بررسي يک گروه تحقيقاتي بين المللي نشان مي دهد که حيات، نامطلوب ترين شرايط و محيط را مغلوب مي کند. بنابراين جاي شگفتي نيست که يک درياچه طبيعي قیر در جزيره ترينيداد دریای کارائيب مسکن و مأمن ميکروب هاي زيادي باشد. در ميان آنها موجودات سوخت وسازی عجيبي وجود دارد که قادرند نفت سنگين را هضم کنند و به جاي اکسيژن از مواد معدني تنفس کنند.
به گزارش روزنامه الکترونیکی دانش و فناوری ـستنا، ديرک شولتسه ماکوخ از دانشگاه واشنگتن و همکارانش دريافتند که در اين مخلوط قير و گل بد بو ميکروب ها به آب کمتري نسبت به حداقل ميزان لازم که معمولاً براي موجودات زنده در نظر گرفته مي شود، دسترسي دارند. به نوشته محققان در مقاله اي که به صورت آنلاين به بحث گذاشته شده، اگر از ديدگاه آستروبيولوژيکي در نظر بگيريم، درياچه آسفالت هم اين فرصت منحصر به فرد را به دست مي دهد که تا عمق مرز هاي زندگي پيش رفت.
درياچه قیر در ترينيداد يک وضعيت جغرافيايي طبيعی است. قير از ذخاير زيرزميني با فشار به سمت بالا مي آيد و با پوسته و مقداري آب مخلوط مي شود. اين توده گرم در سطح زمين يک درياچه 46 هکتاري را به وجود آورده است. در برخي جاها اين توده به آسفالت سفتي تبديل شده است که پس از استخراج و مورد بهره برداری قرار می گیرد، در جاهاي ديگر غليظ تر است و به مرور حباب هاي بزرگي از متان و دي اکسيد کربن از آن خارج مي گردد.
شولتسه ماکوخ و همکارانش نمونه هايي را از جاهاي مختلف درياچه آسفالت برداشتند و آنها را با مجموعه اي از روش هاي تجزيه و تحليل بررسي کردند. قسمت اعظم ايزوتوپ هاي کربن (کربن 12) موجود در هيدروکربن هاي سبک تر، ممکن است در فرآيند هاي متبوليسم ميکروبي سهيم باشند. در حقيقت اسيد هاي آمينه، پروتئين هاي غشايي و حتي DNA نيز در این نمونه ها يافت شد.
هنگامي که محققان به ژن هاي ويژه اي دست يافتند و آنها را کنار هم قرار دادند، اطلاعات بيشتري در مورد ميکروب ها به دست آوردند. بنابراين هر گرم آسفالت حاوي تا ده ميليون سلول است ـ علاوه بر این، باکتري ها موجودات ريز شناخته شده بسيار قديمي نيز وجود دارد. اين موجودات قادرند جامعه زيستي عملکردي بسازند که در آن گروهي مولکول هاي بزرگ تر آسفالت را به هيدروکربن هاي کوچکتر تجزيه مي کنند، که اينها مجدداً ممکن است توسط گروه ديگري مورد استفاده قرار گيرند.
به گزارش روزنامه الکترونیکی دانش و فناوری ـستنا، ديرک شولتسه ماکوخ از دانشگاه واشنگتن و همکارانش دريافتند که در اين مخلوط قير و گل بد بو ميکروب ها به آب کمتري نسبت به حداقل ميزان لازم که معمولاً براي موجودات زنده در نظر گرفته مي شود، دسترسي دارند. به نوشته محققان در مقاله اي که به صورت آنلاين به بحث گذاشته شده، اگر از ديدگاه آستروبيولوژيکي در نظر بگيريم، درياچه آسفالت هم اين فرصت منحصر به فرد را به دست مي دهد که تا عمق مرز هاي زندگي پيش رفت.
درياچه قیر در ترينيداد يک وضعيت جغرافيايي طبيعی است. قير از ذخاير زيرزميني با فشار به سمت بالا مي آيد و با پوسته و مقداري آب مخلوط مي شود. اين توده گرم در سطح زمين يک درياچه 46 هکتاري را به وجود آورده است. در برخي جاها اين توده به آسفالت سفتي تبديل شده است که پس از استخراج و مورد بهره برداری قرار می گیرد، در جاهاي ديگر غليظ تر است و به مرور حباب هاي بزرگي از متان و دي اکسيد کربن از آن خارج مي گردد.
شولتسه ماکوخ و همکارانش نمونه هايي را از جاهاي مختلف درياچه آسفالت برداشتند و آنها را با مجموعه اي از روش هاي تجزيه و تحليل بررسي کردند. قسمت اعظم ايزوتوپ هاي کربن (کربن 12) موجود در هيدروکربن هاي سبک تر، ممکن است در فرآيند هاي متبوليسم ميکروبي سهيم باشند. در حقيقت اسيد هاي آمينه، پروتئين هاي غشايي و حتي DNA نيز در این نمونه ها يافت شد.
هنگامي که محققان به ژن هاي ويژه اي دست يافتند و آنها را کنار هم قرار دادند، اطلاعات بيشتري در مورد ميکروب ها به دست آوردند. بنابراين هر گرم آسفالت حاوي تا ده ميليون سلول است ـ علاوه بر این، باکتري ها موجودات ريز شناخته شده بسيار قديمي نيز وجود دارد. اين موجودات قادرند جامعه زيستي عملکردي بسازند که در آن گروهي مولکول هاي بزرگ تر آسفالت را به هيدروکربن هاي کوچکتر تجزيه مي کنند، که اينها مجدداً ممکن است توسط گروه ديگري مورد استفاده قرار گيرند.
