Maryam
متخصص بخش ادبیات
چندی پیش عده‌ای از دانشمندان ادعا کردند قدیمی‌ترین نشانه از وجود حیات روی کره زمین را که فسیل 3.5 میلیارد ساله یک باکتری است، پیدا کردند. اما اکنون این ادعا را به طور کامل زیر سوال رفته است.
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]خبر آنلاین: این کشفی بود که دانشمندان مدعی آن را یکی از قدیمی‌ترین شواهد بر وجود حیات روی کره زمین می‌دانستند؛ اما ادعای کشف فسیل یک باکتری 3.5 میلیارد ساله در یک سنگ استرالیایی، توسط زیست‌شناسان آمریکایی زیر سوال رفت.
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]یک تیم از دانشگاه کانزاس اعلام کرد ساختار میکروسکوپی روی این سنگ‌ها در حقیقت چیزی جز شکاف‌های ساده روی سنگ‌ها که با مواد معدنی غیر زنده پر شده‌اند نیست.
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]به گزارش [FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]دیلی‌میل[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]، به جای سیانوباکتری‌های باستانی تولیدکننده اکسیژن ، این فسیل‌ها در اصل چیزی جز تکه‌های کوچکی از هماتیت آهن معدنی نبودند. دانشمندانی که سنگ Apex Chert را بررسی کرده بودند، نتایج مطالعات خود را در نشریه Nature Geoscience به چاپ رساندند.
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]پروفسور آلیسون مارشال یکی از اعضای تیم تحقیقاتی در این باره گفت: «ما هیچ نشانه‌ای از هیچ میکروفسیلی پیدا نکردیم. چیزی که ما یافتیم مواد معدنی بودند که ظاهر زنده به خود گرفته بودند. این در حالی است که ما با تصور این که آن‌ها میکروفوسیل هستند تحقیقات روی آن‌ها را آغاز کردیم. »
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]این تحقیقات زمانی آغاز شد که کریگ مارشال یکی از همکاران آلیسون، نمونه‌های جدیدی از سنگ Apex Chert را در پیلبارا کراتون واقع در غرب استرالیا جمع‌آوری کرد.
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]بعد از انتقال این سنگ‌های سنگین به کانزاس، محققان نمونه‌ای 300 میکرومتری را از روی قسمتی از این سنگ درست مانند آن‌چه محققان قبلی انجام داده بودند جدا کردند. اما آن‌ها هم‌چنین بخش‌های بسیار باریک‌تری نیز به اندازه برش‌های 30 میکرومتری جدا کردند که به آن‌ها اجازه می‌داد نور بیش‌تری را از داخل سنگ عبور دهند. سپس آن‌ها با استفاده از میکروسکوپ‌های معمولی این نمونه‌ها را بررسی کردند.
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]کریگ مارشال در این باره گفت:« ما نمونه‌ها را با طیف‌سنج Renishaw Raman مطالعه کردیم. ما نور لیزر را به این نمونه‌ها تاباندیم که مولکول‌ها را وادار به لرزش می‌کند و باعث می‌شود نور با طول‌موج متفاوتی پراکنده شود. این فرکانس می‌تواند به شما در تشخیص مواد معدنی از مواد زیستی مختلف کمک کند و شما میتوانید با این روش ترکیبات یک نمونه را شناسایی کنید.»
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]به این ترتیب برخلاف مطالعات قبلی که محققان مواد مشابه با کربن را که می‌توانست نشانه‌ای از حیات باشد پیدا کردند، دانشمندان دانشگاه کانزاس به هماتیت رسیدند. هماتیت یک ترکیب معدنی متشکل از آهن و اکسیژن است.
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]آلیسون مارشال در این باره گفت: «باکتری‌ها در حقیقت بسته‌های کوچکی از مواد نرم هستند و به این سادگی‌ها فسیل آن‌ها باقی نمی‌ماند. به این ترتیب این نظریه که یک باکتری بتواند بعد از 3.5 میلیارد سال حفظ شده و اکنون شما بتوانید فسیل آن را بررسی کنید، احتمال بسیار پائینی دارد.»
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]این تکنیک‌های بسیار مشکل که توسط این محققان استفاده شده است، می‌تواند برای تشخیص حیات روی مریخ هم به کار رود.
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]کریگ مارشال در این باره گفت:« ما نمی‌خواهیم مانند سال 1996 / 1375 اعلام کنیم که موفق به کشف حیات روی مریخ شده‌ایم. دقیقا یادم نمی‌آید که چند روز یا چند هفته از این ماجرا گذشت، تا این که این ادعا تکذیب شد. اما اگر ما روش‌های دقیق‌تری برای مطالعه بیولوژی باستانی در پیش بگیریم، می‌توانیم به شیوه‌های کارآمدتری برای مطالعه حیات روی مریخ دست پیدا کنیم. خصوصا که که در سال 2018 قرار است ماموریت اروپایی ExoMars انجام شده و ما می‌توانیم طیف‌سنجی‌های مشابه را روی سنگ‌های آن سیاره انجام دهیم.»
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]یک تیم از دانشگاه کانزاس اعلام کرد ساختار میکروسکوپی روی این سنگ‌ها در حقیقت چیزی جز شکاف‌های ساده روی سنگ‌ها که با مواد معدنی غیر زنده پر شده‌اند نیست.
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]به گزارش [FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]دیلی‌میل[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]، به جای سیانوباکتری‌های باستانی تولیدکننده اکسیژن ، این فسیل‌ها در اصل چیزی جز تکه‌های کوچکی از هماتیت آهن معدنی نبودند. دانشمندانی که سنگ Apex Chert را بررسی کرده بودند، نتایج مطالعات خود را در نشریه Nature Geoscience به چاپ رساندند.
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]پروفسور آلیسون مارشال یکی از اعضای تیم تحقیقاتی در این باره گفت: «ما هیچ نشانه‌ای از هیچ میکروفسیلی پیدا نکردیم. چیزی که ما یافتیم مواد معدنی بودند که ظاهر زنده به خود گرفته بودند. این در حالی است که ما با تصور این که آن‌ها میکروفوسیل هستند تحقیقات روی آن‌ها را آغاز کردیم. »
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]این تحقیقات زمانی آغاز شد که کریگ مارشال یکی از همکاران آلیسون، نمونه‌های جدیدی از سنگ Apex Chert را در پیلبارا کراتون واقع در غرب استرالیا جمع‌آوری کرد.
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]بعد از انتقال این سنگ‌های سنگین به کانزاس، محققان نمونه‌ای 300 میکرومتری را از روی قسمتی از این سنگ درست مانند آن‌چه محققان قبلی انجام داده بودند جدا کردند. اما آن‌ها هم‌چنین بخش‌های بسیار باریک‌تری نیز به اندازه برش‌های 30 میکرومتری جدا کردند که به آن‌ها اجازه می‌داد نور بیش‌تری را از داخل سنگ عبور دهند. سپس آن‌ها با استفاده از میکروسکوپ‌های معمولی این نمونه‌ها را بررسی کردند.
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]کریگ مارشال در این باره گفت:« ما نمونه‌ها را با طیف‌سنج Renishaw Raman مطالعه کردیم. ما نور لیزر را به این نمونه‌ها تاباندیم که مولکول‌ها را وادار به لرزش می‌کند و باعث می‌شود نور با طول‌موج متفاوتی پراکنده شود. این فرکانس می‌تواند به شما در تشخیص مواد معدنی از مواد زیستی مختلف کمک کند و شما میتوانید با این روش ترکیبات یک نمونه را شناسایی کنید.»
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]به این ترتیب برخلاف مطالعات قبلی که محققان مواد مشابه با کربن را که می‌توانست نشانه‌ای از حیات باشد پیدا کردند، دانشمندان دانشگاه کانزاس به هماتیت رسیدند. هماتیت یک ترکیب معدنی متشکل از آهن و اکسیژن است.
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]آلیسون مارشال در این باره گفت: «باکتری‌ها در حقیقت بسته‌های کوچکی از مواد نرم هستند و به این سادگی‌ها فسیل آن‌ها باقی نمی‌ماند. به این ترتیب این نظریه که یک باکتری بتواند بعد از 3.5 میلیارد سال حفظ شده و اکنون شما بتوانید فسیل آن را بررسی کنید، احتمال بسیار پائینی دارد.»
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]این تکنیک‌های بسیار مشکل که توسط این محققان استفاده شده است، می‌تواند برای تشخیص حیات روی مریخ هم به کار رود.
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]کریگ مارشال در این باره گفت:« ما نمی‌خواهیم مانند سال 1996 / 1375 اعلام کنیم که موفق به کشف حیات روی مریخ شده‌ایم. دقیقا یادم نمی‌آید که چند روز یا چند هفته از این ماجرا گذشت، تا این که این ادعا تکذیب شد. اما اگر ما روش‌های دقیق‌تری برای مطالعه بیولوژی باستانی در پیش بگیریم، می‌توانیم به شیوه‌های کارآمدتری برای مطالعه حیات روی مریخ دست پیدا کنیم. خصوصا که که در سال 2018 قرار است ماموریت اروپایی ExoMars انجام شده و ما می‌توانیم طیف‌سنجی‌های مشابه را روی سنگ‌های آن سیاره انجام دهیم.»