دوربینی که با سرعت نور تصویر برداری می کند احتمالا تا به حال تصاویری که توسط دوربین های پرسرعت از اجسام متحرک گرفته شده اند را دیده اید. مثلا تصویری که با سرعت ده هزار فریم در ثانیه از یک گلوله در حال برخورد با یک سیب گرفته شده است.
یک تیم در دانشگاه ام آی تی دوربینی ساخته اند که مرزهای سرعت در تصویر برداری را جابجا کرده است: یعنی با سرعت شاتر یک تریلیون در ثانیه! با چنین سرعتی آنها توانسته اند از نور در حال حرکت عکس برداری کنند و این به معنی یک قدم جدید است. حالا ما دوربینی داریم که می تواند با سرعت نور تصویر برداری کند.
در مدل آزمایشگاهی آنها می بینید، یک اشعه نور توسط لیزر تولید، از درون یک بطری عبور و توسط دروبین ثبت می شود. آنها به خوبی توانسته اند آزمایش خودش شان را صدها بار با موفقیت تکرار کنند. جالب است بدانید که آن اشعه نور که در تصویر و در ویدیو ارایه شده، توسط لیزر برای ۱.۷۱ پیکوثانیه تولید شده است. هر پیکو ثانیه معادل یک تریلیونیوم ثانیه است!
کاربرد ها؟ دکتر راسکار سرپرست تیم می گوید اینکه ما بتوانیم حرکات نور را ثبت کنیم طیف جدیدی از قابلیت ها را در اختیارمان خواهد گذاشت. برای مثال از آنجایی که حالا می توانیم این حرکات را ثبت کنیم می توانیم از نور در پزشکی برای سونوگرافی استفاده کنیم (به جای استفاده از امواج صوتی) یا اینکه می توانیم منتظر ورود دستگاه های سی تی اسکن قابل حمل باشیم.
او می گوید تصور کنید که ده سال دیگر چنین قابلیتی را روی تلفن همراه تان داشته باشید. آن وقت می توانید با تلفن تان بفهمید که میوه ای که می خرید رسیده است یا نه. این سیستم به چشم شما اجازه می دهد چیزهایی را ببینید که تا به حال فقط از طریق نمودار ها و آمارهای ریاضی به آنها دسترسی داشتید. در عکاسی، طراحی و علوم دیگر شما به طیف جدیدی از اطلاعات دسترسی پیدا خواهید کرد که تا به حال فقط با اعداد و ارقام آنها را به دست می آوردید. اما از این پس می توانید آنها را با چشم خودتان ببینید و این به معنی اکتشاف ها و پیشرفت های جدید علمی است که باید منتظرشان باشیم.
ژاپن تا سال 2050 آسانسور فضایی می سازد! شما در سالن سینما ننشسته یا بر روی مبل راحتی تان لم نداده اید، این هم فیلم پیشتازان فضا یا هر فیلم علمی تخیلی دیگری با آن همه ربات و صفینه و این داستانها نیست! حقیقت آن است که دوستان چشم بادامی مان در حال ساخت یک آسانسور فضایی کاملاً واقعی هستند و امید می رود تا سال 2050 آن را افتتاح کنند! بنا به خبر منتشره در روزنامه یومیوری ژاپن، شرکت ساختمانی اوبایاشی قول داده تا نیمه قرن جاری آسانسوری به ارتفاع 36,000 کیلومتر را به بهره برداری برساند.
این کمپانی قصد دارد تا از لوله های کربن نانو که 20 برابر محکم تر از فولاد هستند، برای ساخت کابل مورد نیاز این آسانسور بهره ببرد. قرار است در ساخت این دستگاه از کابلهایی به طول کلی 96,000 کیلومتر برای بالا و پایین بردن اتاقک آسانسور استفاده شود. بدین ترتیب طول کابل مصرفی چیزی در حدود یک چهارم فاصله زمین تا ماه خواهد بود.
از این گذشته اتاقک این آسانسور ظرفیت 30 نفر را خواهد داشت و با سرعتی در حدود 200 کیلومتر در ساعت مسافت 36,000 کیلومتری بین مبداء و مقصد را طی خواهد کرد. در همین رابطه یکی از اعضای شرکت اوبایاشی اعلام کرده است که: در حال حاضر نمی توانیم رقم دقیقی از هزینه کلی این پروژه را محاسبه و اعلام نماییم. با این وجود، تمام توان خویش را صرف تحقق این رویا خواهیم نمود.
البته با پشتکاری که از دوستان ژاپنی مان سراغ داریم هیچ بعید نیست پیش از تاریخ اعلامی بتوانند آسانسور علمی تخیلی خود را بسازند. ولی نباید از یاد ببریم که بالا و پایین رفتن با این آسانسور نه تنها قدری برای جیب ما گران تمام می شود که احتمالاً باید در صف انتظار طولانی چند صد کیلومتری نیز بیایستیم!
ژاپن تا سال 2050 آسانسور فضایی می سازد! شما در سالن سینما ننشسته یا بر روی مبل راحتی تان لم نداده اید، این هم فیلم پیشتازان فضا یا هر فیلم علمی تخیلی دیگری با آن همه ربات و صفینه و این داستانها نیست! حقیقت آن است که دوستان چشم بادامی مان در حال ساخت یک آسانسور فضایی کاملاً واقعی هستند و امید می رود تا سال 2050 آن را افتتاح کنند! بنا به خبر منتشره در روزنامه یومیوری ژاپن، شرکت ساختمانی اوبایاشی قول داده تا نیمه قرن جاری آسانسوری به ارتفاع 36,000 کیلومتر را به بهره برداری برساند.
این کمپانی قصد دارد تا از لوله های کربن نانو که 20 برابر محکم تر از فولاد هستند، برای ساخت کابل مورد نیاز این آسانسور بهره ببرد. قرار است در ساخت این دستگاه از کابلهایی به طول کلی 96,000 کیلومتر برای بالا و پایین بردن اتاقک آسانسور استفاده شود. بدین ترتیب طول کابل مصرفی چیزی در حدود یک چهارم فاصله زمین تا ماه خواهد بود.
از این گذشته اتاقک این آسانسور ظرفیت 30 نفر را خواهد داشت و با سرعتی در حدود 200 کیلومتر در ساعت مسافت 36,000 کیلومتری بین مبداء و مقصد را طی خواهد کرد. در همین رابطه یکی از اعضای شرکت اوبایاشی اعلام کرده است که: در حال حاضر نمی توانیم رقم دقیقی از هزینه کلی این پروژه را محاسبه و اعلام نماییم. با این وجود، تمام توان خویش را صرف تحقق این رویا خواهیم نمود.
البته با پشتکاری که از دوستان ژاپنی مان سراغ داریم هیچ بعید نیست پیش از تاریخ اعلامی بتوانند آسانسور علمی تخیلی خود را بسازند. ولی نباید از یاد ببریم که بالا و پایین رفتن با این آسانسور نه تنها قدری برای جیب ما گران تمام می شود که احتمالاً باید در صف انتظار طولانی چند صد کیلومتری نیز بیایستیم!
دانشمندان آی‌بی‌ام اعلام کردند که توانسته‌اند گامی اساسی در ترکیب دنیای رایانه و مغز بردارند. این شرکت فناوری موفق به تولید دو پیش‌ساخت تراشه شده که به گفته محققان می‌توانند اطلاعات را شبیه مغز پردازش کنند. این تراشه‌ها نتیجه شش سال تلاش ۱۰۰ محقق بوده که حدود ۴۱ میلیون دلار برای سازمان پروژه‌های تحقیقات پیشرفته دفاعی آمریکا هزینه دربرداشته است.
این پیش‌ساخت‌ها، شواهد بیشتری را از اهمیت روزافزون پردازش همزمان یا انجام همزمان چند وظیفه توسط رایانه‌ها نشان می‌دهد. این کار از اهمیت زیادی برای نمایش گرافیکی و تجزیه مقادیر زیاد اطلاعات برخوردار است. کاربری‌های کنونی از این تراشه در سطح بسیار ساده مانند فرمان دادن به خودرو برای عبور از پیچ یا بازی‌هایی مانند پینگ‌پونگ است.
به گفته محققان برای ورود این تراشه‌ها به آزمایشگاه و بعد در محصولات بیش از یک دهه زمان لازم است. به گفته دانشمندان آنچه در این بین مهم است نه کار این تراشه‌ها که چگونگی انجام آن است. قابلیت این تراشه‌ها برای انطباق با گونه‌های اطلاعاتی که برای آنها برنامه‌ریزی نشده بودند، بسیار قابل توجه است.
محققان فناوری از مدت‌ها پیش به دنبال ساخت رایانه‌هایی با توانایی یادگیری انسانی بودند اما شیوه‌های اکتشافی شرکت آی‌بی‌ام و سایر شرکت‌ها در مورد "محاسبات شناختی" می‌تواند به ساخت تراشه‌هایی با قابلیت انطباق‌پذیری بهتر به اطلاعات دور از انتظار منجر شود. این تراشه‌ها می‌توانند به صورت بالقوه به پردازش علائم دنیای واقعی مانند دما یا صوت یا حرکت کمک کرده و آنها را برای رایانه‌ها قابل احساس کنند. به گفته سازندگان، این تراشه از بخش‌هایی تشکیل شده که مانند نورون‌ها و سیناپس‌های دیجیتالی رفتار کرده و آنها را از سایر تراشه‌ها متفاوت می‌کند.
چراغ های راهنمایی هوشمند فقط به خاطر روی گل شما سبز می شوند! اگر شما در یک شهر منظم و بی نظیر چون پورتلند زندگی نمی کنید، پس حتما با پدیده چراغ راهنمایی های احمقانه که انگار طوری تنظیم شده اند تا وقتی شما به آن می رسید، در حالی که در سوی دیگر هیچ اتومبیلی وجود ندارد، قرمز شوند، برخورد داشته اید. این موضوع نه تنها آزار دهنده است بلکه برای محیط زیست نیست مضر است. چراغ راهنمایی های هوشمند می توانند کلید حل این مشکل باشند و تغییرات اساسی ایجاد نمایند.
پیتر استون، استاد علوم کامپیوتر در دانشگاه تگزاس، معتقد است اگر چراغ های راهنمایی به اندازه ای هوشمند باشند که فریاد شما برای سبز ماندن یا سبز شدن را بشنوند! بسیار مفید تر خواهند بود. ایده او این گونه است که تعدادی "سیستم رزرو" نصب شود تا ماشین شما بتواند از پیش از رسیدن به چراغ با آن ارتباط برقرار کند. چراغ هم در هر لحظه با چند اتومبیل به طور همزمان در ارتباط باشد تا هر کدام را با یک زمان بندی پویا راهنمایی کند و از این طریق بهینه ترین جریان ترافیکی را ایجاد کند.
جریان ترافیکی بهینه، برای هر کسی که زیاد رانندگی می کند، اساسا خبر خوبی است. اما همان طور که همه ما می دانیم تمام رانندگان غیر از شما رانندگی بلد نیستند و البته صد در صد کار و مقصد آنها از اهمیتی فوق العاده کمتر از کار شما برخوردار است! در واقع چراغ راهنمای هوشمند قرار است تعداد خودروهای هر مسیر را محاسبه نموده و براساس آن زمان توقف و چراغ قرمز و سبز هر کدام از مسیرها را تنظیم کند.
دلیل اصلی آن که به چراغ های هوشمند علاقمند می شویم این است که دوست داریم برایمان تضمین شود که هیچگاه نیازی نباشد سرعتمان را کم کنیم یا پشت چراغ قرمز بایستیم. یا اینکه حداقل این چراغ ها به اتومبیل شما می گویند که چگونه سرعت خود را تنظیم کند تا نیازی به توقف در تقاطع ها نباشد، اتفاقی که نه تنها باعث اتلاف وقت شده و حوصله مان را سر می برد بلکه مقدار خیلی زیادی از سوخت اتومبیل ها نیز این گونه تلف می شود.
در یک جهان خیالی و فانتزی که پر است از اتومبیل های مجهز به انواع سنسور و چراغ های راهنمایی هوشمند (این دنیا دیگر زیاد هم خیالی به نظر نمی رسد)، که امکان عبور بدون توقف از یک تقاطع بسیار پر رفت و آمد نیز فراهم باشد، فقط کافی است اجازه دهید اتومبیل تان و چراغ راهنمایی کنترل مسائل را به عهده گیرند.
