سپیده که سر زد
،سراغ دوست را از گلهای باغ بگیرشاید او را بشناسند ...
در بهار ،
به وقتی آفتابی !دوست شاید پرنده ای است که در آشیانی امن ، از رهایی می خوان
دشاید پروانه ای که پیله تنهایی اش را تازه شکافتهیا خیالی است بازیگوش که با رویای تو میرقصد ..
.او آن طور که می پسندی به تو مهر می ورزدجایی را پر میکند که فقط برای او خالی ستاین جا ، آنجا و هر روز نمی بینی اش ...
در هر مکانی نمی نشیند و برای هر دلیلی نمی ماند ...
سرسری نمی آید و مکرر نمی رود
او را همانطور که دوست دارد ،
بخواهدر راهی که برایت چراغانی کرده ، قدم بگذاراو فقط به یابنده اش می خندد ...
از نسیم سراغش را بگیر ،
دیروز از سبکبالی اش حرف می زدشاید هم او را دیده ای و نشناخته ای ...
به او گفته ای ؛ تو نمی توانی روی شانه من آشیانه بسازی
یا گفته ای : من خوب ها را می شناسم ، اما گاهی دوست با رهگذر خوب را اشتباه میگیرم
شاید می خندیدی و نمی دانستی توی آسمان زندگی اش چقدر جالی تو خالی ست ...
شاید هم او را دیده ای که آرام می رفتهو از پرنده ها می پرسید مسیر کوچ ،از کدام سوی آسمان آغاز می شود ..
نخند به احساس کودکانه ی دلم ،که گاهی همین دل دلیل زندگی می شود ...نخند، اگر از تکرار آوای کلمه ای از تو آرام می شوم ...نخند به دل ساده ام ،که دستان لرزانش نه تاب نوشتن حقیقت را دارد و نه جرأت لرزاندن دلت را ...نخند به من …نخند به رویای نیمه کاره ام ، که من رویایم را با قلم موی دلم رنگ می زنم حتی اگر نباشی ...نخند به سر خوشی ام ،حتی اگر بهانه ام برای شادمانی تنها جمله ای ، کلامی ، حرفی از تو باشد ...نخند اگر هنوز از رسیدنت به دلهره می افتم و از رفتنت دلتنگ می شوم ...نخند بر من و بر دل و بر نگاهم که به ندیدنت عادت نکرده ام ...!نوشتم تا شاید بدانی ...، نوشتی تا شاید از یاد ببرم ...!!!نوشتم تا هر روز از خواندن هزارباره ی هر جمله بی قرار شوم...، نوشتی تا ...نمی دانم چرا؟! شاید ...شاید نوشتی چون هنوز به رسم گذشته جملات را به بازی لبخند و نگاهت مهمان می کنی و نمی دانی ...نمی دانی که من دل را به بهای هر جمله ات مهر می زنم ، هنوز ...!راستی گفتم " نخند " ، اما بخند ... به زندگی ات ، به لبخندش ، به نگاهش ، به شادی ، به فردا ... اما نه به من ...و نه به " دلم " ...
،سراغ دوست را از گلهای باغ بگیرشاید او را بشناسند ...
در بهار ،
به وقتی آفتابی !دوست شاید پرنده ای است که در آشیانی امن ، از رهایی می خوان
دشاید پروانه ای که پیله تنهایی اش را تازه شکافتهیا خیالی است بازیگوش که با رویای تو میرقصد ..
.او آن طور که می پسندی به تو مهر می ورزدجایی را پر میکند که فقط برای او خالی ستاین جا ، آنجا و هر روز نمی بینی اش ...
در هر مکانی نمی نشیند و برای هر دلیلی نمی ماند ...
سرسری نمی آید و مکرر نمی رود
او را همانطور که دوست دارد ،
بخواهدر راهی که برایت چراغانی کرده ، قدم بگذاراو فقط به یابنده اش می خندد ...
از نسیم سراغش را بگیر ،
دیروز از سبکبالی اش حرف می زدشاید هم او را دیده ای و نشناخته ای ...
به او گفته ای ؛ تو نمی توانی روی شانه من آشیانه بسازی
یا گفته ای : من خوب ها را می شناسم ، اما گاهی دوست با رهگذر خوب را اشتباه میگیرم
شاید می خندیدی و نمی دانستی توی آسمان زندگی اش چقدر جالی تو خالی ست ...
شاید هم او را دیده ای که آرام می رفتهو از پرنده ها می پرسید مسیر کوچ ،از کدام سوی آسمان آغاز می شود ..
نخند به احساس کودکانه ی دلم ،که گاهی همین دل دلیل زندگی می شود ...نخند، اگر از تکرار آوای کلمه ای از تو آرام می شوم ...نخند به دل ساده ام ،که دستان لرزانش نه تاب نوشتن حقیقت را دارد و نه جرأت لرزاندن دلت را ...نخند به من …نخند به رویای نیمه کاره ام ، که من رویایم را با قلم موی دلم رنگ می زنم حتی اگر نباشی ...نخند به سر خوشی ام ،حتی اگر بهانه ام برای شادمانی تنها جمله ای ، کلامی ، حرفی از تو باشد ...نخند اگر هنوز از رسیدنت به دلهره می افتم و از رفتنت دلتنگ می شوم ...نخند بر من و بر دل و بر نگاهم که به ندیدنت عادت نکرده ام ...!نوشتم تا شاید بدانی ...، نوشتی تا شاید از یاد ببرم ...!!!نوشتم تا هر روز از خواندن هزارباره ی هر جمله بی قرار شوم...، نوشتی تا ...نمی دانم چرا؟! شاید ...شاید نوشتی چون هنوز به رسم گذشته جملات را به بازی لبخند و نگاهت مهمان می کنی و نمی دانی ...نمی دانی که من دل را به بهای هر جمله ات مهر می زنم ، هنوز ...!راستی گفتم " نخند " ، اما بخند ... به زندگی ات ، به لبخندش ، به نگاهش ، به شادی ، به فردا ... اما نه به من ...و نه به " دلم " ...
آخرین ویرایش: