تازه‌ترین شبیه‌سازی دانشمندان بر اساس تغییرات جزرومد آب‌های زمین نشان داده که سرعت کنونی دورشدن ماه از زمین بسیار بیشتر از گذشته بوده و همین، عامل اصلی تناقض بین عمرسنجی‌های مختلف برای ماه است.
فضانوردان ماموریت آپولو11 در نخستین فرود انسان بر سطح ماه، آینه‌هایی را روی سطح ماه نصب کردند تا اخترشناسان با بررسی پرتوهای لیزر بازتاب‌شده از آن‌ها، فاصله ماه را اندازه‌گیری کنند. از آن زمان تاکنون اخترشناسان پرتوهای لیزر را به این آینه ها (و آینه دیگری که روی یک ماه‌نورد روسی نصب شده) شلیک کرده‌اند و با تحلیل بازتاب آن‌ها متوجه شده‌اند که ماه هر سال به اندازه 3.8 سانتی‌متر از زمین دورتر می‌شود.
این افزایش به دلیل فرآیند جزرومد در آب‌های زمین است.در نزدیکی ساحل، جزر و مد آب باعث اصطکاک آب و بستر کم‌عمق دریا شده و از تکانه زاویه‌ای زمین می‌کاهد. این تکانه از طریق گشتاور گرانشی به ماه منتقل شده و با افزایش تکانه زاویه‌ای ماه، باعث افزایش فاصله ماه از زمین می‌شود.
اگر حرکت دورشونده ماه را به عقب برگردانیم، به این نتیجه می‌رسیم که ماه در گذشته بسیار دور به زمین نزدیک‌تر بوده و همین، دانشمندان را به این فرضیه رساند که به احتمال زیاد ماه از زمین جدا شده است. شباهت‌های شیمیایی فراوان پوسته ماه با پوسته زمین نیز این فرضیه را تقویت می‌کرد. اما برای تایید نهایی این فرضیه یک مشکل بزرگ وجود داشت. نرخ کنونی دور شدن ماه از زمین بدان معنی است که ماه می‌بایست 1.5 میلیارد سال پیش از زمین جدا شده باشد؛ درحالی‌که در سطح ماه سنگ‌هایی با عمر 4.5 میلیارد سال وجود دارند.
اکنون، متیو هوبر و همکارانش در دانشگاه پوردو-ایندیانا توانسته‌اند توضیحی برای حل این مشکل بیابند. آن‌ها با تحلیل اطلاعات زمین‌شناختی بستر اقیانوس‌ها و صفحات قاره‌ای مربوط به 50 میلیون سال پیش، توانستند مدلی از الگوی جزر و مد آب در آن زمان بدست بیاورند و با تحلیل آن، متوجه شدند که نرخ دور شدن ماه از زمین بسیار کمتر از 3.8 سانتی‌متر در سال بوده است. به گفته آن‌ها، در 50 میلیون سال پیش اقیانوس اطلس شمالی بسیار کوچک بود، اما امروزه وسعت زیادی پیدا کرده و همین باعث شده الگوی جزر و مدی امروز در این اقیانوس اطلس شمالی شدیدتر باشد و بالطبع، تاثیر جزر و مدی بر ماه نیز بیشتر شود.
اگر می‌خواهید درکی شهودی از این حرکت ماه بدست بیاورید، به رشد ناخن‌هایتان توجه کنید؛ چراکه ناخن های یک انسان بالغ به‌طور متوسط در هر ماه 3 میلی‌متر رشد می‌کنند که مقدار آن در سال برابر 3.6 سانتی‌متر خواهد بود.
این افزایش به دلیل فرآیند جزرومد در آب‌های زمین است.در نزدیکی ساحل، جزر و مد آب باعث اصطکاک آب و بستر کم‌عمق دریا شده و از تکانه زاویه‌ای زمین می‌کاهد. این تکانه از طریق گشتاور گرانشی به ماه منتقل شده و با افزایش تکانه زاویه‌ای ماه، باعث افزایش فاصله ماه از زمین می‌شود.
اگر حرکت دورشونده ماه را به عقب برگردانیم، به این نتیجه می‌رسیم که ماه در گذشته بسیار دور به زمین نزدیک‌تر بوده و همین، دانشمندان را به این فرضیه رساند که به احتمال زیاد ماه از زمین جدا شده است. شباهت‌های شیمیایی فراوان پوسته ماه با پوسته زمین نیز این فرضیه را تقویت می‌کرد. اما برای تایید نهایی این فرضیه یک مشکل بزرگ وجود داشت. نرخ کنونی دور شدن ماه از زمین بدان معنی است که ماه می‌بایست 1.5 میلیارد سال پیش از زمین جدا شده باشد؛ درحالی‌که در سطح ماه سنگ‌هایی با عمر 4.5 میلیارد سال وجود دارند.
اکنون، متیو هوبر و همکارانش در دانشگاه پوردو-ایندیانا توانسته‌اند توضیحی برای حل این مشکل بیابند. آن‌ها با تحلیل اطلاعات زمین‌شناختی بستر اقیانوس‌ها و صفحات قاره‌ای مربوط به 50 میلیون سال پیش، توانستند مدلی از الگوی جزر و مد آب در آن زمان بدست بیاورند و با تحلیل آن، متوجه شدند که نرخ دور شدن ماه از زمین بسیار کمتر از 3.8 سانتی‌متر در سال بوده است. به گفته آن‌ها، در 50 میلیون سال پیش اقیانوس اطلس شمالی بسیار کوچک بود، اما امروزه وسعت زیادی پیدا کرده و همین باعث شده الگوی جزر و مدی امروز در این اقیانوس اطلس شمالی شدیدتر باشد و بالطبع، تاثیر جزر و مدی بر ماه نیز بیشتر شود.
اگر می‌خواهید درکی شهودی از این حرکت ماه بدست بیاورید، به رشد ناخن‌هایتان توجه کنید؛ چراکه ناخن های یک انسان بالغ به‌طور متوسط در هر ماه 3 میلی‌متر رشد می‌کنند که مقدار آن در سال برابر 3.6 سانتی‌متر خواهد بود.