شعری از سعدی شیرازی

[کیمیا]

شعری از سعدی​ ای که از کلک هنر نقش دل انگیز خدایی​ حیف باشد مه من کاین همه از مهر جدایی​ گفته بودم جگرم جگرم خون نکنی باز کجایی ؟​ من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی​ عهد نابستن از آن به که ببندی و نپایی​ مدعی طعنه زند در غم عشق تو زیدم​ وین نداند که من از بهر غم عشق تو زادم​ نغمه ی بلبل شیراز نرفته است ز یادم​ دوستان عیب کنندم که چرا دل به تو دادم​ باید اول به تو گفتن که چنین خوب چرایی​ تیر را قوت پرهیز نباشد ز نشانه​ مرغ مسکین چه کند گر نرود در پی دانه​ پای عاشق نتوان بست به افسون و فسانه​ ای که گفتی مرو اندر پی خوبان زمانه​ ما کجاییم در این بحر تفکر تو کجایی ؟​ تا فکندم به سر کوی وفا رخت اقامت​ عمر بی دوست ندامت شد و با دوست غرامت​ سر و جان و زر و جا هم همه گو : رو به سلامت​ عشق و درویشی و انگشت نمایی و ملامت​ همه سهل است تحمل نکنم بار جدایی​ درد بیمار نپرسند به شهر تو طبیبان​ کس در این شهر نداند سر تیمار غریبان​ نتوان گفت غم از بیم رغیبان به حبیبان​ حلقه بر در نتوانم زدن از بیم رقیبان​ این توانم که بیایم سر کویت به گدایی​ هر شب هجر بر آنم که اگر وصل بجویم​ همه چون نی به فغان آیم و چون چنگ بمویم​ لیک مدهوش شوم چون سر زلف تو ببویم​ گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم​ چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی​ نرگس مست تو مستوری مردم نگزیند​ دست گلچین نرسد تا گلی از شاخ تو چیند​ جلوه کن جلوه ، که خورشید به خلوت ننشیند​ پرده بردار که بیگانه خود آن روی نبیند​ تو بزرگی و در آینه کوچک ننمایی​ نازم آن سر که چو گیسوی تو در پای تو ریزد​ نازم آن پای که از کوی وفای تو نخیزد​ شهریار آن نه که با لشگر عشق تو ستیزد​ سعدی آن نیست که هرگز ز کمند تو گریزد​ چو بدانست که در بند تو خوش تر ز رهایی​