سيسيل با تلفظ ايتاليايى سيچيليا، بزرگترين جزيره در درياى مديترانه است که در جنوب ایتالیا واقع شده و توسط تنگه مسینا (Messina) از سرزمين اصلي ايتاليا جدا شده. جزيره تقريباً سه‌گوشه است و با جزاير كوچك مجاور يكی از ناحيه هاي ايتاليا را تشكيل داده است. وسعت ناحيه سيسيل، 25707 كيلومتر متربع و جمعيت آن در سال 2002حدود 5 ميليون نفر بوده است.
ارتفاع فلات سيسيل 150 تا 500 متر بالاى سطح دريا ميباشد. در افق شمالي سلسله كوههاي نبرودي (Nebrodi) و مادونيه (Madonie) با چندين قله مشخص از قبيل آتشفشان مانت اتنا (Mount Etna) با ارتفاع 3323 متر در شرق و مونته سن جوليانو (Mounte san giuliano) با ارتفاع 750 متر در شمال غربي، قرار دارندد.
سيسيل همواره با خشكسالى مواجه است. باد گرم ظالمانه اي كه از آفريقاى شمالى به جزيره ميوزد، مردم جزيره را آسوده نميگذارد. فصل بارانى، كه در اواخر پاييز و زمستانى اتفاق ميافتد، باعث ميشود كه اين خشكى عمومى كمي بهبود يابد. استفاده از متدهاي قديمي براي كشاورزى، آبيارى كم و طبيعت خشك سرزمين باعث شده كه سيسيل نتواند در زمينه كشاورزي چندان پيشرفتي داشته باشد.
در مناطق بلند كوهستاني ميتوان درختهاي سرو را پيدا كرد. روى شيبهاى پايين‌تر درختان چوب سرخ جنگلي رشد ميكنند. درختان چنار در امتداد رودخانه‌هاي شرق، و در زمين‌هاى هموار ، جايى كه گندم كشت ميشوند درختان بلوط همراه با درختان زيتون، و كاج ديده ميشوند. به غير از چند نوع اندك، حيوانات وحشي سيسيل اغلب غير بومي هستند.
سيسيل منبع اصلى گوگرد جهان است. مواد معدنى ديگرازقبيل سنگ نمك و قير نيز وجود دارندد. صنعت پتروشيمى هم در اقتصاد جزيره نقش دارد و بيشتر وابسته به توليد در شرق سيسيل است بخصوص در كاتانيا، سيرا كوسه، راگوسا و گلا.
زراعت هنوز شغل عمده سيسيليهاست. و گندم مهم‌ترين محصول است که در املاک بزرگ کشت میشود، در املاك كوچك به طور عمده به پرورش انگور، بادام، زيتون، پرتقال، ليمو، لوبيا و سماق كه در دباغى و رنگرزي به كارميرود پرداخته ميشود.
شيلات (ماهى تن اقيانوسى، ساردين، مرجان و اسفنج) نيز گسترده است. يك چهارم ماهيگيران ايتاليا از سيسيل سفر خود را آغاز ميكنند. مشاغل ديگري نيز وجود دارد از قبيل توليد شراب و روغن زيتون، كنسرو كردن ميوه و سبزيجات و ساخت اسيدسيتريك.
در شهرهاى بزرگتر نيز شيشه كاري و فلز كاري رايج است. در نهايت توريسم نيز صنعت اقتصادي بزرگي محسوب ميشود. بازديد كنندگان زيادي براي ديدن اماكني مانند كليساى جامع و خرابه‌هاى يونانى و محل‌هاى ديگر به جزيره مسافرت ميكنند.
جزیره سیسیل دارای آثار باستانی بسیاری است که اغلب از قرون 12 و 13 به یادگار مانده اند.
پالرمو مهمترین شهر و بندراین جزیره میباشد که قبلا آن را معرفی کرده بودیم، در فرصتهای آینده با معرفی بعضی از دیگر شهرهای این جزیره بیشتر به نقاط دیدنی و آثار باستانی آن خواهیم پرداخت.
مپی ( ایتالیا )
در طی حملات هوایی جنگ جهانی دوم بعضی از آثار باقیمانده به شدت خسارت دید.
در حال حاضر نیز حفاریها ادامه دارد و حدود یک چهارم شهر هنوز باقی مانده که بیشتر آن زیر تل خاکهای حفاریهای اولیه مدفون شده است.
ارتفاع فلات سيسيل 150 تا 500 متر بالاى سطح دريا ميباشد. در افق شمالي سلسله كوههاي نبرودي (Nebrodi) و مادونيه (Madonie) با چندين قله مشخص از قبيل آتشفشان مانت اتنا (Mount Etna) با ارتفاع 3323 متر در شرق و مونته سن جوليانو (Mounte san giuliano) با ارتفاع 750 متر در شمال غربي، قرار دارندد.
شيبهاي كم كوهستان عموماً پوشيده از درختهاى پرتقال و زيتون و بيشتر فلات نیز پوشيده از مزارع گندم است. كاتانيا (Catania) وسيعترين جلگه جزيره است كه كوه اتنا (Etna) در آن سربراورده است. اين ناحيه زلزله خيز ميباشد. زلزله سال 1908 جان حداقل 84000 نفر را در شهر مسينا ((Messina) و روستاهاي نزديك گرفت.
سيسيل همواره با خشكسالى مواجه است. باد گرم ظالمانه اي كه از آفريقاى شمالى به جزيره ميوزد، مردم جزيره را آسوده نميگذارد. فصل بارانى، كه در اواخر پاييز و زمستانى اتفاق ميافتد، باعث ميشود كه اين خشكى عمومى كمي بهبود يابد. استفاده از متدهاي قديمي براي كشاورزى، آبيارى كم و طبيعت خشك سرزمين باعث شده كه سيسيل نتواند در زمينه كشاورزي چندان پيشرفتي داشته باشد.
در مناطق بلند كوهستاني ميتوان درختهاي سرو را پيدا كرد. روى شيبهاى پايين‌تر درختان چوب سرخ جنگلي رشد ميكنند. درختان چنار در امتداد رودخانه‌هاي شرق، و در زمين‌هاى هموار ، جايى كه گندم كشت ميشوند درختان بلوط همراه با درختان زيتون، و كاج ديده ميشوند. به غير از چند نوع اندك، حيوانات وحشي سيسيل اغلب غير بومي هستند.
سيسيل منبع اصلى گوگرد جهان است. مواد معدنى ديگرازقبيل سنگ نمك و قير نيز وجود دارندد. صنعت پتروشيمى هم در اقتصاد جزيره نقش دارد و بيشتر وابسته به توليد در شرق سيسيل است بخصوص در كاتانيا، سيرا كوسه، راگوسا و گلا.
زراعت هنوز شغل عمده سيسيليهاست. و گندم مهم‌ترين محصول است که در املاک بزرگ کشت میشود، در املاك كوچك به طور عمده به پرورش انگور، بادام، زيتون، پرتقال، ليمو، لوبيا و سماق كه در دباغى و رنگرزي به كارميرود پرداخته ميشود.
شيلات (ماهى تن اقيانوسى، ساردين، مرجان و اسفنج) نيز گسترده است. يك چهارم ماهيگيران ايتاليا از سيسيل سفر خود را آغاز ميكنند. مشاغل ديگري نيز وجود دارد از قبيل توليد شراب و روغن زيتون، كنسرو كردن ميوه و سبزيجات و ساخت اسيدسيتريك.
در شهرهاى بزرگتر نيز شيشه كاري و فلز كاري رايج است. در نهايت توريسم نيز صنعت اقتصادي بزرگي محسوب ميشود. بازديد كنندگان زيادي براي ديدن اماكني مانند كليساى جامع و خرابه‌هاى يونانى و محل‌هاى ديگر به جزيره مسافرت ميكنند.
جزیره سیسیل دارای آثار باستانی بسیاری است که اغلب از قرون 12 و 13 به یادگار مانده اند.
پالرمو مهمترین شهر و بندراین جزیره میباشد که قبلا آن را معرفی کرده بودیم، در فرصتهای آینده با معرفی بعضی از دیگر شهرهای این جزیره بیشتر به نقاط دیدنی و آثار باستانی آن خواهیم پرداخت.
مپی ( ایتالیا )
پمپی (Pompeii) شهر باستانی ایتالیا، واقع در ناحیه کامپانیا در دهانه رود سارنو (Sarno)، بین هرکولانئوم و استابیه (Stabiae)، در پای کوه آتشفشانی وزوویو قرار گرفته است. این شهر 600 سال قبل از میلاد ساخته شده و وقتی که در سال 80 قبل از میلاد تحت امپراطوری روم درآمد، به اقامتگاه ثروتمندان رومی مبدل شد. در اوایل میلاد این شهر با تقریبا 20000 نفر سکنه، پایگاه و بند مهم تجاری محسوب میشد.
بعد از زلزله مهیب سال 63 که شهر خسارت بزرگی دید، در سال 79 میلاد با فوران آتشفشان وزوویو کاملا ویران شد و همراه با شهرهای هرکولائیوم و استابیه، زیر گدازه ها مدفون گشت. گدازه ها همچنین باعث
تغییر مسیر رود سارنو و بالا آمدن ساحل دریا شدند که این مسئله موجب شد که رود و دریا از محل قبلی خود و شهر فاصله نسبتا زیادی پیدا کنند.
برای 1500 سال شهر پمپی زیر گدازه ها مدفون بود تا اینکه در سال 1748 توسط حفاریها، از زیر گدازه ها بیرون آورده شد.
حفاریهایی که در سال 1912 انجام شد منجر به کشف آمفی تئاتر و چندین خانه دیگر شد که هریک بالکنهایی در طبقه دوم داشتند که 6 متر درازا و 1.5 متر عمق داشتند. این قسمت از شهر به توریستها با نام حفاریهای جدید (Nuovi Scavi) معرفی میشود.
بعد از زلزله مهیب سال 63 که شهر خسارت بزرگی دید، در سال 79 میلاد با فوران آتشفشان وزوویو کاملا ویران شد و همراه با شهرهای هرکولائیوم و استابیه، زیر گدازه ها مدفون گشت. گدازه ها همچنین باعث
تغییر مسیر رود سارنو و بالا آمدن ساحل دریا شدند که این مسئله موجب شد که رود و دریا از محل قبلی خود و شهر فاصله نسبتا زیادی پیدا کنند.
برای 1500 سال شهر پمپی زیر گدازه ها مدفون بود تا اینکه در سال 1748 توسط حفاریها، از زیر گدازه ها بیرون آورده شد.
حفاریهایی که در سال 1912 انجام شد منجر به کشف آمفی تئاتر و چندین خانه دیگر شد که هریک بالکنهایی در طبقه دوم داشتند که 6 متر درازا و 1.5 متر عمق داشتند. این قسمت از شهر به توریستها با نام حفاریهای جدید (Nuovi Scavi) معرفی میشود.
با شروع فوران آتشفشان وزوویو گازهای سمی به هوا پراکنده شد، سپس مخلوطی از باران و خاکستر به روی اجساد باریدن گرفت و قلبی از آنها ساخته شد که سالهای سال اجساد را از پوسیده شدن حفظ کرد. امروزه باستانشناسان با استفاده از این بقا میتوانند اطلاعات زیادی در مورد زندگی روزمره مردم پمپی کسب کنند.
در طی حملات هوایی جنگ جهانی دوم بعضی از آثار باقیمانده به شدت خسارت دید.
در حال حاضر نیز حفاریها ادامه دارد و حدود یک چهارم شهر هنوز باقی مانده که بیشتر آن زیر تل خاکهای حفاریهای اولیه مدفون شده است.
معبد پانتئون ( ایتالیا ) پانتئون، معبدي است ساخته شده براي خدايان. پانتئون رم يکي از ساختمانهاي بزرگ رم باستان است که به بهترين وجه حفظ شده و يکي از پر اهميت ترين ساختمانها در تاريخ معماري است.
شکل ظاهري اين ساختمان، استوانه بزرگ هشت تکه اي است، همراه با گنبدي عظيم بر بالاي آن و يک ورودي مسقف چهار گوش با يک سري ستون.
قطر گنبد بزرگ 43 متر است و روشنايي ساختمان از طريق روزنه گردی در مرکز گنبد که اکولوس (Oculus) ناميده ميشود، تامين مي گردد.
پانتئون بين سالهاي 118 تا 128 ميلادي توسط هادريان( (Hadrianامپراطور رم به جاي معبد کوچکي که توسط دولت مردي به نام مارکوس ويپسانيوس آگريپا (Marcus Vipsanius Agrippa) در 27 سال قبل از ميلاد ساخته شده بود، بنا گرديد. براي نگهداري چنين گنبد بزرگي از ديوارهاي توخالي به قطر 6 متر استفاده شده که در هشت تکه بدنه گرد معبد را شکل داده است.
پانتئون لغتي کلی است که به ساختمانهايي که به عنوان مقبره يا يادبود شخصيتهاي بزرگ يک کشور ساخته ميشود، نيز اطلاق ميشود. معروفترين مثال در اين زمينه کليساي سنت ژنو( (Sainte Geneviève پاريس است که در سال 1764 توسط ژاک جرمين (Jacques Germain) به سبک کلاسيک فرانسوي ساخته شد، اما بعدها که به عنوان معبد يادبود بزرگان فرانسه استفاده شد، به پانتئون تغييرنام داد.
شکل ظاهري اين ساختمان، استوانه بزرگ هشت تکه اي است، همراه با گنبدي عظيم بر بالاي آن و يک ورودي مسقف چهار گوش با يک سري ستون.
قطر گنبد بزرگ 43 متر است و روشنايي ساختمان از طريق روزنه گردی در مرکز گنبد که اکولوس (Oculus) ناميده ميشود، تامين مي گردد.
پانتئون بين سالهاي 118 تا 128 ميلادي توسط هادريان( (Hadrianامپراطور رم به جاي معبد کوچکي که توسط دولت مردي به نام مارکوس ويپسانيوس آگريپا (Marcus Vipsanius Agrippa) در 27 سال قبل از ميلاد ساخته شده بود، بنا گرديد. براي نگهداري چنين گنبد بزرگي از ديوارهاي توخالي به قطر 6 متر استفاده شده که در هشت تکه بدنه گرد معبد را شکل داده است.
پانتئون لغتي کلی است که به ساختمانهايي که به عنوان مقبره يا يادبود شخصيتهاي بزرگ يک کشور ساخته ميشود، نيز اطلاق ميشود. معروفترين مثال در اين زمينه کليساي سنت ژنو( (Sainte Geneviève پاريس است که در سال 1764 توسط ژاک جرمين (Jacques Germain) به سبک کلاسيک فرانسوي ساخته شد، اما بعدها که به عنوان معبد يادبود بزرگان فرانسه استفاده شد، به پانتئون تغييرنام داد.