غزل غزل با کاووس کمالی نژاد

[baroon]

پرسه​

​

​

​

​

​

دوباره رفتی و من ماندم و پریشانی ​

دوباره خسته از این پرسه ی خیابانی ​

صدای هیچکس ازهیچ جا نمی آید ​

و عشق داغ بزرگی است روی پیشانی ​

تویی و پنجره و شعر و کاغذ و چایی ​

منم و عکس تو و یک شب زمستانی ​

همیشه با من از انجیر و سنگ و برکه بگو ​

بگو که خسته ام از واژه های انسانی ​

و نعش این همه لبخند مانده بردوشم ​

بیا که هفت قدم مانده تا به ویرانی​

​

​

​

 

[baroon]

بوم زندگی


وقتی که شب دو طرح مخالف کشیده بود

یک جیغ نرم پرده شب را دریده بود

حالا دوسایه خیس و عرق کرده و خمار

برشیشه اشک گرم نفس ها چکیده بود

یک جاده باز پرانتز من آمـــــــــدم

بیچاره من ، به اول و آخر رسیده بــــود

شیطان الرجیم که ذکرش بخیر بـــــــاد

از روح خود به جسم شریفم دمیده بود

دندان و موی و بعد کمی عرض و ارتفاع

هابیلکم " به تخته بزن" قد کشیده بود

تا من به خود بیایم و یوسف شوم شبــــی

لبهای گرگ طعم لبم را چشیده بود

چیزی عجیب آمد و زل زد به زندگی

در زندگی نشانه ای از من ندیده بود

حس میکنم درون سرم نقب می زند

کرمی که پارسال تنم را جویده بود

حالا به بوم زندگی ام نقش چیست هیچ

جز طرح یک پرنده که وارو پریده بود




​

 

[baroon]

روزهای تکراری


دلم گرفته از این روزهای تکراری

دلم گرفته تر از این نمی شود آری

تمام روز کپی می شوم به روی خودم

و خواب هم که ندارد خیالِ بیداری

کنارِ چشمه ی این روزهای خشکیده

چه سال ها که نشستم ولی نشد جاری

همیشه یک نفر از هیچ جا نمی آید

و زخم فاصله ها آه می شود کاری

و بس که عقربه ها دور خویش چرخیدند ​

گرفته بغض ساعت از این لحظه های پرگاری ​

قطارِ یک نفره باز می رسد از راه ​

و باز روز دگر، راه و ریل تکراری ​

منم همانکه درآغوش خویش می میرد ​

وضربه ضربه کاریست آه ضربه کاری​

​

 

[baroon]

فیلم​

​

​

​

​

وقتی پرنده خسته به آنجا رسیده بود ​

جمعیتی به دور کسی صف کشیده بود ​

دوربین و نور و مردم بیکار و میکروفن ​

مردی جلیقه پوش که قدری خمیده بود ​

آرایش وگریم هنرپیشه های زن ​

یک رهگذر که فیلم به عمرش ندیده بود ​

یک زن قدم زنان به دیالوگ نگاه کرد ​

مردی که حس گرفته و آنجا لمیده بود ​

دوربین و نور و بعد صدا... اندکی درنگ ​

"اکشن" صدای مردی از آن سو رسیده بود ​

زن گفت من بدون تو ... "کات، آه لعنتی"​

مرد جلیقه پوش چه دادی کشیده بود ​

این بی صحاب لعنتی اینجا چه می کند؟ ​

یک لنگه کفش بغض هوا را دریده بود ​

آغوش نیمه باز هنر پیشه بسته شد ​

خندید، او که اشک به چشمش رسیده بود ​

بعد آن یکی که لنگه کفشی به پا نداشت ​

لی لی کنان میان لوکیشن دویده بود ​

حالا پلان پشت صحنه فیلمِ «به رنگ عشق»​

تصویر یک پرنده که فیلمی ندیده بود ​

ناگه پرنده خسته وخونین پرید ورفت ​

از سنگ مزه ای به گمانم چشیده بود​

​

​

​

​

​

 

[baroon]

کوچه ​

​

​

​

یک جاده می رسد به حوالی شهر ما ​

شهری پراز مغازه و زن ، بیل و اشتها ​

تاکسی، کدام خیابان نمی روی ؟ ​

یکراست می روم نرسیده به ناکجا ​

این کوچه بود؟ کوچه بعدی چطور؟ وای ​

اینجا کجاست؟ گم نشوم توی کوچه ها ​

حالا پس ازسه ساعت وهفتاد ثانیه ​

بن بست می شمارم و یک کوچه مانده تا ... ​

این کوچه هم که مثل همه کوچه های شهر ​

ارکسترهای خسته و خاموش و بی صدا ​

حالا میان کوچه ی بن بست مانده ام ​

اینجا پلاک 11 نداریم بچه ها؟ ​

این درهمان دراست دلم ریخت ناگهان ​

اوخانه هست ؟ نیست؟ اگر رفته کی؟ چرا؟ ​

تق تق... صدایی ازپس درمی رسد به گوش ​

این کیست پشت در، ک...کسی نیست آشنا ​

دربازشد، آینه ای پشت در شکفت ​

گفتم تو کیستی، گفت کسی نیست، من، شما؟​

​

​

​

​

​

 

[baroon]

مثل تو​

کسی دوباره صدایم کرد، کسی که مثل تو زیبا بود ​

کسی که مثل تو می فهمید، کسی که مثل تو تنها بود ​

تمام خستگی ام را دید کسی که مثل تو می فهمید ​

همان که بوی تو را می داد همان که مثل تو با ما بود ​

هزار پنجره لبخند دوباره رو به دلم وا شد ​

دوباره آنکه تو می گفتی درون آینه پیدا بود ​

و قطره قطره نگاهش را شبی بیاد تو نوشیدم ​

و باز سهم دلم از تو تمام وسعت دریا بود ​

کنار پیچک همسایه دوباره دست تو را می کاشت ​

شبی که دست تو گل می کرد شبِ شکفتن فردا بود ​

وباد بوی تو را آورد ، و بوی پیچک همسایه ​

و دست های تو را می چید کسی که مثل تو با ما بود​

​

 

[baroon]

سفر​

اینجا دلم گرفت بیا تا سفر کنیم ​

از کوچه های خالی ماندن گذرکنیم ​

تا چشم های ابری باران ندیده ات ​

تا آسمان گریه بیا تا سفر کنیم ​

این روزهای زنگ زده حال مرا گرفت ​

شب را بیا به خاطر فردا سحر کنیم ​

از بیشه های حادثه پرهیز تا به کی ​

آسودگی بس است بیا تا خطر کنیم ​

این جاده را برای نرفتن نساختند ​

اینجا نشسته ای که چه خاکی به سر کنیم ​

گاهی حساب سود و زیان می کشد مرا ​

اصلاً بیا، بیا برویم و ضرر کنیم​

​

 

[baroon]

شهر تنهایی​

صدایم می کند هر شب کسی از شهر تنهایی ​

دلم دور از تو می میرد چرا دیگر نمی آیی ​

چرا دیگر نمی آیی که من پاییزِ پاییزم ​

ودر من برگ می بارد درخت ِ ناشکیبایی ​

ببین در چشم های من فقط یک راه می ماند ​

همان راهی که می گویند از آن باز می آیی ​

به یاد دست های تو که باران هدیه می دادند ​

به گلدان های بی شب بو، به زنبق های صحرایی ​

برایم قصه می گفتی شبی از مرد آهنگر ​

ومن گفتم خدا قوت به آن دست اهورایی ​

صدای خسته ات هر شب درون کوچه می پیچد ​

هنوز آواز می خوانی ولی با لحن نیمایی​

​

 

[baroon]

بدون تو

وقتی که شب بدون تو تفسیر می شود
از هرچه هست و نیست دلم سیر می شود
اینجا کنار پنجره لم داده ام به هیچ
خیره به استکان قهوه که تبخیر می شود
سُر می خورم کناربخاری و آن طرف
سیگار نیم سوخته نفس گیر می شود
خوابم گرفته است و به تو فکر می کنم
گاهی چقدر خاطره دلگیر می شود
حالا کنار پنجره با هم نشسته ایم
شب در میان موی تو تکثیر می شود
گفتم که سیل ثانیه ها پشت در رسید
کاری بکن که بی تو سرازیر می شود
مثل همیشه باز به در می کنی نگاه
گفتم برو، به قول خودت دیر می شود
حالا چه زود بی تو گذشتند لحظه ها
این خواب هم 'بدون تو' تعبیر می شود
چرتم پریده است و تو رفتی و بعد تو
مردی کنار پنجره ها پیر می شود


​

​

 

[baroon]

بذر ستاره​

راهی به سوی وحشت گرداب می رود ​

راهی به سوی ساحل امید و انتظار ​

یک ساقه شکسته گندم در این مسیر ​

یک شاخه بنفشه خودرو در آن دیار ​

راهی که باز خاطره های شب است و هیچ ​

راهی که سیب می چکد از نغمه سه تار ​

ای راهی حریم طپش های سبز عشق ​

ای محرم عزیز غریبان سوگوار ​

باران تو تمام تنم را جوانه کرد ​

در لحظه های قدسی رویش به من ببار ​

در دست های خوب تو بذر ستاره بود ​

ای آمده از آن سوی شب دانه ای بکار​

​

 

[baroon]

پرسه​

دوباره رفتی و من ماندم و پریشانی ​

دوباره خسته از این پرسه ی خیابانی ​

صدای هیچکس ازهیچ جا نمی آید ​

و عشق داغ بزرگی است روی پیشانی ​

تویی و پنجره و شعر و کاغذ و چایی ​

منم و عکس تو و یک شب زمستانی ​

همیشه با من از انجیر و سنگ و برکه بگو ​

بگو که خسته ام از واژه های انسانی ​

و نعش این همه لبخند مانده بر دوشم ​

بیا که هفت قدم مانده تا به ویرانی​

​

 

[baroon]

گریه تا مرگ


اینجا کسی دارد هوای گریه تا مرگ

در کوچه می پیچد صدای گریه تا مرگ

با یک سبد از مشرق و لبخند و گیلاس

آهسته می میرد بپای گریه تا مرگ

گفتم ولی آهسته اینک خنده تاعشق

اما شنیدم شروه های گریه تا مرگ

خیلی دلم می خواست من هم بچه بودم

تا خنده می کردم به جای گریه تا مرگ

آقا اجازه، ما کمی باید بخندیم

ساکت! نباشد جز صدای گریه تا مرگ

گویی صدای خنده می آید، ولی نیست

جز زهرخندی از خدای گریه تا مرگ

یک ترکش از آیینه در چشمم نشسته است

دیگر نمی گریم برای گریه تا مرگ





​

 

[baroon]

وقتی که شب بدون تو تفسیر می شود
از هرچه هست و نیست دلم سیر می شود

اینجا کنار پنجره لم داده ام به هیچ
خیره به استکان قهوه که تبخیر می شود

سُر می خورم کناربخاری و آن طرف
سیگار نیم سوخته نفس گیر می شود

خوابم گرفته است و بتو فکر می کنم
گاهی چه قدرخاطره دل گیر می شود

حالا کنار پنجره با هم نشسته ییم
شب در میان موی تو تکثیر می شود

گفتم که سیل ثانیه ها پشت در رسید
کاری بکن که بی تو سرازیر می شود

مثل همیشه باز به در می کنی نگاه
گفتم برو ، به قول خودت دیر می شود

حالا چه زود بی تو گذشتند لحظه ها
این خواب هم 'بدون تو' تعبیر می شود

چرتم پریده است و تو رفتی و بعد تو
مردی کنار پنجره ها پیر می شود



​