یكى حربه تهمت و افترا، دیگرى انتقادهاى بى جا و به عبارت دیگر، تفسیر یك سلسله واقعیت ها به صورت غیر صحیح، سوم جنگ و قتل پیامبران، چهارم محاصره اقتصادى و ... . برخى از تهمت ها عبارتند از:
1.تهمت جنون و دیوانگى: این تهمت در میان پیامبران بیش از همه متوجه پیامبر اسلام شده است و در عین حال قرآن كریم، درباره حضرت نوح و صالح و شعیب و موسى(علیه السلام) بلكه عموم پیامبران یادآورى مى کند:
(كَذلِكَ ما اَتَى الَّذینَ مِن قَبلِهِم مِن رَسول اِلاّ قالوا ساحِرٌ اَو مَجنون );[1] هم چنین براى امت هاى پیشین پیامبرى نیامده مگر این كه به او گفتند: جادوگر است یا دیوانه.
2. تهمت سحر و جادوگرى: همه پیامبران یا غالب آنها به چنین تهمت (جادوگرى) متهم بوده اند، قرآن كریم درباره عموم پیامبران چنین مى فرماید:
(كَذلِكَ ما اَتَى الَّذینَ مِن قَبلِهِم مِن رَسول اِلاّ قالوا ساحِرٌ اَو مَجنون );[2 هم چنین براى پیشینیان پیامبرى نیامد، مگر این كه گفتند: جادوگر و یا دیوانه است.
3. اتهام به دروغ گویى: كسانى كه پیامبران را به «جنون» و «سحر و جادو» متهم مى كردند، طبعاً باید به دروغ گویى هم متهم كنند. قرآن كریم درباره این اتهام آنان مى فرماید:
(واِنّا لَنَظُنُّكَ مِنَ الكـذِبین );[3] تو را از دروغ گویان مى اندیشیم.
4. اتهام به اخلال گرى و فساد در زمین: نمونه بارز آن را در مبارزه حضرت موسى با فرعون مصر مشاهده مى كنیم.
(وقالَ فِرعَونُ ذَرونى اَقتُل موسى ولیَدعُ رَبَّهُ اِنّى اَخافُ اَن یُبَدِّلَ دینَكُم اَو اَن یُظهِرَ فِى الاَرضِ الفَساد );[4] فرعون [به تمسخر] گفت: موسى خداى خود را به كمك فرا خواند، من مى ترسم آیین شما را تغییر دهد و[ در مصر] فساد كند.
5. اتهام به جدال: پیامبران گرامى در دعوت به توحید و معاد نیرومندترین دلیل و برهان را در دست داشتند، ولى چون دعوت آنان با مزاج بت پرستى و دنیا خواهى، موافق نبود، آنان را به فقدان دلیل ومنطق متهم مى نمودند. قرآن كریم درباره این اتهام آنان درباره حضرت نوح(علیه السلام) مى فرماید:
(قالوا یـنوحُ قَد جـدَلتَنا فَاَكثَرتَ جِدلَنا فَأتِنا بِما تَعِدُنا اِن كُنتَ مِنَ الصّـدِقین );[5] گفتند: اى نوح، زیاد با ما به جدال برخاستى و زیاد جدل كردى وعده خود(عذاب) رابیاور اگر راست مى گویى.
6. اتهام به افسانه بودن محتواى دعوت: هرگاه پیامبرى آیین توحید و دعوت به رستاخیز را مطرح مى كرد، مردم به فكر این كه محتواى دعوت او در شریعت پیشین و دعوت هاى قبلى بوده، بر چسب افسانه و اسطوره بودن بر آن مى زدند، قرآن كریم این تهمت را از زبان مشركان عصر رسالت به صورت مكرر نقل كرده و مى فرماید:
(یَقولُ الَّذینَ كَفَروا اِن هـذا اِلاّ اَسـطیرُ الاَوَّلین );[6] افراد كافر مى گویند: قرآن جز داستان هاى گذشتگان چیزى نیست.[7]
پی نوشت:
[1] ذاریات، آیه 52.
[2] ذاریات، آیه 52.
[3] اعراف، آیه 66.
[4] غافر، آیه 26.
[5] هود، آیه 32.
[6 انعام، آیه 25.7
7. ر.ك. جعفر سبحانى، منشور جاوید، ج 10، ص 402 ـ 412.
تبیان
منبع: پرسمان قرآنی