ahmadfononi
معاونت انجمن
«من خيلي بدشانس هستم. در اوج آمادگي قرار داشتم. بهترين دورانم را مي‌گذراندم، ولي يك دفعه در ليگ مصدوم شدم و يك سال بيرون ماندم. دو بار مجبور شدم زانوي پاي چپم را جراحي كنم، اما تسليم نمي‌شوم و با قدرت برمي گردم.»
اين حرف‌هاي نخستين بانوي طلايي ايران در بازي‌هاي آسيايي است كه مدت‌هاست اثري از او در ميادين نيست.
خديجه آزادپور كه با كسب نشان طلاي بازي‌هاي آسياي گوانگجو طلسم‌شكني كرد و به عنوان نخستين بانوي طلايي تاريخ ورزش ايران معرفي شد اندكي بعد از اين اتفاق بزرگ بشدت آسيب ديد تا خيلي زودتر از آنچه تصورش مي‌رفت از اذهان دور شود.
او با اين‌كه حتي از سوي هم‌تيمي‌هايش هم چندان مورد توجه قرار نگرفت، اما سعي مي‌كند به اين موضوع چندان توجه نكند.
وقتي اين سوال را كه در اين مدت ملي‌پوشان و هم‌تيمي‌هايت چقدر به شما توجه كرده‌اند ، مطرح مي‌كنيم، مي‌گويد: «كم و بيش تماس داشتيم، ولي انتظاري از آنها نداشتم. به هرحال اين قانون ورزش است. وقتي در اوج هستي همه در كنارت هستند، اما وقتي كه كنار بماني ديگر از ذهن‌ها پاك مي‌شوي. من در اوج بودم كه مصدوم شدم و اين خيلي بد بود. خانواده‌ام خيلي اذيت شدند و از آنها كمال تشكر را دارم كه با تمام وجود به من كمك كردند تا روحيه‌ام را حفظ كنم، ولي اين را بگويم از كسي گله‌مند نيستم.»
اين سانداكار تيم ملي ووشو كشورمان كه قبل از بازي‌هاي آسياي گوانگجو در مسابقات جهاني هم به مدال طلا دست يافته بود در خصوص ترس از مبارزه به خاطر جراحي زانوي خود مي‌گويد: «يك سال پيش بود كه در ليگ به زانويم ضربه خورد و مجبور شدم جراحي كنم. قسمت اين بود كه در اوج، خانه‌نشين بشوم. من مسابقات جهاني را هم از دست دادم چون با جراحي‌اي كه كردم ديگر نمي‌شد زود به ميادين برگشت. اگر بگويم آخر بدشانسي هستم خيلي با اغراق نگفته‌ام چون كه مينيسك پايم خود به خود پاره شد و اين كار را بدتر كرد. مجبور شدم دوباره جراحي كنم. عمل زانو بدترين جراحي براي يك ورزشكار است. به هر حال هرچه بود گذشت و من هم تمريناتم را دوباره شروع كردم. يك مقدار از نظر بدني افت كرده‌ام كه طبيعي است، ولي اين روزها، هم تمرينات بدني دارم و هم روي تكنيك‌ها كار مي‌كنم. چهار ماه تا مسابقات انتخابي وقت دارم. يك مقدار از پاي چپم ترس دارم كه طبيعي است چون كه يك سال با اين پا كار نكردم، ولي به مرور خوب مي شود. مي‌خواهم با قدرت برگردم و دوباره افتخارآفريني كنم.»
اين ملي‌پوش سرشناس ووشوي ايران به پيگيري‌هايش از عملكرد تيم ملي و نيز مسابقات باشگاهي اشاره مي‌كند و مي‌گويد: «همه برنامه‌ها را دنبال مي‌كنم. در جريان برنامه‌هاي تيم ملي هستم و ليگ را هم پي مي‌گيرم. به نظرم بچه‌ها عالي كار مي‌كنند. مخصوصا در مسابقات جهاني خيلي خوب كار كردند. فضاي مسابقات جهاني خيلي فرق مي‌كند و تنها كسي كه مي‌تواند به من كمك كند تا به آن فضا برگردم خودم هستم. بايد با روحيه قوي به مسابقات برگردم تا بتوانم خودم را ثابت كنم.»
درخشش مريم هاشمي در مسابقات جهاني تركيه و كسب طلاي اين بانوي جوان ايراني به طور حتم كار را براي آزادپور دشوارتر خواهد كرد.
هاشمي كه جايگزين وي شده بود دست به كاري بزرگ زد و حالا نفر اول دنيا در وزن خودش به حساب مي‌آيد؛ آيا آزادپور مي‌تواند او را كنار بزند: «هاشمي بازيكن خيلي خوبي است و خوشحالم كه در وزن خودم يك ايراني به مدال طلاي جهاني رسيد. سال قبل او در رده جوانان حضور داشت و من هم در جهاني و هم در گوانگجو طلا گرفتم. هاشمي دوست و رقيب خيلي خوب من است، ولي ان‌شاءالله هر كسي كه آماده‌تر بود و شايستگي داشت به مسابقات جهاني دوره بعد اعزام شود. من شايد در يك وزن ديگر مبارزه كنم يعني يا يك وزن پايين‌تر يا يك وزن بالاتر. البته اين نيست كه نخواهم از انتخابي با هاشمي طفره بروم. كل بچه‌هاي ووشو خيلي خوب هستند و حتي مسابقات كشوري و داخلي از بين‌المللي خيلي سخت‌تر است چه برسد به انتخابي درون اردويي. اگر مسابقه انتخابي بگذارند با تمام وجود شركت مي‌كنم. اين آسيب‌ديدگي باعث نشده كه خودباوري‌ام را از دست بدهم. من چهار ماه وقت دارم كه خيلي زياد است و خودم را به آمادگي ايده‌آل مي‌رسانم. من حتي از چند وقت پيش هم مي‌توانستم در مسابقات شركت كنم، ولي اين ريسك را نكردم. نمي‌خواستم عجله كنم و با اين كار براي هميشه از ورزش كنار بروم چون كه ريسك بزرگي بود.»
اين‌كه ووشوي ايران در نزد بانوان از استقبال خوبي برخوردار است و پيشرفت چشمگيري هم داشته موضوعي است كه براي خيلي‌ها به يك علامت سوال تبديل شده. آزادپور در اين باره توضيح مي‌دهد: «ووشو يك ورزش نوپا بود. فقط يك دهه است كه مسابقات جهاني اين رشته برگزار مي‌شود و در ايران بندرت انجام مي‌گرفت. فدراسيون ايران در اين زمينه خوب كار كرد. اردوهاي خوبي داشته‌ايم و فدراسيون هم به بانوان به اندازه كافي بها داده است. نمي‌توانم به طور دقيق بگويم كه چرا بانوان به اين رشته علاقه‌مندي زيادي دارند، ولي در كاراته و تكواندو هم شاهد حضور خيلي خوب بانوان هستيم. الآن به جرات مي‌توانم بگويم كه تنها رقيب چين در سطح جهان ايران است و در بسياي موارد هم با آنها برابري مي‌كنيم.»
اين سانداكار كشورمان در خصوص اين كه چقدر از زمان خود را روزانه صرف اين رشته مي‌كند، مي‌گويد: «تقريبا هر روز چهار ساعت صبح و عصر تمرين مي‌كنيم. نمي‌شود بيشتر از اين زمان گذاشت، چون كه تمرين‌زدگي به وجود مي‌آيد. از طرفي دانشگاه هم با ما همكاري نمي‌كند و در اين زمينه هم مشكل داريم، ولي چاره‌اي نيست و نمي‌توان هيچ كدام را كنار گذاشت.»
نخستين بانوي طلايي ورزش ايران در بازي‌هاي آسيايي درباره ميزان دستمزدش در ليگ برتر حاضر نيست به وضوح پاسخ دهد و عنوان مي‌كند: «من امسال در ليگ حضور نداشتم، ولي در مجموع قراردادها خيلي بالا نيست.»
خديجه آزادپور كه با كسب نشان طلاي بازي‌هاي آسياي گوانگجو طلسم‌شكني كرد و به عنوان نخستين بانوي طلايي تاريخ ورزش ايران معرفي شد اندكي بعد از اين اتفاق بزرگ بشدت آسيب ديد تا خيلي زودتر از آنچه تصورش مي‌رفت از اذهان دور شود.
او با اين‌كه حتي از سوي هم‌تيمي‌هايش هم چندان مورد توجه قرار نگرفت، اما سعي مي‌كند به اين موضوع چندان توجه نكند.
وقتي اين سوال را كه در اين مدت ملي‌پوشان و هم‌تيمي‌هايت چقدر به شما توجه كرده‌اند ، مطرح مي‌كنيم، مي‌گويد: «كم و بيش تماس داشتيم، ولي انتظاري از آنها نداشتم. به هرحال اين قانون ورزش است. وقتي در اوج هستي همه در كنارت هستند، اما وقتي كه كنار بماني ديگر از ذهن‌ها پاك مي‌شوي. من در اوج بودم كه مصدوم شدم و اين خيلي بد بود. خانواده‌ام خيلي اذيت شدند و از آنها كمال تشكر را دارم كه با تمام وجود به من كمك كردند تا روحيه‌ام را حفظ كنم، ولي اين را بگويم از كسي گله‌مند نيستم.»
ترس ندارم
اين سانداكار تيم ملي ووشو كشورمان كه قبل از بازي‌هاي آسياي گوانگجو در مسابقات جهاني هم به مدال طلا دست يافته بود در خصوص ترس از مبارزه به خاطر جراحي زانوي خود مي‌گويد: «يك سال پيش بود كه در ليگ به زانويم ضربه خورد و مجبور شدم جراحي كنم. قسمت اين بود كه در اوج، خانه‌نشين بشوم. من مسابقات جهاني را هم از دست دادم چون با جراحي‌اي كه كردم ديگر نمي‌شد زود به ميادين برگشت. اگر بگويم آخر بدشانسي هستم خيلي با اغراق نگفته‌ام چون كه مينيسك پايم خود به خود پاره شد و اين كار را بدتر كرد. مجبور شدم دوباره جراحي كنم. عمل زانو بدترين جراحي براي يك ورزشكار است. به هر حال هرچه بود گذشت و من هم تمريناتم را دوباره شروع كردم. يك مقدار از نظر بدني افت كرده‌ام كه طبيعي است، ولي اين روزها، هم تمرينات بدني دارم و هم روي تكنيك‌ها كار مي‌كنم. چهار ماه تا مسابقات انتخابي وقت دارم. يك مقدار از پاي چپم ترس دارم كه طبيعي است چون كه يك سال با اين پا كار نكردم، ولي به مرور خوب مي شود. مي‌خواهم با قدرت برگردم و دوباره افتخارآفريني كنم.»
اين ملي‌پوش سرشناس ووشوي ايران به پيگيري‌هايش از عملكرد تيم ملي و نيز مسابقات باشگاهي اشاره مي‌كند و مي‌گويد: «همه برنامه‌ها را دنبال مي‌كنم. در جريان برنامه‌هاي تيم ملي هستم و ليگ را هم پي مي‌گيرم. به نظرم بچه‌ها عالي كار مي‌كنند. مخصوصا در مسابقات جهاني خيلي خوب كار كردند. فضاي مسابقات جهاني خيلي فرق مي‌كند و تنها كسي كه مي‌تواند به من كمك كند تا به آن فضا برگردم خودم هستم. بايد با روحيه قوي به مسابقات برگردم تا بتوانم خودم را ثابت كنم.»
مسابقات داخلي سخت‌تر از بين‌المللي!
درخشش مريم هاشمي در مسابقات جهاني تركيه و كسب طلاي اين بانوي جوان ايراني به طور حتم كار را براي آزادپور دشوارتر خواهد كرد.
هاشمي كه جايگزين وي شده بود دست به كاري بزرگ زد و حالا نفر اول دنيا در وزن خودش به حساب مي‌آيد؛ آيا آزادپور مي‌تواند او را كنار بزند: «هاشمي بازيكن خيلي خوبي است و خوشحالم كه در وزن خودم يك ايراني به مدال طلاي جهاني رسيد. سال قبل او در رده جوانان حضور داشت و من هم در جهاني و هم در گوانگجو طلا گرفتم. هاشمي دوست و رقيب خيلي خوب من است، ولي ان‌شاءالله هر كسي كه آماده‌تر بود و شايستگي داشت به مسابقات جهاني دوره بعد اعزام شود. من شايد در يك وزن ديگر مبارزه كنم يعني يا يك وزن پايين‌تر يا يك وزن بالاتر. البته اين نيست كه نخواهم از انتخابي با هاشمي طفره بروم. كل بچه‌هاي ووشو خيلي خوب هستند و حتي مسابقات كشوري و داخلي از بين‌المللي خيلي سخت‌تر است چه برسد به انتخابي درون اردويي. اگر مسابقه انتخابي بگذارند با تمام وجود شركت مي‌كنم. اين آسيب‌ديدگي باعث نشده كه خودباوري‌ام را از دست بدهم. من چهار ماه وقت دارم كه خيلي زياد است و خودم را به آمادگي ايده‌آل مي‌رسانم. من حتي از چند وقت پيش هم مي‌توانستم در مسابقات شركت كنم، ولي اين ريسك را نكردم. نمي‌خواستم عجله كنم و با اين كار براي هميشه از ورزش كنار بروم چون كه ريسك بزرگي بود.»
دلايل پيشرفت ووشوي بانوان
اين‌كه ووشوي ايران در نزد بانوان از استقبال خوبي برخوردار است و پيشرفت چشمگيري هم داشته موضوعي است كه براي خيلي‌ها به يك علامت سوال تبديل شده. آزادپور در اين باره توضيح مي‌دهد: «ووشو يك ورزش نوپا بود. فقط يك دهه است كه مسابقات جهاني اين رشته برگزار مي‌شود و در ايران بندرت انجام مي‌گرفت. فدراسيون ايران در اين زمينه خوب كار كرد. اردوهاي خوبي داشته‌ايم و فدراسيون هم به بانوان به اندازه كافي بها داده است. نمي‌توانم به طور دقيق بگويم كه چرا بانوان به اين رشته علاقه‌مندي زيادي دارند، ولي در كاراته و تكواندو هم شاهد حضور خيلي خوب بانوان هستيم. الآن به جرات مي‌توانم بگويم كه تنها رقيب چين در سطح جهان ايران است و در بسياي موارد هم با آنها برابري مي‌كنيم.»
اين سانداكار كشورمان در خصوص اين كه چقدر از زمان خود را روزانه صرف اين رشته مي‌كند، مي‌گويد: «تقريبا هر روز چهار ساعت صبح و عصر تمرين مي‌كنيم. نمي‌شود بيشتر از اين زمان گذاشت، چون كه تمرين‌زدگي به وجود مي‌آيد. از طرفي دانشگاه هم با ما همكاري نمي‌كند و در اين زمينه هم مشكل داريم، ولي چاره‌اي نيست و نمي‌توان هيچ كدام را كنار گذاشت.»
نخستين بانوي طلايي ورزش ايران در بازي‌هاي آسيايي درباره ميزان دستمزدش در ليگ برتر حاضر نيست به وضوح پاسخ دهد و عنوان مي‌كند: «من امسال در ليگ حضور نداشتم، ولي در مجموع قراردادها خيلي بالا نيست.»