رودخانه کوای:
رودخانه کوای که به سبب پل روی آن شهرت جهانی دارد، در ۱۳۰ کیلومتری غرب بانکوک واقع شده است. شهرت این پل به این علت است که در دوران جنگ جهانی دوم، نزدیک به ۱۶ هزار اسیر جنگی متحدان به هنگام ساخت « خط آهن مرگ » بر روی این پل، جان خودرا از دست دادند.
در آن زمان ارتش امپراتوری ژاپن، این اسیران را مجبور به ساخت این خط آهن استراتژیک از میان جنگل و رودخانه های خطرناک این منطقه کرده بود. ساخت این پل در سال ۱۹۴۲ آغاز شد و آنطور که تخمین می زدند، ۵ سال به طول می انجامید تا تایلند و برمه را با راه آهن به هم متصل کند اما ارتش ژاپن اسیران را وادار کرد که این خط آهن ۴۱۵ کیلومتری را در طول ۱۶ ماه بسازند با این حال پس از ساخت آن هم تنها ۲۰ ماه مورد استفاده بود و در سال ۱۹۴۵ متحدان آن را بمباران کردند.
پس از جنگ جهانی دوم، نیروهای متحدان اجساد را در دو قبرستان در نزدیکی رودخانه کوای به خاک سپردند و هر ساله در اولین هفته ماه دسامبر به یادبود این واقعه، در این پل نورافشانی می کنند و نمایشگاه هایی در مورد این واقعه برپاست که در میان تایلندی ها و گردشگران این کشور هم بسیار طرفدار دارد.
شهر سوخته:
شهر تاریخی آیوتایا که به مدت ۴۱۷ سال پایتخت تایلند به شمار می رفته، یکی از تاریخی ترین بناهای این کشور است که در زمان خود از بزرگترین شهرهای دنیا و مرکز تمدن آسیای جنوب شرقی بوده است.
پادشاهی آیوتایا که در سال ۱۳۵۰ ایجاد شده بود و در واقع دومین پایتخت سیام پس از سوخوتای به شمار می رفت، در قرن ۱۶ به اوج قدرت، ثروت و فرهنگ رسید و قلمرو آن فراتر از لائوس، کامبوج و برمه کنونی گسترش یافته و حتی با فرانسه زمان لویی چهاردهم رابطه داشت. آیوتایا در ۸۹ کیلومتری شمال شهر بانکوک قرار گرفته و معماری آن ترکیبی از هنر معماری کامبوج و هنر دوره سوخوتای است. این شهر که بسیاری در قرن ۱۷ آن را از زیباترین شهرهای جهان می دانستند، از سال ۱۹۹۱ در فهرست آثار جهانی یونسکو قرار گرفته است.
آیوتایا تا سال ۱۷۶۷ محل حکومت ۳۳ تن از پادشاهان تایلند از خاندان های مختلف بود تا اینکه در نیمه های قرن ۱۸برمه ای ها آن را فتح و تخریب کردند. از این شهر که زمانی بیش از ۴۰۰ معبد را در خود جای داده بود، امروزه تنها مجموعه ای از معابد و ردیف هایی از بوداهای نیمه ویران و قدیمی بر جای مانده است.