محققان فرضیهای در خصوص خارج شدن زمین از مدار خود در اثر برخورد یک ستاره گم شده را مطرح کردهاند.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، چرخش زمین در زاویه هفت درجه ای خارج از خط استوای خورشید همیشه برای محققان سوال برانگیز بوده است.
فرضیهای که به تازگی در این خصوص مطرح شده نشان می دهد که گرانش یک ستاره سیار در نزدیکی منظومه شمسی باعث خروج سیارات از مدار خط استوای خورشید شده است.
دکتر «کنستانتین باتیگین» از محققان مرکز فیزیک نجومی هاروارد - اسیمت سونیان در دانشگاه کمبریج اظهار میکند: خورشید در زمان شکلگیری منظومه شمسی احتمالا دارای یک ستاره همسایه جوان و سرگردان بوده است که گرانش این ستاره باعث خروج سیارات از مدار خط استوای خورشید شده است.
وی خاطر نشان میکند: معتقدم جایی در کهکشان راه شیری، ستارهای وجود دارد که گرانش آن باعث انحراف هفت درجهای زمین از مدار خط استوای خورشید شده است.
«جاش وین» از محققان نجوم موسسه فناوری ماساچوست (MIT) نیز فرضیه مطرح شده را ایدهای قابل پذیرش دانسته و معتقد است، با استفاده از ابزار پیشرفته نجومی میتوان سیستمهای چند سیارهای و درستی فرضیه دکتر «باتیگین» را مورد بررسی قرار داد.
نتایج فرضیه جدید محققان در مجله Nature منتشر شده است.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، چرخش زمین در زاویه هفت درجه ای خارج از خط استوای خورشید همیشه برای محققان سوال برانگیز بوده است.
فرضیهای که به تازگی در این خصوص مطرح شده نشان می دهد که گرانش یک ستاره سیار در نزدیکی منظومه شمسی باعث خروج سیارات از مدار خط استوای خورشید شده است.
دکتر «کنستانتین باتیگین» از محققان مرکز فیزیک نجومی هاروارد - اسیمت سونیان در دانشگاه کمبریج اظهار میکند: خورشید در زمان شکلگیری منظومه شمسی احتمالا دارای یک ستاره همسایه جوان و سرگردان بوده است که گرانش این ستاره باعث خروج سیارات از مدار خط استوای خورشید شده است.
وی خاطر نشان میکند: معتقدم جایی در کهکشان راه شیری، ستارهای وجود دارد که گرانش آن باعث انحراف هفت درجهای زمین از مدار خط استوای خورشید شده است.
«جاش وین» از محققان نجوم موسسه فناوری ماساچوست (MIT) نیز فرضیه مطرح شده را ایدهای قابل پذیرش دانسته و معتقد است، با استفاده از ابزار پیشرفته نجومی میتوان سیستمهای چند سیارهای و درستی فرضیه دکتر «باتیگین» را مورد بررسی قرار داد.
نتایج فرضیه جدید محققان در مجله Nature منتشر شده است.