Maryam
متخصص بخش ادبیات
قدیمیترین فرش جهان
اگر پازیریك را به عنوان قدیمیترین فرش ایرانی بپذیریم قدمت قالیبافی در ایران به 500 سال قبل از میلاد حضرت مسیح یعنی بیش از 2 هزار سال پیش بازمیگردد.
البته شواهدی از اولین فرش ایرانی در كتب چینی نوشته شده است كه به دوره ساسانیان مربوط میشود.
این هنر در برهههای مختلف تاریخی تحولات زیادی به خود دیده است. از جمله عوامل تاثیرگذار بر این هنر دیرین ایران میتوان به حمله مغول و ظهور اسلام اشاره كرد.
براساس اطلاعات سایت تخصصی بینالمللی فرش ایرانی، قدیمیترین فرش جهان ـ فرش پازیریك ـ یك اثر كاملا ایرانی هخامنشی است كه اكنون در موزه آرمیتاژ روسیه نگهداری میشود.
در این فرش به ابعاد تقریبا 2 مترمربع (210×183 سانتیمتر) در هر سانتیمتر مربع 36 گره وجود دارد و رنگهای به كار رفته در این فرش، سبز، آجری، قرمز تیره، آبی و قهوهای هستند. البته گذر زمان باعث دگرگونی در رنگ قالی شده و تنها دلیلی كه باعث سالم ماندن نسبی قالی بوده یخبندان شدید منطقه دره آلتای است. شواهدی بیشمار گویای ایرانی بودن این قالی است؛ اسبها و گوزن زرد خالدار ایرانی و آهوان كه همگی مربوط به نژاد ویژه ایرانی است. همچنین سبك كار (گره زدن) به شیوه قالیبافی ایرانیان است. بهرهگیری از رنگهای متفاوت و تقارن آنها نشان میدهد این قالی در یك كارگاه مجهز و با تبعیت از یك الگوی دقیق بافته شده است.
حشمتی رضوی در مورد فرش پازیریك نیز میگوید: طبق بررسیهای باستانشناسی این فرش متعلق به دوران هخامنشیان است كه توسط پروفسور رودنكو، باستانشناس روسی هنگام كاوش در گورهای اقوام سكایی منطقه پازیریك (واقع در دامنههای جنوبی جبال آلتای سیبری) كشف شد. رودنكو پس از بررسی و تجزیه و تحلیل دقیق اسلوب بافت و نقشمایهها و سنجیدن آنها با دیگر آثار بافته شده آن دوران، این فرش را از بافتههای ایران هخامنشی میداند؛ هرچند بسیاری درصدد بودهاند كه برخی از آثار تمدن ایران باستان را به سرزمینهای دیگر نسبت دهند.
پس از كشف این قالیچه بود كه بسیاری از صاحبنظران بر این عقیده شدند كه بافت قالیچهای با چنین ویژگیهایی، مستلزم دارا بودن پشتوانه فرهنگی و هنری قوی است و حتی تاكید داشتند كه در قرون متمادی قبل از بافت این قالیچه، این حرفه در فلات ایران رواج داشته است.
حتی گزنفون، مورخ یونانی در كتاب خود با عنوان «سیرت كورش» مینویسد: ایرانیان برای این كه بسترشان نرم باشد قالیچه زیر بستر خود میگستردند.
اگر پازیریك را به عنوان قدیمیترین فرش ایرانی بپذیریم قدمت قالیبافی در ایران به 500 سال قبل از میلاد حضرت مسیح یعنی بیش از 2 هزار سال پیش بازمیگردد.
البته شواهدی از اولین فرش ایرانی در كتب چینی نوشته شده است كه به دوره ساسانیان مربوط میشود.
این هنر در برهههای مختلف تاریخی تحولات زیادی به خود دیده است. از جمله عوامل تاثیرگذار بر این هنر دیرین ایران میتوان به حمله مغول و ظهور اسلام اشاره كرد.
براساس اطلاعات سایت تخصصی بینالمللی فرش ایرانی، قدیمیترین فرش جهان ـ فرش پازیریك ـ یك اثر كاملا ایرانی هخامنشی است كه اكنون در موزه آرمیتاژ روسیه نگهداری میشود.
در این فرش به ابعاد تقریبا 2 مترمربع (210×183 سانتیمتر) در هر سانتیمتر مربع 36 گره وجود دارد و رنگهای به كار رفته در این فرش، سبز، آجری، قرمز تیره، آبی و قهوهای هستند. البته گذر زمان باعث دگرگونی در رنگ قالی شده و تنها دلیلی كه باعث سالم ماندن نسبی قالی بوده یخبندان شدید منطقه دره آلتای است. شواهدی بیشمار گویای ایرانی بودن این قالی است؛ اسبها و گوزن زرد خالدار ایرانی و آهوان كه همگی مربوط به نژاد ویژه ایرانی است. همچنین سبك كار (گره زدن) به شیوه قالیبافی ایرانیان است. بهرهگیری از رنگهای متفاوت و تقارن آنها نشان میدهد این قالی در یك كارگاه مجهز و با تبعیت از یك الگوی دقیق بافته شده است.
حشمتی رضوی در مورد فرش پازیریك نیز میگوید: طبق بررسیهای باستانشناسی این فرش متعلق به دوران هخامنشیان است كه توسط پروفسور رودنكو، باستانشناس روسی هنگام كاوش در گورهای اقوام سكایی منطقه پازیریك (واقع در دامنههای جنوبی جبال آلتای سیبری) كشف شد. رودنكو پس از بررسی و تجزیه و تحلیل دقیق اسلوب بافت و نقشمایهها و سنجیدن آنها با دیگر آثار بافته شده آن دوران، این فرش را از بافتههای ایران هخامنشی میداند؛ هرچند بسیاری درصدد بودهاند كه برخی از آثار تمدن ایران باستان را به سرزمینهای دیگر نسبت دهند.
پس از كشف این قالیچه بود كه بسیاری از صاحبنظران بر این عقیده شدند كه بافت قالیچهای با چنین ویژگیهایی، مستلزم دارا بودن پشتوانه فرهنگی و هنری قوی است و حتی تاكید داشتند كه در قرون متمادی قبل از بافت این قالیچه، این حرفه در فلات ایران رواج داشته است.
حتی گزنفون، مورخ یونانی در كتاب خود با عنوان «سیرت كورش» مینویسد: ایرانیان برای این كه بسترشان نرم باشد قالیچه زیر بستر خود میگستردند.