طبیعت = فیزیک + فلسفه

[parisa]

فیزیک و فلسفه را در یونان قدیم به سختی میتوان از یکدیگر تفکیک کرد. در دوران اسلامی کسانی مانند کمال الدین فارسی و ابوریحان بیرونی تجربه‌هایی به مفهوم امروزی علم فیزیک انجام دادند. زمینه‌های بحث در مورد برخی مفاهیم امروزی فیزیک مانند لختی در نوشتارهای اخوان الصفا مشاهده میشوند. اما شروع علم فیزیک به معنای مادر علوم طبیعی را باید با گالیله و نیوتون دانست. گالیله برای اولین بار پدیده نوسان آونگ را فرمولبندی کرد و نیوتون قوانین حرکت و نیروی گرانش زمین را.

به این ترتیب مفهوم مدل سازی برای پدیده‌های طبیعی در فیزیک شروع شد. به این معنا که برای درک پدیده‌های طبیعی ابتدا آن را به ساده ترین حالت ممکن تحویل میکنند یا فرو می کاهند، و سپس برای پدیده ساده شده یک مدل ریاضی همراه با مفاهیمی ساده و برگرفته از طبیعت میسازند. بنابراین مدل سازی همراه با تحویل یا فروکاست، بنیان روشهای نوین علم فیزیک است. این مدل سازی به ما اجازه می دهد پدیده های طبیعت را درک کنیم و در هر مورد پیش بینی کنیم.

برای مثال با شناختن قوانین مربوط به گرانش ، میتوان پیش بینی کرد که گلوله پرتاب شده از یک توپ دریایی در جنوب خط استوا آیا به هدف خواهد خورد؟ این روش که بطور بسیار گسترده در کتاب اصل نیوتن بکار رفته است در تمام پیشرفتهای بعدی فیزیک مشاهده میشود و از آن پس مبنای تمام علوم طبیعی دیگر قرارگرفته است. تا حدی که با مسامحه آن را تنها روش علمی می نامند. این روش علمی در قرن هجدهم آنچنان تاثیری در فلاسفه گذاشت که منجر به عصر روشنگری در اروپا شد