شعر من

[کیمیا]

حسین یعنی که دریای رشادت
سعادت با شهامت با شهادت
حسین یعنی عمل بر قول و قرآن
حسین یعنی عبادت از دل و جان
حسین یعنی غریب کربلایی
بماند بر دشمنانش روسیاهی
حسین یعنی که شاه عشق و ایمان
نمازی زیر تیغ تیز دیوان
حسین یعنی که از دریا گذشتن
تمام جان و دل را کف گرفتن
حسین یعنی که لطف و عشق و ایثار
تمام درد را بر دوش خود بار
حسین یعنی عبادت با شهادت
حسین یعنی شهامت با سعادت

 

[کیمیا]

سلامی از تمام عمق جانم
به تو ای دوست یار مهربانم
سلامی از محبت از ترنم
به تو ای بهتر از روح و روانم
سلامی از تمام عشق و هستی
به تو که چون گلی در دل نشستی
سلامی از تمام آسمان ها
فراتر از تمام کهکشان ها
سلامی از کویری خشک و بی آب
که با شادی تو گشتست سیراب
سلامی از جهان آفرینش
سلامی از تمام درک و بینش
سلامی از صفا و مهربانی
به تو ای دوست که بهتر زجانی

 

[کیمیا]

دوری عزیز
آسمان لبخند زد
و چکاوک از دور
باز خندید به باغ
مادری شاخه گلی داد به آب
یاد آن تازهدگذشته که هنوز
خانه اش بوی شهادت میداد
کودکی سرگرم بازی شده بود
با پلاک بابا
مادرش میگفت می آید پدر
غم مخور دلبندم
و پدر هم از دور
باز خندید به باغ