی ۲۵ سال گذشته بیش از ۲۲ هزار حلقه چاه عمیق برای آبیاری باغ‌ها و مصرف آب شهرها حفر شده‌اند. مهندس مرتضی حقوقی، عضو هیات رئیسه جامعه مهندسین مشاور و رئیس کمیته محیط زیست این جامعه می‌گوید: در سی سال اخیر سطح کشت اراضی پیرامون دریاچه ارومیه، از ۱۵۰هزار هکتار به ۴۱۵هزار هکتار افزایش یافته است.»
