شعری از پروین اعتصامی

[کیمیا]

شعری از پروين اعتصامی
این شعر را چند وقت پیش در دیوان پروین اعتصامی پیدا کردم. خیلی روی من تاثیر گذاشت. گذاشتم اینجا تا شما هم بخونیدش

​

​

بی پدر​

​

​

بر سر خاک پدر دخترکی * صورت و سینه به ناخن میخست​

​

که نه پیوند و نه مادر دارم * کاش روحم به پدر میپیوست​

​

گریه‌ام بهر پدر نیست که او * مرد و از رنج تهیدستی رست​

​

زان کنم گریه که اندر یم بخت * دام بر هر طرف انداخت گسست​

​

شصت سال آفت این دریا دید * هیچ ماهیش نیفتاد به شست​

​

پدرم مرد ز بی‌ دارویی * وندرین کوی سه داروگر هست​

​

دل مسکینم از این غم بگداخت * که طبیبش بر بالین ننشست​

​

سوی همسایه پی نان رفتم * تا مرا دید ، در خانه ببست​

​

همه دیدند که افتاده ز پای * لیک روزی نگرفتندش دست​

​

آب دادم به پدر چون نان خواست * دیشب از دیده من آتش جست​

​

هم قبا داشت ثریا ، هم کفش * دل من بود که ایام شکست ​

​

این همه بخل چرا کرد ، مگر * من چه میخواستم از گیتی پست​

​

سیم و زر بود ، خدائی گر بود​

آه از این آدمی دیوپرست