فریدون مشیری و یکی از زیبا ترین اشعارش (دست)

[ناهید]

​

فریدون مشیری در سی ام شهریور ۱۳۰۵ در تهران به دنیا آمد. جد پدری او به دلیل مأموریت اداری به همدان منتقل شده بود، و پدرش ابراهیم مشیری افشار در سال ۱۲۷۵ شمسی در همدان متولد شد، و در ایام جوانی به تهران آمد و از سال ۱۲۹۸ در وزارت پست مشغول خدمت گردید.
فریدون مشیری سالهای اول و دوم تحصیلات ابتدایی را در تهران انجام داد و سپس به علت مأموریت اداری پدرش به مشهدرفت و بعد از چند سال دوباره به تهران بازگشت و سه سال اول دبیرستان را در دارالفنون گذراند و آنگاه به دبیرستان ادیب رفت. به گفتهٔ خودش:
«در سال ۱۳۲۰ که ایران دچار آشفتگی‌هایی بود و نیروهای متفقین از شمال و جنوب به کشور حمله کرده و در ایران بودند ما دوباره به تهران آمدیم و من به ادامه تحصیل مشغول شدم. دبیرستان و بعد به دانشگاه رفتم. با اینکه در همه دوران کودکی... از استخدام در ادارات و زندگی کارمندی پرهیز داشتم ولی... در سن ۱۸ سالگی در وزارت پست و تلگراف مشغول به کار شدم و این کار ۳۳ سال ادامه یافت.»​

یکی از زیبا ترین اشعار فریدون مشیری

​

از دل و ديده ، گرامی تر هم​

​

آيا هست ؟​

​

- دست ،​

​

آری ، ز دل و ديده گرامی تر :​

​

دست !​

​

زين همه گوهر پيدا و نهان در تن و جان ،​

​

بی گمان دست گرانقدرتر است .​

​

هر چه حاصل كنی از دنيا ،​

​

دستاورد است !​

​

هر چه اسباب جهان باشد ، در روی زمين ،​

​

دست دارد همه را زير نگين !​

​

سلطنت را كه شنيده ست چنين ؟!​

​

شرف دست همين بس كه نوشتن با اوست !​

​

خوشترين مايه دلبستگي من با اوست .​

​

در فروبسته ترين دشواری ،​

​

در گرانبارترين نوميدی ،​

​

بارها بر سرخود ، بانگ زدم :​

​

- هيچت ار نيست مخور خون جگر ،​

​

دست كه هست !​

​

بيستون را ياد آر ،​

​

دست هايت را بسپار به كار ،​

​

كوه را چون پَر كاه از سر راهت بردار !​

​

وه چه نيروی شگفت انگيزي است ،​

​

دست هايی كه به هم پيوسته است !​

​

به يقين ، هر كه به هر جای ، در آيد از پاي​

​

دست هايش بسته است !​

​

دست در دست كسی ،​

​

يعنی : پيوند دو جان !​

​

دست در دست كسی​

​

يعنی : پيمان دو عشق !​

​

دست در دست كسی داری اگر ،​

​

دانی ، دست ،​

​

چه سخن ها كه بيان می كند از دوست به دوست ؛​

​

لحظه ای چند كه از دست طبيب ،​

​

گرمی مهر به پيشانی بيمار رسد ؛​

​

نوشداروی شفا بخش تر از داروی اوست !​

​

چون به رقص آيی و سرمست برافشاني دستٰ ​

​

پرچم شادی و شوق است كه افراشته ای !​

​

لشكر غم خورد از پرچم دست تو شكست !​

​

دست ، گنجينه مهر و هنر است :​

​

خواه بر پرده ساز ،​

​

خواه در گردن دوست ،​

​

خواه بر چهره نقش ،​

​

خواه بر دنده چرخ ،​

​

خواه بر دسته داس ،​

​

خواه در ياري نابينايی ،​

​

خواه در ساختن فردايی !​

​

آنچه آتش به دلم مي زند ، اينك ، هر دم​

​

سرنوشت بشرست ،​

​

داده با تلخی غم های دگر دست به هم !​

​

بار اين درد و دريغ است كه ما​

​

تيرهامان به هدف نيك رسيده است ، ولی​

​

دست هامان ، نرسيده است به هم !

فریدون مشیری
​

​