تاريخچه:
از حدود سال هاي 1950 تحقيقات بر روي قرار دادن لنزهاي داخل چشمي شروع شد. هدف اوليه اين تحقيقات بيماران دچار آب مرواريد بودند كه پس از خارج كردن عدسي چشم آن ها كه كدرشده و ايجاد آب مرواريد كرده بود از لنز داخل چشمي به جاي عينك هاي قطور مورد نياز پس از عمل استفاده گردد. اين لنزها از جنس پلاستيك PMMA و يا سيليكون بودند كه با بافت چشم سازگار هستند. امروزه مي توان بدون خارج كردن عدسي بيمار اين لنزها را در داخل چشم براي اصلاح نزديك بيني، دوربيني و آستيگماتيسم شديد كار گذاشت. تفاوت اين روش با قراردادن لنز داخل چشمي در حين عمل آب مرواريد اين است كه در روش اول لنز يا عدسي طبيعي چشم دست نخورده باقي مي ماند و تنها يك لنز اضافي در جلوي آن قرار مي گيرد ولي در عمل عادي آب مرواريد، عدسي اصلي چشم برداشته و جاي آن عدسي مصنوعي قرار داده مي شود. لذا در عمل لنز داخل چشمي فرد قادر به تطابق و مطالعه نزديك علاوه بر ديد دور خواهد بود ولي در عمل دوم قدرت تطابق نخواهد داشت (مگر با استفاده از عدسي هاي دوكانوني). البته اين روش در شماره هاي كم جايگزين مناسبي براي عمل ليزيك يا PRK نمي باشد ولي براي شماره هاي بالاتر بهتر است مورد توجه قرار گيرد.
لنزهاي داخل چشمي انواع مختلفي دارند عده اي از آن ها در اتاق قدامي چشم (پشت قرنيه و جلوي عنبيه قسمت رنگي چشم) قرار مي گيرند و عده اي از آن ها در اتاق خلفي چشم (بر روي عدسي بيمار و در پشت عنبيه). هر كدام از اين انواع معايب و مزاياي خاص خود را دارند و به نظر مي رسد بهترين طراحي مربوط به لنزهاي Artisan باشد كه در كلينيك نور مورد استفاده مي باشد. اين لنز توسط دكتر Jan Worst طراحي گرديده است كه از جنس PMMA است. اين لنز داراي دو بازو است كه در محيط عنبيه فيكس مي گردد و در فاصله مناسب از عدسي و قرنيه بيمار و دوربين است قرار مي گيرد. از اين لنزها مي توان براي اصلاح نزديك بيني، دوربيني و آستيگماتيسم بسيار شديد كه قابل اصلاح با روش هاي ليزري نباشند استفاده كرد. تا كنون پيش از 150,000 مورد از اين لنز در دنيا براي اصلاح عيوب انكساري مورد استفاده قرار گرفته است. اين لنز به صورت دائمي داخل چشم قرار داده مي شود ولي در هر زماني مي توان با عمل جراحي آنرا برداشت.
تكنيك عمل:
اين عمل به صورت يك عمل جراحي كامل و در اتاق عمل صورت مي گيرد ولي نياز به بستري شدن بيمار قبل و بعد از عمل جراحي وجود ندارد. بعد از بي حسي كه معمولا" بصورت بيهوشي عمومي انجام مي گيرد، با ايجاد برش در كناره قرنيه، لنز داخل چشمي را در اتاق قدامي و در جلوي عنبيه و عدسي اصلي بيمار قرار داده و سپس برش ايجاد شده با ظرافت دوخته مي شود. بعد از 4 تا 6 هفته بخيه ها برداشته مي شود. بيمار چند روز بعد از عمل ممكن است احساس درد مختصري داشته باشد و ديد نهايي بيمار به بعد از كشيده شدن بخيه ها موكول مي شود. لنز آرتيزان داراي انواع تاشونده به نام artiflex هم مي باشد كه از طريق برش كوچك تري داخل چشم گذاشته مي شود و نيازي به بخيه ندارد. لنز ICL هم نوع ديگري از لنزهاي تاشونده است كه بدون بخيه داخل چشم گذاشته مي شود. اما اين لنز در اتاق خلفي و بر روي عدسي بيمار قرار داده ميشود.
نتايج:
ديد بهتر از 40/20 در 97 درصد افراد قابل انتظار است كه با استفاده از عينك اين ميزان به 100 درصد قابل افزايش است و متوسط ديد بعد از عمل 30/20 بوده است. اين لنزها براي شماره هاي 3- تا 23- در دسترس مي باشد و با توجه به اينكه حداكثر ميوپي قابل اصلاح با ليزيك معمولا" در حد 12 ديوپتر است، مشاهده مي شود كه براي عده اي از افراد تنها راه ممكن براي اصلاح ميوپي، استفاده از لنزهاي داخل چشمي است و يا بيماراني كه به دليل نازكي بيش از حد قرنيه انجام اعمال ليزري بر روي قرنيه آنها امكان پذير نمي باشد از اين لنزها مي توان استفاده كرد.