میان دو آب یکی از شهرستان های استان آذربایجان غربی است که در ناحیه ی جنوب استان واقع شده است. اساس اقتصاد این منطقه را كشاورزی و باغ داری تشکیل می دهد. دام و فرآورده های دامی جزو محصولات صادراتی اين شهرستان محسوب می شوند. شهرستان مهاباد دارای جاذبه های طبيعی و تاريخی متعددی است. رودخانه مهاباد و رودخانه زرينه رود علاوه بر مزايای اقتصادی از جمله جاذبه های طبيعی منطقه نيز به شمار می آيند. چشمه های آب معدنی و غارهای معروف از جمله غاربورينگ بزرگ، بناهای تاريخی مانند مسجد جامع مهاباد، مقبره و دخمه های قديمی چون دخمه مادی فقرگاه، پل، مدرسه و حمام های قديمی از مهم ترين ترين جاذبه های طبيعی و تاريخی منطقه هستند.
-
توجه: در صورتی که از کاربران قدیمی ایران انجمن هستید و امکان ورود به سایت را ندارید، میتوانید با آیدی altin_admin@ در تلگرام تماس حاصل نمایید.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an alternative browser.
You should upgrade or use an alternative browser.
شهرستان میاندو آب
- شروع کننده موضوع neda_omid
- تاریخ شروع
مکان های دیدنی و تاریخی
جاذبه های طبيعی شهرستان ميان دوآب را رودهای زرينه رود، سيمينه رود و چشمه زندان سليمان تشکيل می دهند. بناهای تاريخی و قديمی از جمله آتشكده آذرگشسب و قلعه بخدک (بختک) به همراه بقعه ها، پل ها و ساير بناهای تاريخی از جمله مکان های ديدنی منطقه به شمار می روند.
جاذبه های طبيعی شهرستان ميان دوآب را رودهای زرينه رود، سيمينه رود و چشمه زندان سليمان تشکيل می دهند. بناهای تاريخی و قديمی از جمله آتشكده آذرگشسب و قلعه بخدک (بختک) به همراه بقعه ها، پل ها و ساير بناهای تاريخی از جمله مکان های ديدنی منطقه به شمار می روند.
وجه تسميه و پيشينه تاريخي
ميان دوآب از سه كلمه ( ميان – دو – آب ) تشكيل شده است و اين به دليل قرار گرفتن در ميان دو رودخانه زرينه رود و سيمينه رود است. در اين منطقه اقوام مختلفی مانند: مادها، اورارتوها، كردها، سلجوقيان، ترک ها و مغول ها زندگی و حكومت كرده اند. اگر چه كتب مدون و آثار تاريخی بسيار قديمی درباره محدوده شهر فعلی از گذشته های دور به يادگار نمانده است اما اطراف شهر و روستاهای هم جوار مملو از نشانه های باستانی و تاريخی است و وجود آثار باستانی چند در روستاهای داش تپه، گوی تپه، و ليلان در نزديكی شهر و آثار ارزنده تاريخی در منطقه تكاب و نوشتار فراوان مورخين در اين باره خبر از منطقه ای می دهد با گذشته تاريخی بسيار دور و با آثار غنی از ادوار مختلف كه همين اين نشانه ها مربوط به قدمت و گذشته پر افتخار اين محل است.
سنگ نبشته های مكشوفه سابقه تاريخی آن را به هزاره های قبل از ميلاد پيوند داده اين اطمينان را به دست می دهند كه شهر مياندواب و حومه آن در دنيای قديم يكی از مناطق پر رونق آذربايجان امروزی و جايگاه و پايگاه اقوام بسيار قديمی بوده است. هم چنين جای پای ساكنين قديمی اين ديار در اقصی نقاط شهرستان به طور وضوح ديده می شود. از طرف ديگر جريان مداوم دو رود پر آب در جلگه ميان دو آب و فراهم بودن انواع خاک های مناسب و وجود هوای معتدل و مساعد كه كاشت و برداشت انواع محصولات كشاورزی و دامی را فراهم می آورد حاكی از آن است كه اين ناحيه از دوران باستان مطمح نظر انسان اوليه بوده و سابقه طولانی سكونت انسانی دارد. تپه های باستانی اطراف اين منطقه كه طبق نظر بسياری از باستان شناسان دارای آثار باستانی ارزشمند است ما را به چگونگی شرايط زيستی اين انسان ها هدايت می كند.
اولين سند معتبری كه در اطراف ميان دوآب به دست آمده، سنگ نبشته ای است به زبان اورارتويی كه در روستای داش تپه در 21 كيلومتری شمال باختری شهر ميان دوآب به دست آمده است. دو قطعه بزرگ اين كتيبه را ( W.Faber ) از آن محل به موزه بريتانيا انتقال داد.
قوم اورارتو از اقوام بومی كوهستانی قفقاز بودند كه در قرن نهم ق. م در آسيای صغير و قفقاز حكومت مقتدری تشكيل دادند، و سلطه خود را تا باختر و شمال ايران بسط دادند. كوه آرارات ماخوذ از اين قوم است كه در زبان تركی آغری داغ، و برخی منابع آن را كوه نوح، و اعراب جودی و ارمنيان آن را ماسيس خوانده اند.
قلمرو مردم اورارتو از شمال و جنوب سرزمين های بين گوگچه و اروميه بود و درياچه وان در تركيه امروزی ميان كشور اورارتور قرار داشت. اين قوم دایما با آشوريان در حال جنگ و ستيز بودند و منطقه ميان دوآب زمانی جزو منطقه اورارتو بوده است. ميان دوآب در قرن نهم پیش از ميلاد جزيی از منطقه بزرگ ماننا محسوب می شد. از آن جا که ماننا زمانی از متصرفات دولت اورارتو بوده است، در تاريخ قوم اورارتو مكررا از ماننا نام برده می شود. در ماننا دولت اورارتو اقدام به ساختن قلاع و بر قرار كردن پادگان ها نمود، كه قلعه حسن لو در قلمرو اين دولت، شايد يكی از دژهای مستحكم و از پادگان های ارزنده آن روزگار باشد. ميان دوآب در زمان نادرشاه افشار، روستای بزرگی بوده است. ميان دوآب در سر چهار راهی ميان شهرهای تبريز، مراغه، سنندج و اروميه سه استان آذربايجان غربی و آذربايجان شرقی و كردستان را به هم متصل كرده است
ميان دوآب از سه كلمه ( ميان – دو – آب ) تشكيل شده است و اين به دليل قرار گرفتن در ميان دو رودخانه زرينه رود و سيمينه رود است. در اين منطقه اقوام مختلفی مانند: مادها، اورارتوها، كردها، سلجوقيان، ترک ها و مغول ها زندگی و حكومت كرده اند. اگر چه كتب مدون و آثار تاريخی بسيار قديمی درباره محدوده شهر فعلی از گذشته های دور به يادگار نمانده است اما اطراف شهر و روستاهای هم جوار مملو از نشانه های باستانی و تاريخی است و وجود آثار باستانی چند در روستاهای داش تپه، گوی تپه، و ليلان در نزديكی شهر و آثار ارزنده تاريخی در منطقه تكاب و نوشتار فراوان مورخين در اين باره خبر از منطقه ای می دهد با گذشته تاريخی بسيار دور و با آثار غنی از ادوار مختلف كه همين اين نشانه ها مربوط به قدمت و گذشته پر افتخار اين محل است.
سنگ نبشته های مكشوفه سابقه تاريخی آن را به هزاره های قبل از ميلاد پيوند داده اين اطمينان را به دست می دهند كه شهر مياندواب و حومه آن در دنيای قديم يكی از مناطق پر رونق آذربايجان امروزی و جايگاه و پايگاه اقوام بسيار قديمی بوده است. هم چنين جای پای ساكنين قديمی اين ديار در اقصی نقاط شهرستان به طور وضوح ديده می شود. از طرف ديگر جريان مداوم دو رود پر آب در جلگه ميان دو آب و فراهم بودن انواع خاک های مناسب و وجود هوای معتدل و مساعد كه كاشت و برداشت انواع محصولات كشاورزی و دامی را فراهم می آورد حاكی از آن است كه اين ناحيه از دوران باستان مطمح نظر انسان اوليه بوده و سابقه طولانی سكونت انسانی دارد. تپه های باستانی اطراف اين منطقه كه طبق نظر بسياری از باستان شناسان دارای آثار باستانی ارزشمند است ما را به چگونگی شرايط زيستی اين انسان ها هدايت می كند.
اولين سند معتبری كه در اطراف ميان دوآب به دست آمده، سنگ نبشته ای است به زبان اورارتويی كه در روستای داش تپه در 21 كيلومتری شمال باختری شهر ميان دوآب به دست آمده است. دو قطعه بزرگ اين كتيبه را ( W.Faber ) از آن محل به موزه بريتانيا انتقال داد.
قوم اورارتو از اقوام بومی كوهستانی قفقاز بودند كه در قرن نهم ق. م در آسيای صغير و قفقاز حكومت مقتدری تشكيل دادند، و سلطه خود را تا باختر و شمال ايران بسط دادند. كوه آرارات ماخوذ از اين قوم است كه در زبان تركی آغری داغ، و برخی منابع آن را كوه نوح، و اعراب جودی و ارمنيان آن را ماسيس خوانده اند.
قلمرو مردم اورارتو از شمال و جنوب سرزمين های بين گوگچه و اروميه بود و درياچه وان در تركيه امروزی ميان كشور اورارتور قرار داشت. اين قوم دایما با آشوريان در حال جنگ و ستيز بودند و منطقه ميان دوآب زمانی جزو منطقه اورارتو بوده است. ميان دوآب در قرن نهم پیش از ميلاد جزيی از منطقه بزرگ ماننا محسوب می شد. از آن جا که ماننا زمانی از متصرفات دولت اورارتو بوده است، در تاريخ قوم اورارتو مكررا از ماننا نام برده می شود. در ماننا دولت اورارتو اقدام به ساختن قلاع و بر قرار كردن پادگان ها نمود، كه قلعه حسن لو در قلمرو اين دولت، شايد يكی از دژهای مستحكم و از پادگان های ارزنده آن روزگار باشد. ميان دوآب در زمان نادرشاه افشار، روستای بزرگی بوده است. ميان دوآب در سر چهار راهی ميان شهرهای تبريز، مراغه، سنندج و اروميه سه استان آذربايجان غربی و آذربايجان شرقی و كردستان را به هم متصل كرده است
مشخصات جغرافيايي
میان دو آب یکی از شهرستان های استان آذربایجان غربی است که در ناحیه ی جنوب استان واقع شده است. مركز این شهرستان در 46 درجه و 6 دقيقه درازای خاوری و 36 درجه و 58 دقيقه پهنای شمالی و در ارتفاع 1314 متری از سطح دريا واقع شده است. زرينه رود و سيمينه رود از سمت خاور و باختر جريان دارند كه در سال های اخير به واسطه ی گسترش شهر میان دو آب، زرينه رود در قسمتی از مسير خود از ميان شهر عبور می كند و در دو طرف اين رودخانه ساختمان ها و تاسيسات شهری به وجود آمده است. مسير های دسترسی به این منطقه عبارت اند از:
- مسیر اصلی ميان دوآب – ملكان – بناب به درازای 48 كيلومتر.
- مسير اصلی ميان دوآب – شاهين دژ به درازای 61 كيلومتر.
- مسير اصلی ميان دوآب – بوكان به درازای 48 كيلومتر.
- مسير اصلی ميان دوآب – مهاباد.
میان دو آب یکی از شهرستان های استان آذربایجان غربی است که در ناحیه ی جنوب استان واقع شده است. مركز این شهرستان در 46 درجه و 6 دقيقه درازای خاوری و 36 درجه و 58 دقيقه پهنای شمالی و در ارتفاع 1314 متری از سطح دريا واقع شده است. زرينه رود و سيمينه رود از سمت خاور و باختر جريان دارند كه در سال های اخير به واسطه ی گسترش شهر میان دو آب، زرينه رود در قسمتی از مسير خود از ميان شهر عبور می كند و در دو طرف اين رودخانه ساختمان ها و تاسيسات شهری به وجود آمده است. مسير های دسترسی به این منطقه عبارت اند از:
- مسیر اصلی ميان دوآب – ملكان – بناب به درازای 48 كيلومتر.
- مسير اصلی ميان دوآب – شاهين دژ به درازای 61 كيلومتر.
- مسير اصلی ميان دوآب – بوكان به درازای 48 كيلومتر.
- مسير اصلی ميان دوآب – مهاباد.